ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

- Υπήρχε παιδί μου κάποτε μια παραμυθένια χώρα. Μια χώρα πανέμορφη, ζηλευτή και δοξασμένη. Με αγώνες, με ιστορία, με πολιτισμό, με προσφορά στην ανθρωπότητα. Κάποτε όλοι οι άνθρωποι την ζήλευαν γι’ αυτό που ήταν.

Τι θυμήθηκα τώρα…;
Σήμερα ούτε…θέλουν να ξέρουν αν υπάρχει.

Από την Χειμωνιάτικη Λιακάδα

- Όμως, υπάρχει και σήμερα ;

- Είναι σαν να υπάρχει. Στο πέρασμα των αιώνων μίκραινε … μίκραινε … μίκραινε ολοένα και περισσότερο. Πέρασαν πολλοί από πάνω της που βοήθησαν σε αυτό. Βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, γαλονάδες και πάλι πρωθυπουργοί και πάλι γαλονάδες. Γερμανοί αυτή τη φορά. Και πλησιάζει η ώρα που θα τούς στείλουν νέους βασιλιάδες να τους βάλουν σε σειρά. Κι αυτοί Γερμανοί θα είναι.

- Γιατί; Δεν μπορούν από μόνοι τους;

- Μα όχι, τα ρωτάνε αυτά; Ποτέ δεν μπόρεσαν. Ανέκαθεν έψαχναν να βρουν καινούριο ιδιοκτήτη. Και είχαν τη συνήθεια να ψάχνουν σχεδόν πάντοτε έξω από τη χώρα τους. Το μόνο που έμαθε πολύ καλά αυτός ο πρώην περήφανος λαός είναι το ξεμάτιασμα. Να δεις πόσο εύκολα βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, δεν θα το πιστεύεις.

- Συνέχισε ..συνέχισε, ! Θέλω να μάθω κι άλλα…

- Που λες, σ’ αυτή την παραμυθένια χώρα σήμερα έχουν έναν σαμαρωμένο Βασιλιά. Πιο πριν είχαν έναν αλλοπαρμένο, νωρίτερα ένανμαρμαρωμένο. Ο φτωχός λαός πιστεύει ότι ο Βασιλιάς ένας είναι από χρόνια και τον λένε ..Πουλημένο. Κάθε φορά αλλάζει πρόσωπο για να μην τον αναγνωρίζουν. Μυαλά όμως δεν αλλάζει. Ο φτωχός λαός συνήθισε να έχει για χρόνια τον ίδιο βασιλιά και παρά τις πίκρες που τον ποτίζει θέλει μόνο αυτόν.

- Τον Πουλημένο;

- Ναι, αυτόν. Γι’ αυτό και οι υπόλοιποι αυτόν τον λαό τον λέμε Βλαμμένο.

- Οι βασιλιάδες κυβερνάνε μονάχοι τους;

- Βασικά δεν κυβερνάνε ούτε αυτοί, αλλά ας μη σε μπερδεύω. Το παραμύθι λέει για ένα μεγάλο κτίριο που το λένε κοινοβούλιο. Όπως μαρτυράει η λέξη εκεί μέσα φωλιάζει η βούληση η κοινή. Δεν θα σου πω απόψε ποια λέμε ‘κοινή’ γιατί είσαι ακόμα μικρή. Εκεί μέσα που λες μαζεύονται ψευταράδες, γελωτοποιοί, άνθρωποι της νύχτας, ψευτοδιανοούμενοι, τηλεπωλητές, μισό τρελοι, καλτσοδέτες και ανεπάγγελτοι. Όλοι θέλουν να σώσουν τον εαυτό τους και την τσέπη τους. Ο βλαμμένος λαός που λέγαμε πιο πάνω έχει ταυτίσει αυτούς με το δικό του μέλλον.

- και σε αυτο , το οπως το λες το κοινοβούλιο,  τι δουλειά κάνουν;

- Αυτοί που κυβερνούν αγωνίζονται ποιος θα γεμίσει πιο γρήγορα το δικό του σακούλι με ανέργους παιδί μου! Είναι ένας αγώνας ταχύτητας στον οποίον  ο καθενας τους τρέχει  γρήγορα προσπαθώντας να σκοτώνει τους γύρω. Σαν αυτά τα παιχνίδια που παίζετε στα κομπιούτερ εσείς τα παιδιά. Το βραβείο του νικητή είναι μια θέση παραπάνω από την προηγούμενη.

