Φίλε Πιτσιρίκο, καταλαβαίνω πώς νιώθεις και πώς σκέφτεσαι, όμως, εγώ επιμένω πως είναι κρίμα να πεθάνει με τον τρόπο αυτόν ο Νίκος Ρωμανός.

Δεν είναι γιατί είναι νέο παιδί. Πολλά νέα παιδιά χάνουν καθημερινά την ζωή τους θύματα μιας αδίστακτης φασιστικής και αποικιοκρατικής εξουσίας.

Ο Νίκος όμως δεν μοιάζει με κανένα από αυτά με κανέναν από εμάς. Δεν έχει μονάχα την φλόγα του αγνού αγωνιστή και την παλικαριά του ανθρώπου που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τα καθάρματα της εξουσίας ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι φοβούνται και τρέμουν μπροστά της.

Ο Νίκος έχει την στόφα του ηγέτη. Ο Νίκος εμπνέει με τις πράξεις του, δεν παραδίνεται κι αυτό κάνει εχθρούς και φίλους να κοιτούν με θαυμασμό αλλά και με φόβο. Ε λοιπόν, ο Νίκος δεν πρέπει να πεθάνει γιατί δεν έχουμε πολλούς σαν αυτόν. Έχουμε λίγους και θα χρειαστούμε πολλούς τα χρόνια που έρχονται.

Από την άλλη, ο Νίκος δεν πρόκειται να σταματήσει την απεργία του αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Πρέπει λοιπόν να τον βοηθήσουμε με όλους τους τρόπους που μπορούμε να το κάνουμε. Πιέζοντας την κυβέρνηση με ειρηνικές διαδηλώσεις και εκθέτοντας την στο εξωτερικό με χίλιους δυο τρόπους.

Μαζεύοντάς υπογραφές, ζητώντας την συμπαράσταση οργανώσεων για τα δικαιώματα του ανθρώπου και των φυλακισμένων, κάνοντας πρόσφυγες στα ευρωπαϊκά και διεθνή δικαστήρια.

Η κυβέρνηση πρέπει να βγει απολογούμενη ενώπιον της ανθρωπότητας όχι στα τηλεπαράθυρα της ελληνικής τηλεόρασης.

Ο Ρωμανός δεν κάνει ό,τι κάνει για να παρακολουθήσει το πρόγραμμα σπουδών του ΤΕΙ. Θέλει να τονίσει ότι το καθεστώς αυτό δεν σέβεται δικαιώματα που αλλού γίνονται σεβαστά.

Πρέπει να βοηθήσουμε τον Νίκο να διαδώσει το μήνυμα. Ας πάρουμε την δική του περίπτωση σαν αφορμή κι ας ξεμπροστιάσουμε παντού στην οικουμένη τους βρωμερούς φασίστες που μας κυβερνούν και τους ατσαλάκωτους Ευρωπαίους που τους καλύπτουν, παρέχοντας τους ISO δημοκρατικότητας τώρα, αλλά και τα χρόνια πριν από την εφαρμογή των μνημονίων!

Γιατί δεν υπάρχει μόνο ο Ρωμανός. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι κρατούμενοι που διαβιούν χειρότερα κι από τα ζώα. Υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες που σαπίζουν χωρίς καμία καταδίκη σε επιδοτούμενα από την ΕΕ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπάρχει τόση βρωμιά που δεν αντέχουν να την δείξουν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Για τον Ρωμανό λένε την λέξη τρομοκράτης, κλείνουν το μάτι στα διεθνή ΜΜΕ και στην παγκόσμια κοινή γνώμη και ξεμπερδεύουν. Για όλα τα αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και το ξέρουνε. Ας μην παίξουμε αυτήν την φορά τον γνωστό πετροπόλεμο στο κέντρο της Αθήνας. Ας μην παίξουμε ξανά το παιγνίδι τους.

Κι εδώ θα κριθούν όλα τα κόμματα της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής). Στο πώς θα ανοίξουν το πλάνο. Στο πώς θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να μιλήσουν όχι μονάχα για το άτομο αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.

Τέλος οφείλω να προσθέσω κι αυτό. Ας είμαστε προετοιμασμένοι να πανηγυρίσουμε και την πιο μικρή μας νίκη.

Ακόμα κι αν πετύχουμε να έρχεται ο καθηγητής να παραδίδει μαθήματα στον Νίκο στην φυλακή, θα είναι μια νίκη.

Ο IRA, μετά από 10 νεκρούς, ανάγκασε την κυβέρνηση να επιτρέψει στους πολιτικούς κρατούμενους να κυκλοφορούν μέσα στην φυλακή, φορώντας κοινά ρούχα και όχι ειδικές στολές. Πολύ μικρό αλλά εσύ επιλεγείς αν θα το δεχτείς ως ήττα ή σαν νίκη. Το αντίθετο θα αναγκαστεί να κάνει μετά ο αντίπαλος σου.

Θα πρέπει να είμαστε τέλος έτοιμοι και για το ενδεχόμενο αναγκαστικής διαφυγής αν τίποτα δεν πάει τελικά όπως το σχεδιάσαμε.

α είμαστε έτοιμοι να παρακαλέσουμε τον Νίκο να αλλάξει την απόφαση του.

Όχι γιατί το επιβάλλουν αυτοί με την αδιάλλακτη στάση του, αλλά γιατί το ζητάμε όλοι οι υπόλοιποι που τον σεβόμαστε τον αγαπάμε και τον έχουμε ανάγκη.

Πρώτα, όμως, να δώσουμε τον αγώνα δίπλα του κι όχι να κρυφτούμε πίσω από την απεργία πείνας που εκείνος κάνει.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας.

Υ.Γ. Οι αγωνιστές του 1821 έδωσαν το αίμα τους για μια υπόθεση που τότε φαινόταν προφανής. Την ελευθερία του έθνους. Μετά την ανεξαρτησία κάποιοι γίνανε πρόεδροι και υπουργοί (Μιαούλης, Κανάρης, Μακρυγιάννης, κλπ), κάποιοι άλλοι έζησαν και πέθαναν ως πένητες (Μαντώ Μαυρογένους, Νικηταράς, κλπ). Στο ενδιάμεσο κατά την διάρκεια του αγώνα κάποιους άλλους τους φάγανε με τον παραδοσιακό «ελληνικό» τρόπο (δηλαδή πισώπλατα) οι δικοί τους (Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, κλπ). Και πίσω από άλλους αυτούς – πριν καν φανεί το σούρουπο της επανάστασης – ο Ρήγας με τον πύρινο επαναστατικό λόγο που δεν χώραγε ούτε στην Ελλάδα ούτε στα Οθωμανικά Βαλκάνια. Ο Ρήγας που, αν τα λόγια του και οι διδαχές του γινόντουσαν σημαία του μετά-επαναστατικού Ελληνισμού, η ιστορία του τόπου και την περιοχής θα ήταν πολύ διαφορετική και οι λαοί από ραγιάδες ίσως γινόντουσαν ελεύθεροι πολίτες.

(Αγαπητέ Ηλία, δεν διαφωνώ μαζί σου. Αλλά οι μέρες περνούν. Και έχω την εντύπωση πως τον Νίκο Ρωμανό δεν τον αφορούν αυτά που λέμε και γράφουμε εμείς. Εμείς δεν το κάνουμε για τον Ρωμανό. Το κάνουμε για εμάς. Από ενοχές. Να είσαι καλά.)     Είναι κρίμα και άδικο μαζί…      http://pitsirikos.net