ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΓΡΑΦΕΙ … «Ένα συρτάρι γεμάτο όνειρα»

Οκτωβρίου 11, 2014 pitsiriki1

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα. Κάποτες λέμε: Τότε που ήμαστε παιδιά…Πότε; Παλιά; πριν χρόνια; Και τώρα δεν είμαστε πια; Εγώ λέω είμαστε. Και τώρα. Κάθε που πατάμε το πόδι μας σε τούτο το χώμα, το πρώτο που μας τριβελίζει το μυαλό είναι τα παιδικά μας χρόνια. Ναι, κάθε που ερχόμαστε σε τούτο το χωριό, στο σπιτικό μας, γινόμαστε και πάλι παιδιά…Καθόμαστε ένα γύρο και πιάνουμε την κουβέντα… «θυμάσαι τότε…». Τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις. Τίποτα δεν ξεχνιέται…σαν την καρδιά μικρού πουλιού γίνεται η καρδιά μας μόλις ακροπατήσουμε την παιδική μας μνήμη…Ανοιχτά, ρέμπελα παιδιά, που παρακούαμε τους μεγάλους, παιδιά με γρατσουνισμένα γόνατα, με κουρεμένα κεφάλια κι όνειρα ακούρευτα, αδερφάκια του σύννεφου, με χαϊμαλί τρελό στα άγουρα στήθη μας και σαγόνι πεισματάρικο, με κοντά παντελονάκια αέρινα, μορτάκια του άσπρου σύννεφου….Γυρίζαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι μ” ανήμπορα μέλη, με το στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και του χωματος. Στο χωματόδρομο που ήταν μπροστά απ” το σπίτι μου. Κυνηγητό, τα μήλα, κρυφτό. Όταν διάβαζα, άκουγα τις φωνές των παιδιών απ” έξω και περίμενα πότε θα έρθει η στιγμή. Κρατούσα ημερολόγιο πότε θα έρθει αυτή η στιγμή. Το βρήκα πρόσφατα και γέλαγα. Ανησυχίες. Αλλά δεν ήξερα πώς να τις εκφράσω. Δεν είχα τον τρόπο. Γι” αυτό και καταπιάστηκα με διάφορες ασχολίες. Ανάμεσά τους και με την ποιηση. οι μοναδικές πατρίδες είναι τα παιδικά μας χρόνια. Πώς να ξεχάσω, άλλωστε, την Αυγουστιάτικη γαλήνη που μου πρόσφερε αφειδώς το «φρούριο» της παιδικής ηλικίας. Δεν έπρεπε να ξυπνήσουμε κάποια ώρα. Το μόνο που έπρεπε ήταν μόλις ξυπνήσουμε να μην ξεχάσουμε να φιλήσουμε τη μανα και αμέσως να πεταχτούμε στο δρόμο. H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Μέσα από τα παιδικά μάτια το υπόλοιπο της ζωης θα φύγει γρήγορα όπως … και όλα θα γυρίσουν από εκεί που όλα ξεκίνησαν..

εγραψε το πιτσιρικι