ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αφιέρωμα για τα 40 χρόνια μετά την εξέγερση.

Φωτογραφίες ντοκουμέντα από τον χώρο του Πολυτεχνείου, την πρώτη και δεύτερη επέτειο της Εξέγερσης των φοιτητών ενάντια στη στρατιωτική Χούντα του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, με αποκορύφωμα τα ξημερώματα της 17 Νοεμβρίου 1973, αποτέλεσαν την κορυφαία πράξη αντίστασης και αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας μέσα από την επαναστατική ορμή των νέων της, που τότε πίστεψαν στην δύναμη της φωνής τους ως το μόνο μέσο πάλης για την τελική επικράτηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας στη χώρα τους, απέναντι στο καταπιεστικό δικτατορικό κατεστημένο των Συνταγματαρχών.

Αυτές οι φωτογραφίες ευρήματα τραβήχτηκαν από την εκλιπούσα ερασιτέχνη φωτογράφο Αθανασία Παπανικολάου.

http://popaganda.gr/

Πρόσθεσαν στο βιογραφικό τους τον αντιδικτατορικό αγώνα και πρωταγωνίστησαν στη Μεταπολίτευση
Ο επίλογος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν σίγουρο πως θα σηματοδοτούσε την αρχή για τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η χώρα: Τη Μεταπολίτευση.

Ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκαν για να αλλάξουν μία κατάσταση που θεωρούσαν άδικη και λανθασμένη, σημάδεψαν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Πρόσθεσαν στο βιογραφικό τους τον αντιδικτατορικό αγώνα – το δάφνινο στεφάνι – που έγινε το εισιτήριο για μία πολιτική σταδιοδρομία στα χρόνια της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της προόδου.

Οι αντιφρονούντες υπήρξαν στη συνέχεια πρωτοκλασάτα στελέχη της πολιτικής ζωής της χώρας, θεωρώντας ίσως ότι μόνον έτσι θα συνέχιζαν τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ποιοι ήταν όμως οι νέοι – τότε – εκείνοι που συμμετείχαν ενεργά στην φοιτητική εξέγερση και από τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα έχουν ασχοληθεί με την άσκηση της κρατικής εξουσίας και έχουν λάβει δημόσια αξιώματα;

Αν πέτυχαν ή απέτυχαν, θα τους κρίνει η Ιστορία. Και φυσικά ο καθένας από εμάς…

Μαρία Δαμανάκη

Ανέπτυξε δραστηριότητα εντός της Αριστεράς, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μέλος της ΚΝΕ, έλαβε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και ήταν η φωνή πίσω από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου που επαναλάμβανε το «Εδώ Πολυτεχνείο». Συνελήφθη και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τη χούντα. Μετά την πτώση της χούντας εξελέγη βουλευτής, αρχικά του Κ.Κ.Ε. και εν συνεχεία με τον Συνασπισμό. Το 1991 έγινε πρόεδρος του ΣΥΝ και ήταν η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα. Μετέπειτα προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε βουλευτής. Σήμερα είναι Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Κώστας Λαλιώτης

Αναμίχθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από το ΠΑΚ και το 1973 είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, ΠΑΣΟΚ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, από το 1974, και, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, από το 1976. Ήταν υπεύθυνος του περιοδικού «Αγωνιστής» της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ (1975-1977), και εκδότης και μέλος της διεύθυνσης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Εξόρμηση» (1977-1985) επίσης του ΠΑΣΟΚ. Εκλέχθηκε βουλευτής το 1991, αλλά επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ έχει περάσει από πλειάδα κυβερνητικών θέσεων τα τελευταία 30 χρόνια.

Στέφανος Τζουμάκας

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1973 ήταν από τους πρωταγωνιστές της κατάληψης της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, διετέλεσε Υφυπουργός Μεταφορών (1986-1988), Υφυπουργός Παιδείας (1988), Υπουργός Εργασίας (1995-1996) και Υπουργός Γεωργίας (1996-1998).

Νίκος Μπίστης

Γνωστός για τη δράση του στις καταλήψεις της Νομικής, με συμμετοχή και στο Πολυτεχνείο, ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από την ΚΝΕ, μεταπήδησε στο Συνασπισμό και από εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Το 2000 διατέλεσε υφυπουργός στην κυβέρνηση Σημίτη, ενώ βρέθηκε και στη ΔΗΜΑΡ.

