ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Χάρισμά σας τα λεφτά κι όλη η γαμημένη ύλη

Νοεμβρίου 05, 2013 pitsiriki1

Μελέτες, λέει, έδειξαν ότι στην Ελλάδα τα μωρά γελούν κατά μέσο όρο 400 φορές την ημέρα όταν οι ενήλικες το κάνουν μόνο 10. Και το ερώτημα που αυτόματα, σχεδόν μοιραία, τίθεται δεν είναι «γιατί γελάμε;», αλλά «γιατί πάψαμε να γελάμε;»…

Η απάντηση το ίδιο αυθόρμητη, κοινή για όλους, απογοητευτική και δυσάρεστη: «Γιατί τα χάσαμε όλα. Γιατί η κόλαση γαμώτο είν’ η πατρίδα μας», όπως έλεγε προφητικά κάποιος ποιητής. Πράγματι. Ιδανικά και αξίες θυσιάστηκαν στο βωμό του επαίσχυντου αμοραλισμού των τοκογλύφων. Φαλιμέντο καθολικό που κανείς Κινέζος, Ρώσος ή Άραβας σωτήρας δεν μπορεί να σταματήσει, κανένα ξένο επενδυτικό fund δε δύναται να αναχαιτίσει, κανένα στημένο success story της πλάκας δεν τολμά στα μάτια να αντικρίσει.Το ήδη κλονισμένο, από τους πολέμους, τη χούντα, την Πασοκάρα και τις άθλιες μεταπολιτευτικές βαγαποντιές της, ταλαίπωρο ελληνικό DNA, δέχθηκε μαζικότατο, οργανωμένο κι ολοκληρωτικό πογκρόμ από τους ίδιους μεταλλαξιογόνους πολιτικάντηδες, που ενώ γέννησαν και διέσπειραν με ρυθμούς επιδημίας τη νόσο, τώρα αυτοπροσδιορίζονται θεραπευτές της…

Πήγε περίπατο η περηφάνια, μας άφησε χρόνους η αυτοεκτίμηση, έγινε ανέκδοτο η καθαρότητα. Αυτό μωρέ που λέγανε φουσκώνοντας τα στήθια τους οι πατεράδες κι οι παππούδες μας: «Για ένα κούτελο καθαρό ζούμε». Και τώρα το κούτελο βρώμισε, λερώθηκε, πνίγηκε μες τα σκατά και τη μπίχλα της χρεοκοπίας τους. Το κεφάλι χαμήλωσε και το γέλιο τελείωσε.

Και πώς να γελάσεις όταν λυτοί και δεμένοι φωστήρες στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδος, βάλθηκαν να βγάλουν «εκτός νόμου» όχι τη Χρυσή Αυγή, μα τα παιδιά σου, την έγκυο γυναίκα σου, την καρκινοπαθή μητέρα σου, τον ανάπηρο κακόμοιρο πατέρα σου, τη χαρά και τη λύπη σου, τα όνειρα, την φαντασία, την καύλα σου για ζωή και δημιουργία, την ονείρωξή σου;

Πώς να χαμογελάς όταν η επιβληθείσα ευθανασία του μυαλού μετέτρεψε όποιο ψήγμα λιονταριού έκρυβες μες την καρδιά σου σε περιδεές, τρομαγμένο και πανικόβλητο γατάκι;

Τα ‘χεις χαμένα. «Ποινικοποιήσαν» τα πάντα. Από τη θέρμανση της ανήμπορης διαβητικής γιαγιάκας στο χωριό μέχρι τους έρμους τους τσομπάνους, που κάποιοι χυδαίοι βάφτισαν «κατέχοντες στάνες με γίδια και μποστάνια με πρόβατα» προκειμένου να τους στοχοποϊήσουν.

Ανθρώπους αγράμματους μα εργάτες σοφούς, που χρόνια αμέτρητα ξεκολώνονται στη ρημαδοδουλειά, δαμάζοντας ακούραστα κι αγέρωχα τις βουνοπλαγιές της επικράτειας για να βάζει ο κάθε Πάγκαλος φρέσκο αγνό γάλα στο πελώριο αδηφάγο στομάχι του. Τους έβγαλαν στη σέντρα της αφαίμαξης και του εξευτελισμού.

Μας έβγαλαν όλους στη σέντρα του τροϊκανού μπαμπούλα. Γινήκαμε όλοι στόχοι τους. «Τεκμήρια γίναμε σε χώρα μυστήρια», θα λέει το ρεμπέτικο του μέλλοντος σε μια χώρα χωρίς μέλλον.

Πες μου πώς να χαρείς όταν ζεις παράφρων σε μια τρελαμένη χώρα; Παράφρων δεν είναι αυτός που έχει χάσει τα λογικά του. Παράφρων είναι αυτός που τα έχει χάσει όλα και διατηρεί τα λογικά του… Εσύ δηλαδή. Έμπλεξες καημένε μου.

Αυτό που κατά κύριο λόγο σε θλίβει και σου ματώνει την καρδιά δεν είναι ότι ασφυκτιάς οικονομικός όμηρος κι ανήμπορος παλιάτσος σε έναν κουραδένιο μνημονιακό βάλτο που σε έβαλαν να κολυμπήσεις. Χάρισμά τους ρε τα λεφτά κι όλη η γαμημένη ύλη. Κι εσύ κι αυτοί δυο μέτρα γης θα χρειαστείτε και τίποτα πέραν της ψυχής, δεν θα πάρετε μαζί σας. Άλλα σου στέρησαν και για αυτά κλαίς..:

Φωτογραφίες, χρώματα, μοναξιές, φιλιά, τσουγκρίσματα, αγκαλιές, ιδρωμένα σ’ αγαπώ, λαμπερά πρόσωπα, τραγούδια, νύχτες, έρωτες, σταθμοί, λιμάνια, δάκρυα, καντάδες, παιχνίδια, απογοητεύσεις, στιγμές νοσταλγικές, πράγματα ασήμαντα μα τόσο σημαντικά, σκέψεις ατέρμονες, αισθήματα παντοτινά.

Ο άρρωστος θέλει γιατρειά, ο πεθαμένος κλάμα. Ο πρώτος μπορεί εν δυνάμει να σωθεί, ο δεύτερος τελείωσε. Διάλεξε που θες να ανήκεις. Οι επιλογές σου λίγες. Βρες μόνος σου τη σωστή θεραπεία, μην περιμένεις από δαύτους, μια ευκαιρία έχεις, μόχθησε για να την κατακτήσεις, δώσε τα ρέστα σου για να απαλλαγείς από τη λέπρα που σε κέρασαν και να ξαναβρείς το χαμόγελο που σου λεηλάτησαν. Τελείωσε εσύ το παιχνίδι της ζωής σου.

Αν πάλι καλέ μου δεν μπορείς, κουράστηκες, εξαντλήθηκες και τα παρατάς, δεν σε κακίζω. Σε κατανοώ και συμπάσχω. Ας ξεκινήσουν τότε τα μινόρε μοιρολόγια τους οι ουρανοί κι ας βουρκώσουν οι αγγέλοι… Αλέξης Πολίτης RAMNOUSIA