Όταν μία χώρα κάνει τον σχεδιασμό ανάπτυξης και προόδου το πρώτο που κάνει είναι ετοιμάσει το θεσμικό πλαίσιο για το εργατικό της δυναμικό διότι αυτό και μόνο αυτό μπορεί να δώσει κίνηση στην ατμομηχανή της χώρας. Από αυτά που υπογράφουν και περνάνε με νόμους οι κυβερνώντες τηρώντας τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους “κοινωνικούς εταίρους” δείχνουν ακριβώς την ανάπτυξη που θέλουν να έχει η Ελλάδα. Αποικιοκρατική διακυβέρνηση.
Με ομόφωνη απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας οι επιχειρήσεις έχουν το δικαίωμα πλέον και με το νόμο να απολύουν ομαδικώς τους εργαζομένους τους. Με μία υπογραφή 10 χαρτογιακάδες ακύρωσαν τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων που δεν αποκτήθηκαν μέσα στα χρόνια με συζητήσεις αλλά με πολύ ξύλο στους δρόμους και εργαζόμενους νεκρούς. Ο κάθε νόμος που ακυρώνουν για τα εργασιακά δικαιώματα είναι κυριολεκτικά γραμμένος με αίμα. Ο κάθε νόμος που περνάει δεν είναι βραχείας προθεσμίας αλλά μακράς διαρκείας. Με την απόφαση αυτή πέρα από το ότι όσοι εργάζονται είναι στο έλεος του κάθε “μαυραγορίτη” εργοδότη αλλά και η επόμενη γενιά εργαζομένων είναι καμμένη από χέρι.
Εντελώς τυχαία τις ημέρες που συζητιόταν η απόφαση απολύσεων, το Κέντρο Προγραμματισμού Οικονομικών Ερευνών, πετάει στην αρένα πρόταση με την οποία θέλει τον κάθε νέο εργαζόμενο μέχρι 24 ετών να εργάζεται για ένα (1) χρόνο σε επιχειρήσεις χωρίς αμοιβή και χωρίς το δικαίωμα επιδόματος ανεργίας όταν τον πετάξει στον δρόμο ως αναλώσιμο ο κάθε καιροσκόπος επιχειρηματίας. Πέντε άεργοι με τίτλους πανεπιστημίου που απαρτίζουν το Δ.Σ του συγκεκριμένου Κέντρου αποφάσισαν για τους νεοσκλάβους της Ελλάδας. Μην έχοντας κανέναν ηθικό φραγμό αλλά εξυπηρετώντας άγνωστα για μας συμφέροντα, κάνουν πρόταση εκτός των παραπάνω να εξάγουν το νέο εργατικό προσωπικό της Ελλάδας εκτός συνόρων σε “ελληνικές” επιχειρήσεις με έδρα ξένο κράτος. Αυτό πραγματικά θυμίζει τις καραβιές σκλάβων των Ολλανδών και Άγγλων αποικιοκρατών που μετέφεραν χέρια χωρίς κόστος να τους κάνουν τις δουλειές τους.
Η ερώτηση είναι σε ποιο κράτος της πολιτισμένης Ε.Ε αυτά τα θέματα μπαίνουν για συζήτηση έστω και για πλάκα. Να μάς δείξουν μία αναπτυγμένη λατρεμένη τους χώρα του Βορρά στην οποία οι νέοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σπουδάσουν και βγαίνουν στην αγορά εργασίας νωρίς αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα κατώτερα είδη.
Από τα 5μηνα που υποδέχτηκαν με μεγάλες αγκαλιές οι Δήμοι σε όλοι την Ελλάδα βάζοντας τους εργαζόμενους ως εμπόρευμα μεταξύ πακέτων ΕΣΠΑ και ΟΑΕΔ με εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που φυτρώνουν τα τελευταία 3 χρόνια σαν τα μανιτάρια, φθάσαμε και στον διαχωρισμό φθηνών εργατικών χεριών και τζάμπα εργατικών χεριών. Θέλουν τζάμπα δουλειά που να τους αποφέρει τεράστια κέρδη.
Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε τυχοδιώκτη πλιατσικολόγο με τον φερετζέ του επιχειρηματία να προσλαμβάνει όσους θέλει δωρεάν, να τους απολύει στον χρόνο επάνω χωρίς αποζημίωση, αλλά “με μία επιταγή πρόσληψης” (όπως Αμερική), και να προσλαμβάνει εκ νέου προσωπικό και πάλι τζάμπα. Τουλάχιστον οι Μαύροι σκλάβοι της Αμερικής είχαν και το δικαίωμα της σίτισης και της στέγασης. Τούτοι εδώ οι νεοσκλάβοι πρέπει να βρίσκουν (άγνωστο πώς) χρήματα να αγοράζουν το ψωμί τους και να πληρώνουν ενοίκιο (ή φόρο κατοικίας) στο Κράτος που τους έκανε σκλάβους. Κερατάς και δαρμένος, αυτή είναι η πολιτική εργασίας στην σημερινή Ελλάδα. Ακόμη και την μπάλα την σιδερένια στο πόδι θα την αγοράζουν μόνοι τους με φόρο πολυτελείας χωρίς να μπαίνει η απόδειξη αγοράς στα έξοδα της φορολογικής δήλωσης. Αν βέβαια την αγοράσεις με δάνειο την μπάλα θα είναι ακόμη καλύτερα. Το μόνο κοινό που έχουν εκείνοι οι Μαύροι με τους Έλληνες Μαύρους είναι ότι οι επιστάτες τους ήταν της ίδιας φυλής. Έπαιρναν το ρεγάλο τους ανάλογα με το πόσο σκληροί ήταν απέναντι στο ίδιο το κύτταρό τους. Ακριβώς όπως τούτοι εδώ που φέρουν το “ελληνική υπηκοότητα” όχι από συναίσθημα αλλά ως διαβατήριο για την δουλοπρέπεια τους απέναντι στα αφεντικά τους.
Βέβαια κι αυτοί σκλάβοι είναι ως επιστάτες απλά είναι σκλαβομπάσταρδοι από την κορυφή ως τα νύχια.
Καβάλα στο άλογο που τους παραχώρησαν οι Αποικιοκράτες της Ε.Ε κραδαίνοντας το μαστίγιο κάνουν ό,τι γουστάρουν γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει δρόμος να σπάσουν οι σκλάβοι τα δεσμά. Διότι το σπάσιμο των δεσμών έγινε στην Ελλάδα εδώ και 100 χρόνια και στην πορεία μέχρι σήμερα άνοιξαν πολλά κεφάλια για το σπάσιμο της αλυσίδας που παρέλαβαν οι κοτζαμπάσηδες από τους Τούρκους. Οι αγώνες των Μαύρων Ελλήνων έγιναν, τα δικαιώματα αποκτήθηκαν, έστω και λειψά, και με μία κοντυλιά οι σκλαβομπάσταρδοι που έγλειφαν χρόνια κάθε είδους εξουσία ανέλαβαν κανονικά σήμερα να υλοποιήσουν τις εντολές των Ευρωπαίων που Αποικιοκράτες ήταν, Αποικιοκράτες παραμένουν.
Ο σκλάβος ένα πράγμα φοβάται: Το μαστίγιο, το οποίο λειτουργεί ως ασπίδα για τον κάθε σκλαβομπάσταρδο και τα αφεντικά του. Κάποτε ήταν εργαλείο πόνου, σήμερα είναι εργαλείο φόβου. Ο πόνος σε κάνει να οργίζεσαι ενώ ο φόβος σε κάνει να υποκύπτεις.- Γιάννης Λαζάρου