Μίμης Ανδρουλάκης

Πήρε μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση και διώχθηκε από τη Χούντα. Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς πάνω από είκοσι χρόνια. στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου ΣΥΝ. Από το 1990, ο Μίμης Ανδρουλάκης πήρε μια σειρά από πολιτικές πρωτοβουλίες για την υπέρβαση του σχίσματος ΠΑΣΟΚ–Αριστεράς. Από την εποχή εκείνη και μετά έμεινε πολιτικά ανέντακτος στο χώρο της αριστεράς. Στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1993 και μετά στήριξε το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο η απόπειρα πολιτικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη απέτυχε. Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 υποστήριξε ξανά το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας. Στις εκλογές του 2007, 2009, στις Βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, επανεκλέχθηκε στη Β” Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

Κώστας Σκανδαλίδης

Ο Κώστας Σκανδαλίδης ανήκει στη «γενιά του Πολυτεχνείου». Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Κω. Το 1971, με την είσοδό του στο Πολυτεχνείο, δραστηριοποιείται στο Σύλλογο Δωδεκανησίων Σπουδαστών, του οποίου εκλέγεται Πρόεδρος κατά την περίοδο 1975-1977. Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, λογογράφος του Ανδρέα Παπανδρέου, βουλευτής, γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, υπουργός.

Νάντια Βαλαβάνη

Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα (ΑντιΕΦΕΕ-ΚΝΕ) από τα 18 της. Συνελήφθη το Φεβρουάριο 1974 και μετά από πολύμηνη ανάκριση παραπέμφθηκε στο στρατοδικείο κατηγορούμενη κυρίως για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Αποφυλακίστηκε από τις Φυλακές Κορυδαλλού με την κατάρρευση της χούντας τέλος Ιουλίου 1974. Έμεινε οργανωμένη μέχρι το 1989 στο ΚΚΕ, όπου και αποχώρησε. Έκτοτε παρέμενε ανένταχτη, έως και το 2009 όταν πολιτεύτηκε με το ΣΥΡΙΖΑ.

Αλέκος Αλαβάνος

Ως φοιτητής είχε ενεργή συμμετοχή στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα. Γι” αυτό το λόγο στρατεύθηκε αναγκαστικά και αργότερα διώχθηκε με βάση τον Ν.509. Τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στην ΕΣΑ. Για πολλά χρόνια διατέλεσε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αναδείχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Με τη σημαία του εκλέχθηκε ευρωβουλευτής το 1981 και το 1984. Επίσης ως μέλος του ΚΚΕ επανεκλέχθηκε το 1989 μέσω του ευρωψηφοδελτίου του Συνασπισμού. Πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού. Έχει διατελέσει ευρωβουλευτής, βουλευτής, πρόεδρος κόμματος και υποψήφιος σε πολυάριθμες εκλογικές αναμετρήσεις.

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Διετέλεσε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη συνέχεια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Από την ίδρυσή του Συνασπισμού τo 1992 και μέχρι σήμερα είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος. Έλαβε μέρος στο φοιτητικό Αντιδικτατορικό Κίνημα και υπέστη διώξεις για τη δράση του. Ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης της Νομικής το 1973.  πηγη

Διαβάστε τη συνέντευξη του Υπίλαρχου Μιχάλη Γουνελά ο οποίος ήταν υπεύθυνος των 5 τανκς που κατευθύνθηκαν από το Γουδί στο Πολυτεχνείο, ένα εκ των οποίων με οδηγό τον Σκευοφύλακα έριξε την πύλη. Η συνέντευξη είναι στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα το 2005 και δυστυχώς το βίντεο δεν υπάρχει αλλά στο διπλανό βίντεο μπορείτε να δείτε τον σύντροφο του Λαλιώτη να λέει ότι ήθελαν να βγούνε και διαπραγματεύθηκαν την έξοδο τους με τον υπεύθυνο των τανκς. Ο δε Γουνελάς λέει ότι δεν θυμάται ποιος πρότεινε να ρίξει το τανκ την πύλη, αλλά σε αυτό συμφώνησαν και οι φοιτητές.

Οι φοιτητές συμφώνησαν γιατί ήθελαν να βγούνε αλλά η πόρτα είχε κλείσει με λουκέτα, σιδηρολοστούς και τη Μερσεντές του Πρύτανη σε σημείο που δεν ήταν δυνατόν να την ανοίξουν και γι” αυτό συμφώνησαν να ρίξει το τανκ την πόρτα ώστε να μπορέσουν να βγούνε από την κεντρική πύλη μιας και φοβούνταν να βγούνε από τις πλαϊνές. (Για πολλά γέλια στο βίντεο ο γνωστός ηθοποιός που περιγράφει τους νεκρούς που πέφτανε τριγύρω του κατά την έξοδο των «φοιτητών» όταν ακόμα και οι ίδιοι οι αριστεροί παραδέχονται σήμερα ότι δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο, ούτε καν στον περιβάλλοντα χώρο… ενώ αποδεδειγμένο είναι ότι δεν υπήρξε γενικώς εκείνες τις μέρες νεκρός φοιτητής….)

