ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εάν το κράτος σου σπάσει το πόδι και σου δώσει μια πατερίτσα για να μπορείς να περπατάς, τότε το κράτος αξιολογείται θετικά που σου παρείχε την πατερίτσα και ταυτόχρονα αρνείται φυσικά την οποιαδήποτε υπευθυνότητα του σπασίματος του ποδιού. Από την άλλη ο κουτσός κόσμος παραβλέπει γενικότερα το γεγονός ότι το κράτος ευθύνεται για το σπασμένο πόδι και το μόνο πράγμα που βλέπει είναι η πατερίτσα και το γεγονός ότι προήλθε μέσω κρατικής παροχής. Όσο και απλό να ακούγεται ο κόσμος δέν συνειδητοποιεί ότι, δέν θα έσπαζε ο κόσμος το πόδι του, ο κουτσός δέν θα γινόταν κουτσός και ο κουτσός δεν θα χρειαζόταν καν πατερίτσα άν δεν ήταν το κράτος στην μέση. Αντίθετα μάλιστα εύχεται από εδώ και πέρα να είναι το κράτος καλά ώστε να μπορεί να περπατάει και αυτός, σαν κουτσός που πλέον είναι. Μπορεί να ακούγεται παράλογο και χαζό αλλά ισχύει και το φαινόμενο αυτό προκάλεσε και θα ξαναπροκαλέσει δυστυχώς και την επόμενη καταστροφική κυβέρνηση της Ελλάδας. Ο στόχος του κράτους είναι να δημιουργεί και να διαιωνίζει φτώχεια ώστε να διαχωρίζει τελικά τον ευατό του σαν την λύση έναντι στην φτώχεια.

Δυστυχώς την αλλαγή που οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα αναζητούσαν δέν ήταν και η αλλαγή που πραγματικά χρειαζόμαστε. Οι αγανακτισμένοι ήθελαν την ανατροπή μιάς «κατοχικής» κρατικής μηχανής με μιά άλλη δημοκρατική, η οποία θα έκανε όλα τα ευνόητα, θα διόρθωνε τα πάντα και θα ξαναπροσέφερε στην μάζα την ευμάρεια, επιστρέφοντας στις παλιές καλές πρακτικές και νοοτροπίες. Αναζητούσαν την ανατροπή ενός κακού υπερκράτους με ένα άλλο καλό υπερκράτος. Η απάντηση όμως σε ένα υπερδιγκωμένο κράτος δέν είναι ένα άλλο. Η απάντηση είναι ένα άλλο καλό ναι μέν αλλά κατά πάρα πολύ μικρότερο και όχι το αντίθετο. Εϊμαι πεποισμένος ότι μετά και τις επόμενες εκλογές, για ακόμα μια φορά θα έχουμε ένα ο ακόμα πιό υπερδιογκωμένο υπερκράτος και δή αριστερίζουσας αποχρωσης. Θα έχουμε ακόμα περισσότερο κράτος σαν αριστερίζων, ακόμα περισσότερα μέτρα και προγράμματα τα οποία πολύ απλά δεν πρόκειται να λειτουργήσουν και θα δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα προβλήματα. Γεγονός που ταυτόχρονα είναι και ο στόχος τους των ίδιων.

Ο στόχος τους είναι όσο περισσότερο κόσμος γίνεται να εξαρτάται από κάποιου είδους κρατική παροχή. Εάν συνυπολογίσεται τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους άνεργους, τους ανθρώπους που εξαρτώνται από επιδόματα τριτεκνίας, πολυτεκνίας, αναπηρίας και κτλ, το σφυροκόπημα στους ελεύθερους επαγγελματίες, την εξάρτηση τους από τους από τους συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους και τα διάφορα μίκροέσπα προγράμματα, θα βλέπατε πολύ καθαρά ότι πάνω από το 70% του πλυθησμού αυτή την στιγμή εξαρτάται από κάποιου είδους κρατικής παροχής. Δέν λέω ότι κακώς τα παίρνει ο κόσμος, λέω ότι κακώς εξαρτάται πλέον μόνο από αυτά. Στις τελευταίες εκλογές εάν θυμόσαστε καλά, ένα μήνα πρίν διεξαχθούν δημιούργησε το κράτος βραχυκύκλωμα στην παροχή φαρμάκων από τα φαρμακεία με αποτέλεσμα να εκμεταλλευτούν τον φόβο της επιβίωσής μας πρός όφελος τους. Και βγήκαν τελικά αυτοί που έπρεπε να βγούν.

