Είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς ένα άτομο εξ αποστάσεως. Περπατάω προς το σπίτι μου τη συνηθισμένη διαδρομή. Βρέχει και δεν έχει πολύ κόσμο έξω, ωστόσο στο κεφάλι μου επικρατεί μια βαβούρα. Μια σύγχυση. Ένα χάος. Παρόμοιο με αυτό που προκλήθηκε όταν μου χαμογέλασες για πρώτη φορά ένα καλοκαιρινό απόγευμα.

Θέλω τόσο πολύ να βλέπω διαρκώς αυτό το χαμόγελο που με πιάνει παράνοια. Αν δεν ήταν και τα ρημάδια τα λεφτά για τις διαδρομές κάθε σαββατοκύριακο μαζί σου θα ήμουν, μέχρι να με βαρεθείς. Με πνίγει η Αθήνα… Έχω βυθιστεί σε μια ρουτίνα παγιδευμένος με τόσα άτομα που με κοιτάνε παράξενα. Κάνω συνέχεια τα ίδια πράγματα και αδυνατώ να ξεφύγω.  Δίκοπο μαχαίρι η σκέψη σου μέσα σε αυτά. Από τη μία είναι μια διέξοδος, ένα καταφύγιο. Αλλά από την άλλη το μυαλό μου καίει όσο σκέφτομαι πόσο καιρό θα κάνω να σε ξαναδώ.

Τέλος πάντων, έφτασα σπίτι. Θα ανοίξω το facebook να δω τι μου έστειλες και θα συνεχίσω να σου δείχνω όλα αυτά μέσα από μια ηλίθια οθόνη. Τουλάχιστον δημιουργεί μια ψευδαίσθηση. Αυτή του ότι είσαι ακριβώς απέναντί μου, εκμηδενίζοντας τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν.

εγραψε το πιτσιρικι