- Και οι άλλοι που δεν κυβερνούν τι κάνουν;

- Οι άλλοι προσπαθούν.. Να,  τσακώνονται συνέχεια για να μη κυβερνήσουν ποτέ.

- Ο λαός πως ζει;

- Όπως μπορεί και όποιος μπορεί. Οι περισσότεροι κάνουν την ίδια δουλειά: είναι άνεργοι. Αλλά είναι τέτοιο επάγγελμα η ανεργία, που όσους και να έχει ζητάει περισσότερους. Δεν σταματάει ποτέ να θέλει κόσμο, δεν σταματάει ποτέ να της στέλνουν. Αυτή είναι η πηγή των κακών που ήρθαν.

- Δηλαδή;

- Σε πολλούς επίτηδες φτωχούς έχουν κόψει το ηλεκτρικό και ζούνε με κεριά όπως τα παλιά παλιά χρόνια. Του χρόνου οι περισσότεροι θα ζούνε σε χαρτοκούτι. Γίνονται ληστηριασμοί των σπιτιών

- Πλειστηριασμοί λέγονται  αυτο που τους πέρνουν το σπίτι ? αχμ  το άκουσα στην τηλεόραση!

- Ληστηριασμοί είναι παιδί μου, από το ‘ληστεύω’ βγαίνει. Τους πήραν τις δουλειές, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, την υγεία, το μέλλον και στη θέση τους άφησαν  μόνο  φόρους. Με τούτα και μ’ εκείνα ο λαός θα επιστρέψει στη φύση. Θα κοιμάται στα δέντρα, σε σπηλιές, θα ανοίγει λαγούμια…
Κάθε χρόνο σε αυτό το λαό φοράνε παπούτσι ένα νούμερο μικρότερο και του λένε ‘τρέχα’. Πάνω που αρχίζει να συνηθίζει τον πόνο την επόμενη χρονιά του το βγάζουν και του φορούν ένα νούμερο πιο μικρό. Πέντε νούμερα έχει αλλάξει ίσαμε τώρα. Και σύμφωνα με το σχέδιο θα τα φορέσει όλα. Μέχρι να του σαπίσουν τα πόδια.

- Μα γιατί δεν πετάει τα παπούτσια, αφού θα τρέχει πιο γρήγορα;

- Γιατί το θέμα δεν είναι να τερματίσει. Άλλωστε μόνος του τρέχει, δεν θα τον περάσει κανείς. Το θέμα είναι να τα φοράει για να τρέχει κουτσαίνοντας και μες τα αίματα. Και, κυρίως, δεν πρέπει ποτέ να πετάξει από πάνω του τις πατερίτσες. Δάνεια τις λένε.

- Και δεν υπάρχει κανένας να ταρακουνήσει αυτό το λαό;

- Φαίνεται πως όχι. Οι πλούσιοι αρνούνται γιατί περνάνε καλά. Οι τραπεζίτες πληρώνονται από τους πλούσιους και δεν θέλουν να τους στενοχωρήσουν. Οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτα που θα στενοχωρούσε τους προηγούμενους. Ο λαός δεν θέλει να κάνει τίποτα για να μη στενοχωρήσει τους πολιτικούς, που δεν θέλουν να στενοχωρήσουν όλους τους προηγούμενους.

- Και από ενημέρωση;

- Την ενημέρωση που υπάρχει φαντάσου την κάτι σαν υπνωτισμό. Αυτοί που έχουν ταχθεί να κρατούν ξύπνιο το λαό είναι αυτοί που τον αποκοιμίζουν.

- Μα όλοι το ίδιο είναι;

- Όχι, ακριβώς. Στο περίπου όμως, ναι. Οι σοφοί αυτής της χώρας σώπασαν, οι πνευματικοί της άνθρωποι αποκοιμήθηκαν. Οι ποιητές της τώρα πια δεν γράφουν στίχους. Δεν γράφουν ποιήματα δεν βγάζουν στα βιβλία τις σκέψεις τους. Σήμερα πατούν κουμπιά με γράμματα ή μιλούν σε πολύχρωμα γυαλιστερά κουτιά και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγαλώνουν τις αποστάσεις με το λαό. Και ο απλός λαός γυρίζει συνέχεια γύρω γύρω από τον εαυτό του αναζητώντας κάποιον, που δεν ξέρει ούτε πως θα είναι, ούτε πως τον θέλει.