Διαβάστε τη συνέντευξη:

Πείτε μου, πώς βρεθήκατε, πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία που σας ανακαλέσανε τις άδειες.

Εκείνο το βράδυ ανεκλήθησαν όλοι οι αξιωματικοί στη μονάδα. Εγώ έτυχε να πάω πρώτος μέσα στη μονάδα. Δεν θυμάμαι τώρα τι ώρα ακριβώς ήταν, πάντως ήταν βράδυ. Μπαίνοντας μέσα είδα ότι μπροστά στην πύλη είχε ορθωθεί μια φάλαγγα πέντε αρμάτων. Μέχρι να αλλάξω και να βάλω τη στολή μου τα άρματα είχαν φύγει από κει. Κανείς δεν μου είπε πού θα πάω, απλώς μου είπαν ότι θα συναντήσεις τον υπεύθυνο της ΑΣΔΕΝ, τον βοηθό επιτελάρχου τον Συνταγματάρχη Γεμανή.

Ξεκινώντας, υπέθεσα ότι τα άρματα θα πήγαιναν στο επιτελείο για λόγους ασφαλείας. Πηγαίνοντας προς τα εκεί όμως με το ΙΧ αυτοκίνητο ενός στρατιώτη, είδα ότι δεν υπήρχαν άρματα. Κάποιος πολίτης στο δρόμο μας πληροφόρησε ότι είδε άρματα στη συμβολή των οδών Μεσογείων και Φειδιππίδου.

Επιστρέφοντας λοιπόν, τα βρήκα. Από κει λοιπόν ξεκινήσαμε και κατευθυνθήκαμε στο Πολυτεχνείο, όπου και φτάσαμε, δεν θυμάμαι ακριβώς ώρες, έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια τώρα. Εκείνη την ώρα ορθώσαμε τα άρματα απέναντι και περιμέναμε δυο – τρεις ώρες περίπου και σε αυτό το διάστημα γίνανε διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους των φοιτητών, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, που τους επετράπη και βγήκαν έξω και οι διαπραγματεύσεις αυτές έγιναν στον προθάλαμο του ξενοδοχείου ΑΚΡΟΠΟΛ. Οι εκπρόσωποι δήλωσαν ότι δεν ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση, ότι θέλουν κι αυτοί να λήξει αυτή η ιστορία αλλά να λήξει βέβαια ειρηνικά και αναίμακτα και προτάθησαν από όλους διάφορες λύσεις, για να ανοίξει η πύλη του Πολυτεχνείου. Εξ όλων των λύσεων οι οποίες επροτάθησαν, σαν πλέον πρόσφορη εκρίθη να ανοίξει η πύλη με την ενέργεια ενός άρματος μάχης. Δεν θυμάμαι ποια πλευρά έκανε αυτή την πρόταση, η οποία τελικώς έγινε αποδεκτή. Μόλις έγινε αυτό, εγώ πήγα απέναντι από την πύλη, έφερα ένα άρμα απέναντι από την πύλη και ένας από τους τρεις εκπροσώπους των φοιτητών, δεν θυμάμαι ποιος ήταν ακριβώς, με έναν τηλεβόα ειδοποίησε τον κόσμο ο οποίος ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, να απομακρυνθεί από την πύλη, γιατί θα πέσει η πόρτα. Ανέβηκα κι εγώ ο ίδιος επάνω στο άρμα και σιγά – σιγά ξεκινήσαμε και ρίξαμε την πύλη. Πίσω από την πύλη δεν υπήρχε κανένας. Υπήρχαν μόνο δύο αυτοκίνητα τα οποία και κατεστράφησαν και δεν τραυματίστηκε ούτε σκοτώθηκε κανείς.

Η μόνη η οποία τραυματίστηκε ήταν κάποια κυρία ονόματι Ρηγοπούλου, η οποία δεν ήρθε καθόλου σε επαφή με το άρμα, τραυματίστηκε υποθέτω από διάφορα αντικείμενα τα οποία εκσφενδονίστηκαν μακριά κατά την πτώση του άρματος και η πλησιέστερη απόσταση που ήρθε η εν λόγω κυρία με το άρμα ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε μέτρα. Τώρα εάν τραυματίστηκε πολύ ή εάν τραυματίστηκε λίγο, δεν το ξέρω. Μετά άνοιξε βέβαια η πόρτα του άρματος, μπήκε μέσα αυτό, άρχισαν να βγαίνουν οι φοιτητές. Εκεί τελειώνει ο ρόλος ο δικός μας.

