Τώρα, που η εποχή αναζητά αλλαγές μεγάλης κλίμακας και οι ανάγκες αναπνέουν δύσκολα, μαθαίνεις να μετράς διαφορετικά. Οι ήρωες δεν θα φανούν ποτέ στα δελτία των 8, δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδο, δεν θα διαφημίσουν την ζωή τους στα social media. Θα είναι όμως πάντα γύρω σου για να τους δεις, να δίνουν μάχες μικρές, με όπλα παλιά και σκουριασμένα.Έμαθαν να στέκονται όρθιοι κάτω από το πιο μεγάλο βάρος. Να αμύνονται χωρίς να στήνουν τείχη. Να δίνουν χωρίς να ζητάνε. Να απαντούν χωρίς να μιλάνε. Να χαμογελούν μπροστά στην πιο μεγάλη απώλεια. Να μην αντιδρούν στην πρώτη γρατζουνιά. Να μένουν βουβοί στον πιο μεγάλο πόνο. Να βοηθούν ψάχνοντας στο τίποτα. Να χτίζουν με σαθρά υλικά. Να λυτρώνονται με ένα ποτήρι φτηνό κρασι.. Ξεχνάμε για λίγο όσα μας κρατάνε χωρίς να έχουμε επιλέξει, την ευθύνη που μετριέται σε νούμερα, το πένθος που μετριέται σε σώματα. Ύστερα φωτίζουμε στα κλεφτά όσα αντέχουμε να αντικρίσουμε μια φωτογραφία από την εποχή της μεγάλης ξεγνοιασιάς, μια θάλασσα από την εποχή της άφοβης βουτιάς, ένα ταξίδι σε χρόνο αόριστο, έναν χωρισμό σε τόπο οριστικό. Τώρα αφηνόμαστε. Κι αυτό δεν το λέμε θαύμα, το λέμε ενηλικίωση…Ζούμε την ιστορία μας ως υποκείμενα και αντικείμενά της, ενεργούμε για να την κατευθύνουμε και ταυτόχρονα την υφιστάμεθα, αντιδρούμε ή προσπαθούμε να αντιδράσουμε αφού πρώτα έχουμε αφήσει τον χρόνο να κινηθεί εναντίον μας.. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να επιτεθούμε ή να αμυνθούμε, όλη η ιστορική γνώση που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως εφόδιο, έχει πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που ισοπεδώνει όχι μόνο την μνήμη – ξεχνώντας τις θηριωδίες του φασισμού και ξαναφέρνοντάς τον στο προσκήνιο – αλλά και την θέληση για να χτιστεί ένα άλλο αύριο….

εγραψε το πιτσιρικι