Η ιστορία έχει επανηλλημένα δείξει ότι το κοινό δέν ανέχεται ένα μονάρχη, βασιλιά ή βασίλισσα που είναι πάρα πολύ καταπιεστικός. Εάν είχαμε βασιλιά σήμερα στην Ελλάδα και προσπαθούσαν να εφαρμόσουν όλα αυτά τα μέτρα που οι τελευταίες κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει, θα είχαμε σίγουρα επανάσταση. Κανένας θα αποδεχόταν τέτοια φορολογικά μέτρα! Ακόμα και στην τουρκοκρατία ο Αλή Πασάς τέτοιο χαράτσωμα δέν εφάρμοσε στον ελληνικό λαό στα Ιωάννινα γιατί ακόμα και αυτός ήθελε να διαιωνίσει την ηγεμονική πρώτοκαθεδρία με το να μήν υποδαυλίζει ο ίδιος επαναστατικές συμπεριφορές αντίδρασης λόγω της υπερφορολόγησης του κατακτημένου λαού. Ακόμα και αυτός ο πραγματικά περίεργος τύπος στην βόρεια Κορέα, που λέγεται ότι καταδίκασε τον θείο του σε θάνατο με το να τον φάνε 120 πεινασμένα σκυλιά σε ένα κλουβί, θα βλέπει τα μέτρα που παίρνουν εδώ στην Ελλάδα και σε όλο τον δυτικό κόσμο και θα μουτζώνεται. Οι νεοταξικοί αριστερό-δημοκράτες του δυτικού κόσμου τον κάνουν να φαίνεται σαν γατάκι εν συγκρίση. Ακόμα και η αμερικανή επανάσταση προκλήθηκε λόγω της υπερφορολόγισης της Βρεταννίας στον αμερικανικό λαό. Οι φόροι τότε σε αναλογία με τους φόρους του σήμερα ήταν ελαχιστότατοι. Οι Έλληνες αυτή την στιγμή πληρώνουμε επίπεδα φορολόγησης τα οποία θα ήταν αδιανόητα είτε έιχαμε βασιλιά είτε είχαμε δικτατορία, είτε μοναρχία ή ακόμα και ξένη κυριαρχία. Παρόλα αυτά τα εφαρμόζουνε, τα πληρώνουμε, δέν επαναστατούμε και συνεχίσουν το όργιο «στεγνά» και «χωρίς σάλιο» πάνω στα κορμιά μας.

Το δυστύχημα όμως δέν είναι τα μέτρα, το δυστύχημα είναι είναι ότι εμείς οι ίδιοι τα προκαλούμε στον εαυτό μας μέσω μιάς αλαλάζουσας ψήφου βουτηγμένης μέσα στον φόβο και μαστουρωμένης αντίληψης και ελπίδας ότι ένα υπερδιογκωμένο κράτος θα μας παρέχει την μηνιαία μας οπιούχα δόση για να ικανοποιήσουμε την εξάρτηση μας στο πιό σκληρό ναρκωτικό που υπάρχει και ονομάζεται κράτος. Έτσι εν ολίγης για ακόμα μια φορά θα ψηφίσουμε υπέρ ενός νέου dealer, που υπόσχεται ότι θα παρέχει λίγο μεγαλύτερη δόση από την προηγούμενη.

Εγώ όμως δέν ψήφισα αυτούς και πολλοί άλλοι σαν και εμένα δεν ψήφισαν για όλα αυτά τα μέτρα. Από την άλλη όμως στην δημοκρατία δέν μπορείς να ανατρέψεις την πλειοψηφία. Ποιά πλειοψηφία τώρα θα πείτε; Έστω αυτήν την μειοψηφική ψευδο-πλειοψηφία που προκήθηκε δια μίας και μοναδικής λανθασμένης ατομικές ψήφου. Αυτό που βιώνουμε εμείς οι υπόλοιποι σαν αποτέλεσμα είναι μια είδους τυραννία μιάς φοβισμένης και μαστουρουμένης πλειοψηφίας. Μια τυρρανία η οποία δέν προέχεται από ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά από πολλούς. Και το πρόβλημα είναι ότι οι 4 δέν μπορούν να ανατρέψουν τους 6. Το νομιμοποιημένο από τους 6 λοιπόν υπερκράτος κλείνει, βάζει λουκέτο στην ουσία και έχει κυρήξει στάση πληρωμών. Έχει σταματήσει την οποιαδήποτε παροχή και ροής ρευστού στην αγορά από την μία, από την άλλη όμως δέν έχει κλείσει καθόλου και δεν έχει κυρήξει καμία στάση πληρωμών όσον αναφορά την είσπραξη φόρων και χαρατσιών. Το μόνο που κάνει είναι να εφευρίσκει νέους τρόπους φορολόγησης και και να μήν παρέχει καμία από τις υπηρεσίες που έχουμε υπερπληρώσει. Υπερεισπράττει και υπέρ- υποπαρέχει.