Βέβαια, είχε προηγηθεί συμφωνία ότι δεν θα τους πειράξει κανείς τους φοιτητές και οι δυνάμεις των καταδρομών και των πεζοναυτών, οι οποίες ευρίσκοντο εκτός Πολυτεχνείου, έφτιαξαν έναν διάδρομο μέσα από τον οποίο περνούσαν οι φοιτητές και μπόρεσαν έτσι να φύγουν με ασφάλεια. Απομακρυνόμενοι βέβαια από το χώρο του Πολυτεχνείου, δεν ξέρω τι απέγινε. Δεν ξέρω η Αστυνομία ίσως κάπου αλλού να τους την είχε στήσει. Αυτή είναι η όλη ιστορία σχετικά με την πύλη.

Υπήρξε συμφωνία των εκπροσώπων των φοιτητών για να πέσει η πύλη ;

Βεβαίως! Συναποφασίστηκε. Εκρίθη ως η πλέον πρόσφορη λύση και συναποφασίστηκε. Δεν θυμάμαι ποια πλευρά το πρότεινε. Δεν το θυμάμαι. Αλλά εκρίθη ως η πλέον πρόσφορη και η πλέον ακίνδυνη λύση.

Γιατί έπρεπε να γίνει; Γιατί δεν μπορούσε να ανοίξει η πόρτα ή οι πλαϊνές πόρτες;

Όταν φτάσαμε στο Πολυτεχνείο, εκείνη την ώρα είχε γίνει κάποια συμφωνία με κάποιους άλλους, πιθανόν με την Αστυνομία και είχε ανοίξει μια παράπλευρη πόρτα από την οποία βγήκε ένας αριθμός εγκλείστων, εκατό – διακόσιοι, δεν ξέρω πόσοι. Αλλά κάποιοι από το εσωτερικό του Πολυτεχνείου αντέδρασαν, την έκλεισαν την πύλη και εν συνεχεία δεν επέτραπαν σε κανέναν να βγει. Γι΄ αυτό λοιπόν, έπρεπε να ανοίξει κάποια δίοδος απέξω. Δεν υπήρχε άλλη λύση να εκτονωθεί η κατάσταση και να φύγουν από μέσα.

Αλλά η πύλη αυτή εκ των υστέρων χρησιμοποιήθηκε για να βγει ο κόσμος;

Όχι, γιατί έπεσε η κεντρική. Βγήκαν όλοι από την κεντρική. Από κει βγήκαν όλοι, από την κεντρική πύλη, διότι κατέρρευσε. Έπεσε, άνοιξε. Και από κει βγήκαν εν συνεχεία όλοι όσοι ήσαν μέσα.

Γιατί δεν μπορούσαν οι φοιτητές να την ανοίξουν την πόρτα;

Γιατί κάποιοι αντιδρούσαν από μέσα. Υπήρχαν ομάδες περιφρούρησης οι οποίοι δεν ήθελαν, δεν ξέρω για ποιους λόγους, αλλά δεν ήθελαν να εκτονωθεί η κατάσταση δηλαδή. Και τους εμπόδιζαν δια της βίας να βγουν.

Πείτε μου κάτι, εσείς είχατε την ευθύνη, δίνατε διαταγές για τα άρματα; Ποια ήταν η δική σας αρμοδιότητα;

Εγώ ήμουν επικεφαλής των αρμάτων, των πέντε αρμάτων τα οποία πήγαν στο Πολυτεχνείο.

Όταν φτάνατε στο Πολυτεχνείο υπάρχουν πυροβολισμοί, ποιο είναι το κλίμα;

Όχι. Δεν υπήρχαν πυροβολισμοί. Αντιθέτως αυτές τις δυο – τρεις ώρες που μείναμε εκεί απέξω από το Πολυτεχνείο, μέχρι να αποφασιστεί να πέσει η πύλη, συζητούσαμε από τα κάγκελα με τον κόσμο που ήταν μέσα. Και συζητούσαμε σε φιλικό κλίμα. Αλλά και από τις καταθέσεις, εάν πάρετε και διαβάσετε τις καταθέσεις της δίκης, θα δείτε ότι παράπονο με το στρατό δεν είχε κανείς από εκείνους οι οποίοι ευρίσκοντο μέσα. Ο στρατός τήρησε την υπόσχεση την οποία έδωσε. Ότι θα βγει ο κόσμος έξω χωρίς να πειραχθεί κανένας. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τουλάχιστον εκεί μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου και όπου υπήρχε παρουσία στρατού, δεν υπήρξε καμία βιαιοπραγία.

