Με την πολιτεία να έχει αποφασίσει πως ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να πεθάνει, πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η τεχνητή ένταση που θα αποπροσανατολίσει τον κόσμο και θα τραβήξει τα βλέμματα από τα νέα μέτρα και το νέο μνημόνιο.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στις 6 Δεκεμβρίου, ημέρα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Αθήνα θα είναι κλειστή εξαιτίας της επίσκεψης του Τούρκου πρωθυπουργού.

Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις ή “συναθροίσεις” σε ολόκληρο σχεδόν το κέντρο της πρωτεύουσας, οι μισοί σταθμοί του μετρό θα είναι κλειστοί, 7-8.000 αστυνομικοί θα είναι στους δρόμους, κλπ.

Αφορμή, φυσικά, όλων αυτών, είναι η προστασία του Νταβούτογλου. Ακόμη κι αν κάποιοι λένε πως το συγκεκριμένο σκηνικό βόλεψε την κυβέρνηση, η οποία μέσα σε τρία 24ωρα έχει να διαχειριστεί τρόικα, προϋπολογισμό, νέο μνημόνιο και τον απεργό πείνας, Νίκο Ρωμανό.

Πολλοί (αριστεροί και μη) θεωρούν ότι η ιστορία με τον Ρωμανό είναι μια χρυσή ευκαιρία αποπροσανατολισμού την κοινής γνώμης. Κάνουν λάθος. Η πολιτεία δεν είναι έτοιμη τώρα για μια εξέγερση – ακόμη και μερικών ωρών. Τη φοβάται, γιατί πιστεύει ότι δεν θα είναι “μερικές” οι ώρες της.

Παρόλα αυτά παίζει με τη φωτιά, προσκολλημένη στο δογματισμό τής επίδειξης ισχύος στον ανίσχυρο ως αντίβαρο για τις απανωτές ταπεινώσεις από τους δανειστές – διότι όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, η χώρα κυβερνάται από το 2012 με βάση την ιδεολογία και όχι την πολιτική.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα μεγάλα κανάλια κι εφημερίδες κάλυψαν το θέμα του Ρωμανού. Στην αρχή δεν του έδιναν καμία σημασία. Είχαν βαλθεί να μας πείσουν πως ο σημαντικότερος κίνδυνος του μέσου Έλληνα είναι αυτός ο “Αλβανός μακελάρης” όπως τον έλεγαν. Για την ιστορία με τους πυροβολισμούς σε μια καφετέρια έστησαν 15λεπτα ρεπορτάζ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, μιλιά.

Παρόλα αυτά η υπόθεση του Ρωμανού έφτασε στα δελτία (μονταρισμένο με πολύ φόβο για το μέλλον του νοικοκυραίου), και μάλιστα ως πρώτο θέμα, από τότε που το ζήτημα πήρε πολιτικές διαστάσεις αλλά και εξαιτίας της συμπαράστασης που έδειξε μεγάλη μάζα κόσμου, καθώς -συγκυριακά- όλο και περισσότεροι γονείς βλέπουν στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού το δικό τους παιδί κι όλο και περισσότεροι νέοι και νέες είδαν στον Νίκο Ρωμανό τον εαυτό τους.

Επιπλέον, κανείς δεν θα μπορεί πλέον να κρύψει ότι η χώρα πήγε, τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της, ξανά στα βράχια, και θα χρειαστεί νέο μνημόνιο και ακόμη περισσότερους όρους και μέτρα. Για αυτό και η κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση, δεν θέλει ξεσηκωμό στην Αθήνα αυτές τις μέρες – όσο κι αν η στάση της δείχνει το αντίθετο.

Ακόμη κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι θα χρησιμοποιήσει πιθανές σκηνές καταστροφών για να δείξει στην τρόικα ότι δεν περνάνε άλλα μέτρα σε αυτήν την κοινωνία, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις ημέρες του 2011. Και τότε χαμός γινόταν, αλλά ευαισθησία δεν έδειξε κανείς.

Τέλος, αναφέρουν κάποιοι την περίπτωση μιας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για ό,τι ζητάει η τρόικα. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος για να κάνει κάτι τέτοιο αυτή τη χρονική στιγμή (ε Αντώνη;) θεωρώ πως ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος είναι οι ήρωες που θα πάρουν στις πλάτες τους άλλο ένα μνημόνιο, με τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες απλώς να περιμένουν την κυβέρνηση να πέσει κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Αν Σαμαράς και Βενιζελος δεν φέρουν τις νέες αυξήσεις φόρων, μειώσεις συντάξεων, κλπ, στη βουλή, τότε θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι πιο εύκολα θα κυκλοφορούσε με τα πόδια στους δρόμους της Αθήνας την 6η Δεκεμβρίου ο Νταβούτογλου, παρά μια οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου οι δυο τους.

(Αδυνατώ να γράψω πολλά ακόμη για τον Νίκο Ρωμανό. Μόνο αυτό: σέβομαι μέχρι τέλους τον αγώνα του και ζηλεύω την αποφασιστικότητα του. Γιατί ο Νίκος με κάνει να ελπίζω ότι δεν είναι ο μόνος εκεί έξω. Στο ίδιο, φαντάζομαι, ελπίζει κι αυτός)     πολύφημος 2.0