- Πρέπει κι εγω όμως τώρα για ύπνο… Εχω σχολείο το πρωί..και κάνει ήδη νύστα …Πες μου μονάχα ένα … Η ιστορία αυτή θα έχει καλό τέλος;

- Μα, παιδί μου, σου το είπα στην αρχή, παραμύθι είναι…

Αν δεχτούμε ότι η κοινωνική καταστροφή που συντελείται στην Ελλάδα οφείλεται σε κάποιο μαθηματικό «λάθος» του ΔΝΤ ή της ΕΕ, τότε πρόκειται για «λάθος» που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το…αλάθητο του Πάπα. Όταν οι Σταυροφόροι ρώτησαν τον Πάπα πώς θα ξεχώριζαν τους αμαρτωλούς και τους άδικους από τους δίκαιους και τους ενάρετους, εκείνος τους απάντησε: Εσείς κάντε το χρέος σας.Πάρτε τα κεφάλια απ’ όλους κι αφήστε τον Θεό να κάνει τη διαλογή στον ουρανό…

by…Νίκος Μπογιόπουλος 

   Οι σύγχρονοι «Σταυροφόροι», πάντως, δεν χρειάζονται μεταφυσικά άλλοθι για να κάνουν το (ταξικό) «χρέος» τους. Ετσι, ο κύριος «καλό κουράγιο, Έλληνες», ο επίτροπος Ολι Ρεν, το παραδέχτηκε ευθέως: Η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, όπως είπε, από την πρώτη στιγμή των Μνημονίων είχε ως έναν από τους βασικούς της στόχους τη διάσωση των τραπεζών δια της μετακύλισης των βαρών τους στον ελληνικό λαό.

   Χτες, όμως, μια μέρα μετά την ομολογία του επιτρόπου, ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη, μιλώντας στις Βρυξέλλες, να κρυφτεί πίσω από… «λαθεμένους πολλαπλασιαστές». Ηταν φυσικό. Ο καθένας στη θέση του κ.Σαμαρά θα πάσχιζε να εμφανίσει την ανθρωπιστική συμφορά που συντελείται στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». 

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως όσα ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι οι συνέπειες που προκάλεσαν τα «λάθη» στους… πολλαπλασιαστές ή τους διαιρέτες. Είναι οι συνέπειες ενός κοινωνικού εγκλήματος. Ούτε οι ¨Σταυροφόροι» του ΔΝΤ έκαναν κάποιο λάθος, ούτε της ΕΕ, ούτε κανείς από την τρόικα και τις ελληνικές κυβερνήσεις. Επιλογή τους, εξ αρχής, ήταν: Να ρημάξουν τον ελληνικό λαό, να τον «αποκεφαλίσουν», για να διασώσουν τις τράπεζες και τα μονοπώλια. Αυτή ήταν η πυξίδα τους πριν τα Μνημόνια, αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν και υπηρετούν και με τα Μνημόνια. Και από την άποψη αυτή, τα Μνημόνιά τους όχι μόνο δεν λάθεψαν, αλλά πέτυχαν. Απολύτως.

Βασική επιδίωξη των εγχώριων και ξένων «σωτήρων», από την έναρξη της κρίσης, ήταν να εξασφαλίσουν στους τραπεζίτες ότι θα ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο τα προηγούμενα χρόνια «έπαιζαν» τοκογλυφικά μέσω των ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους. Τα Μνημόνια φτιάχτηκαν για να εξασφαλιστεί μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας ο απαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους τραπεζίτες να κάνουν τα «κουμάντα» τους. Οι πρώτοι θα έπαιρναν ενισχύσεις, ανακεφαλαιοποιήσεις κλπ. Οι δεύτεροι θα πετούσαν από πάνω τους τα ελληνικά ομόλογα, εξασφαλίζοντας μέσω και των νέων δανείων ότι θα μας ξεζουμίζουν στο διηνεκές.