Αυτό που η Ελλάδα χρειάζεται είναι λιγότερο κράτος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αλλαγή της σάπιας κρατικοδίαιτης νοοτροπίας των πολιτών που καλλιεργήθηκε από το ίδιο το κράτος τα τελευταία 40 έτη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να πείστει ο κόσμος ότι η ελευθερία προυποθέτει δουλειά, μόχθο, ιδρώτα και όχι μια θέση πίσω από ένα γραφείο που δέν κάνω τίποτα και πληρώνομαι. Είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο για ελευθερία. Η ελευθερία δυστυχώς φοβίζει πολλούς και δέν ξέρω εάν ο κόσμος πραγματικά θέλει ελευθερία, ανεξαρτητοποιήση και αυθυποστασία. Πώς να πείς σε ένα γεροντάκο και να του πείς ότι πρέπει παππού τώρα να πάρεις μιά μάπα στον ώμο π.χ. και να αρχίσεις να καθαρίζεις τζάμια όπως κάνουν οι Πακιστανοί γιατί η σύνταξή σου θα μειωθεί και άλλο. Πώς να πείς σε έναν νέο με 4 πτυχία να μήν φύγει στο εξωτερικό και να πάει στο χωράφι να μαζέψει πορτοκάλια και ελιές; Πώς να πείς σε έναν 30 χρόνια δημόσιο υπάλληλο ότι τόσα χρόνια η προσφορά σου μέσω της εργασίας σου δέν ανταποκριθηκε ποτέ στον μισθό που εισέπρατες; Πώς να πείς στον κόσμο ότι πρέπει να δουλέψει, να προσφέρει και να γίνει ουσιαστικά και πραγματικά χρήσιμος αλλιώς θα απολυθεί ή θα βάλει λουκέτο στην επιχείρησή, όπως πρέπει; Πώς πώς πώς… πολλά άλλα πώς.

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο και να αποταχθεί πλήρως αυτή η τόσο καλά ριζομένη νοοτροπία του εαυτούλη, του έξω από το σπίτι μου και του τίποτα για πολλά, είναι πολύ δύσκολο. Λυπάμαι που το λέω αλλά για να γίνει πρέπει να υποφέρουμε και να πονέσουμε ώστε να αποτάξουμε και να εξορκίσουμε όλους εκείνους τους παλιούς κακούς δαίμονες. Ήδη σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει και αλλάζει μυαλά και αυτό λόγω του πόνου και της ανέχειας. Είναι όμως ακόμα αρκετό; Ή τον Μάιο θα ξαναπαρακολουθήσουμε μιά ακόμα μάχη που οι θεατές θα είναι ήδη χαμένοι, πρίν κάν διεξαχθεί η μάχη;

Είναι δύσκολο να απαντήσω πότε η μαθηματικά «λυτρωτική» κατάρρευση θα γίνει. Γιατί στο τέλος αυτό θα γίνει και αυτό πηγάζει από όλα αυτά που το κράτος έκανε, ακόμα κάνει και μάλλον και οι επόμενοι θα συνεχίσουν να κάνουν σαν αντίδραση στην οικονομική κρίση του 08’. Αυτό που κάνουν δέν ήταν να λύσουν τα δομικά και στατικά προβλήματα της κρατικής «οικοδομής» αλλά να τα κάνουν χειρότερα. Αναβάλλουν τις επιπτώσεις του να αντιμετωπίσουν τα ουσιαστικά προβλήματα με το να κερδίζουν πολιτικό χρόνο. Άν θα καταρεύσουμε το 14, το 15 ή το 22 δέν ξέρω, αλλά αυτό που ξέρω είναι το συντομότερο το καλύτερο. Το συντομότερο που το αντιμετωπίσουμε το λιγότερο επώδυνο θα είναι. Διότι όσο το περισσότερο το αναβάλλουμε, τόσο μεγαλύτερα τα προβλήματα στην πραγματικότητα γίνονται. Το μόνο που το κράτος κάνει είναι να φυσάει και άλλο αέρα σε μία φούσκα που παέι να ξεφουσκώσει και τα θεμελιώδη προβλήματα που η Ελλάδα αντιμετώπιζε στο πρώτο μνημόνιο έχουν γίνει πολύ χειρότερα τώρα.

Είχαμε την φούσκα του χρηματιστηρίου που έσκασε που έφταιγε το κράτος, είχαμε την φούσκα της οικοδομής που έσκασε και που έφταιγε το κράτος και οι τράπεζες, είχαμε την φούσκα των ομολόγων που έσκασε και που έφταιγε το κράτος, είχαμε την φούσκα του υπερδανεισμού, που έφταιγε πάλι το κράτος και που έσκασε και τώρα έχουμε και την φούσκα του ύπερκρατισμού-υπέρκυβερνητισμού και των υπέρ-πολιτικών, του κράτους δηλαδή αυτού καθ’ αυτού, που σε λίγο τρυπάει και αυτή και σε λίγο σκάει. Το πρόβλημα φτάνει δηλαδή στην ρίζα του. Στους άχρηστους και διεφθαρμένους πολιτικούς ανεξαρτήτου παράταξης και ιδεολογίας. Όταν λοιπόν σκάσει και αυτή η φούσκα θα είναι και η τελευταία συνεπώς. Οι συνέπειές όμως αυτήν τη φορά θα είναι πολύ ποιο φαντασμαγορικές από όλες τις προηγούμενες με πολύ ποιό ισοπεδωτικές και καταστροφικές επιπτώσεις για όλους εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους. Και όλα αυτά γιατί εμείς δέν βάλαμε έγκαιρα μυαλό. Γιατί όσο δύσκολο είναι να πείσεις ένα εθισμένο ναρκωμανή για να αποτοξινωθεί τόσο δύσκολο είναι να πείσεις τον κόσμο να ψηφίσει ελεύθερία.

Βασίλης Παπαδόπουλος olympiada