Το κλίμα μέσα στο στρατό πώς ήταν απέναντι στους φοιτητές; Είχε γίνει κάποια προσπάθεια φανατισμού των αξιωματικών;

Όχι, καμία. Καμία προσπάθεια. Κατεβήκαμε για να παίξουμε το ρόλο του διαιτητού μεταξύ φοιτητών και Αστυνομίας. Δεν υπήρξε κανένας φανατισμός, ούτε και καμία βέβαια ανθρωποκτόνος πρόθεσις. Διότι εάν υπήρχε, καταλαβαίνετε ότι θα υπήρχαν εκατόμβες θυμάτων.

Εσείς από ποιον παίρνατε διαταγές;

Από τον κ. Γιοβάνη.

Ποια ήταν ακριβώς η διαταγή;

Η διαταγή ήταν να ανοίξουμε δίοδο για να μπορέσουν να βγουν έξω οι φοιτητές. Όταν λέμε διαταγή μη φανταστείτε ότι εδόθη διαταγή όπως δίνεται στις επιχειρήσεις. Διάλογο κάναμε.

Οι φοιτητές ήρθαν και σας ζητήσανε να γίνουν διαπραγματεύσεις;

Είχε προηγηθεί, δεν ξέρω. Όταν πήγαμε εμείς αυτά είχαν όλα ήδη συμφωνηθεί και δεν το ζητήσανε από μας. Δεν ξέρω ποιοι συμφώνησαν και με ποιους έγινε η συμφωνία να βγουν οι τρεις εκπρόσωποι έξω προκειμένου να βρεθεί κάποια λύση.

Στις διαπραγματεύσεις είναι οι εκπρόσωποι των φοιτητών, εσείς και ποιοι άλλοι ακόμα;

Και η Αστυνομία, δεν θυμάμαι να υπήρχαν άλλοι. Στον προθάλαμο του ΑΚΡΟΠΟΛ.

Εκείνες τις ώρες επικρατεί χάος, φωνάζουν από τα μεγάφωνα; Ποια είναι η εικόνα;

Ναι, ακούγονται συνθήματα μέσα από το Πολυτεχνείο, ο Ραδιοφωνικός σταθμός λειτουργεί, υπήρχε χάος, οπωσδήποτε υπήρχε χάος. Αλλά, παρόλα ταύτα όμως, οι διαπραγματεύσεις και η προσπάθεια να βρεθεί μία λύση να εκτονωθεί η κατάσταση συνεχίζετο, παρά το χάος που υπήρχε.

Κάποια στιγμή κάνουν εκκλήσεις τα μεγάφωνα στους φαντάρους. Αυτό τι επίδραση έχει σε σας;

Κοιτάξτε να δείτε, εάν είχαμε ανθρωποκτόνο πρόθεση, οπωσδήποτε αυτές οι εκκλήσεις θα έπιαναν τόπο. Μα, εμείς σας είπα, ότι πήγαμε για να κάνουμε τον διαιτητή. Δεν είχαμε σκοπό να σκοτώσουμε κανέναν. Αντιθέτως, πήγαμε να βοηθήσουμε ούτως ώστε να μην υπάρξουν θύματα. Αυτή την απήχηση είχαν αυτές οι εκκλήσεις επάνω μας.

Αλλά υποθέτω ότι για να καλέσουν και το στρατό, θα πρέπει η κατάσταση να είχε ξεφύγει από τον έλεγχο της Αστυνομίας.

Οπωσδήποτε. Οπωσδήποτε και είχε ξεφύγει.Βεβαίως και είχε ξεφύγει. Ήθελε πολύ λεπτούς χειρισμούς. Μία εσφαλμένη ενέργεια, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματοχυσία. Εγώ πιστεύω ότι ο στρατός συνέβαλε στο να μην έχουμε περαιτέρω αιματοχυσία.

Μετά που πέφτει η πύλη τι γίνεται;

Μπήκα μέσα στο Πολυτεχνείο, κάποιος φοιτητής ήρθε δίπλα μου και προσεφέρθη να με ξεναγήσει στο χώρο. Πήγα λοιπόν και επισκέφθηκα τους διάφορους χώρους, με πήγε στον Ραδιοφωνικό σταθμό, με πήγε σε μια εσωτερική αυλή η οποία υπάρχει. Μέχρι να τελειώσει αυτή η ξενάγηση, το Πολυτεχνείο είχε αδειάσει όταν βγήκα έξω.  Οπότε επιστρέψατε; Επέστρεψα στη μονάδα μου.   πηγή