Τα συμφέροντα που διακυβεύονταν ήταν πολλά και η συνεργασία μεταξύ των ντόπιων και ξένων «λύκων» ήταν απαραίτητη. Το ομολογούσαν εμμέσως ακόμα και διακεκριμένα πρώην στελέχη του ΔΝΤ, που παραδέχονταν: «Οι ξένοι έχουν το 70% των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Από το υπόλοιπο 30%, το μεγαλύτερο τμήμα (56 δισ. ευρώ) έχουν οι ελληνικές τράπεζες…»1

Για να δούμε πως στήθηκε και που απέβλεπε το «κόλπο» θα πρέπει να θυμηθούμε την ακριβή εθνικότητα των διεθνών τοκογλύφων της χώρας όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο: Η συνολική έκθεση της Ελλάδας, το σύνολο δηλαδή του δημόσιου και ιδιωτικού της χρέους σε ξένες τράπεζες έως τον Ιούνη του 2010 ανερχόταν σε 252,1 δισ. δολάρια2. Το 73,3% του παραπάνω ποσού (184,7 δισ. δολάρια) ήταν οφειλή προς γαλλικές (83,1 δισ.), γερμανικές (65,4 δισ.) και αμερικανικές (36,2 δισ.) τράπεζες. Ας παρακολουθήσουμε τι συνέβη στη συνέχεια:

• Έξι μήνες από την εφαρμογή του Μνημονίου, το Δεκέμβρη του 2010, η έκθεση των ξένων τραπεζών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος είχε μειωθεί στα 145,7 δισ. δολάρια3 και πιο συγκεκριμένα η οφειλή προς γαλλικές τράπεζες μειώθηκε στα 56,7 δισ., προς γερμανικές στα 34 δισ. και προς αμερικανικές στα 7,3 δισ. δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι: Μέσα σε έξι μόλις μήνες από την εφαρμογή του Μνημονίου οι ξένες τράπεζες σε απόλυτη συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία, μείωσαν τις επισφάλειες στην Ελλάδα κατά 42%! Ξεφορτώθηκαν δηλαδή πάνω από 100 δισεκατομμύρια!

• Στον ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είχαν φροντίσει οι τράπεζες τους να μην είναι εκτεθειμένες στην Ελλάδα με περισσότερα από 9 έως 15,5 και από 6 έως 10,2 δισ. ευρώ, αντίστοιχα4.

• Στις 31/12/2011η έκθεση των ξένων τραπεζών στο ελληνικό δημόσιο χρέος είχε πια μειωθεί, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, μόλις στα 35 δισεκατομμύρια(από 252,1 πριν το Μνημόνιο)…

Εν ολίγοις:

    Η πολιτική των Μνημονίων εξασφάλισε στους τραπεζίτες τον απαραίτητο χρόνο και τις απαραίτητες «διευκολύνσεις» για να οργανωθούν και να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, εισπράττοντας βέβαια παχυλούς τόκους. Έτσι, με την εφαρμογή του Μνημονίου, ντόπιοι και ξένοι δανειστές λεηλάτησαν τον ελληνικό λαό και παράλληλα, οι μεν έλαβαν πακτωλό «πακέτων», οι δε φρόντισαν να απαλλαγούν από μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων.

   Αυτή είναι η ιστορία των «λαθών» της τρόικας. Δηλαδή: Ουδέν λάθος! Αντιθέτως το μόνο λάθος που υπάρχει είναι να παραμυθιαστούμε με τον  επικοινωνιακό κοπανιστό αέρα περί «λάθους». Που συντηρείται πολλαπλώς: Κι από εκείνους που μιλούν για «αξιοποίηση» αυτών των δήθεν «λαθών», κι από τους άλλους που αναζητούν «φίλους» ανάμεσα στα «βουβάλια» που τσακώνονται και αλληλοκατηγορούνται για «λάθη». Αλλά τα «βουβάλια» ένα λάθος δεν θα διαπράξουν ποτέ: Να διαλύσουν την ενότητά τους για χάρη των «βατράχων».

1) Μιράντα Ξαφά, «Τελευταία επιλογή, η αναδιάρθρωση», «Καθημερινή», 30/1/2011.

2) Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Δεκέμβρη 2010.

3) Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Ιούνη 2011.

4) Εκτιμήσεις της Goldman Sachs, «Ριζοσπάστης», 22/4/2011 και Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, «Καθημερινή», 12/6/2011.

Οργανωμένες συμμορίες με πολιτικό πρόσημο και κομματικό ονοματεπώνυμο τσέπωσαν και οικειοποιήθηκαν δισεκατομμύρια.