Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δρόμο. Δεν θα σας κουράσω γι άλλη μια φορά με τους λόγους για τους οποίους αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δρόμο, αφού σας τους έχω ήδη παρουσιάσει επανειλημμένως σε αμέτρητες προηγούμενες αναρτήσεις. Χώρια που, λίγο-πολύ, οι λόγοι αυτοί γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο έντονα αισθητοί σε όλο και περισσότερους. Οπότε, τι άλλο να προσθέσω εγώ πια;

Όποιος διαφωνεί μαζί μου και πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πρέπει να πάρει δρόμο, για όποιο λόγο και αν το πιστεύει αυτό, με γεια του με χαρά του.

Για μας τους υπόλοιπους, τώρα:

Ορόσημο για την αποδρομή αυτής της κυβέρνησης είναι η προεδρική εκλογή. Μπορεί στο μεταξύ να της πέσει της κυβέρνησης ένας μετεωρίτης στο κεφάλι, να πάθει έμφραγμα, εγκεφαλικό, αναφυλαξία, έμπολα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, και ν’ απαλλαγούμε από το αίσχος της μιαν ώρα αρχύτερα. Πέρα όμως από μια τέτοια ανέλπιστη τύχη, ορατό ορόσημο της αποδρομής της θα παραμένει η προεδρική εκλογή.

Όσοι με διαβάζουν θα θυμούνται ότι, επίσης επανειλημμένως σε διάφορες αναρτήσεις, έχω υποστηρίξει με   α π ό λ υ τ η   βεβαιότητα ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους 180 βουλευτές, για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όποιος ενοχλείται που είμαι απόλυτος σε αυτή μου τη βεβαιότητα δεν έχει παρά να συνεχίσει να σέβεται περισσότερο από μένα εκείνους που βάζουν νερό στο κρασί τους. Του εύχομαι, με την ευκαιρία, καλά ξεμπερδέματα μαζί τους.

Να του επισημάνω, ωστόσο, του δύσπιστου ότι την ίδια ώρα η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται το ατέρμον παιγνίδι της δυσπιστίας και της σχετικότητας, και χορεύει εκεί μέσα, ακριβώς για να κλονίσει την απόλυτη βεβαιότητα και να δημιουργήσει κλίμα, μέσω των Μ.Μ.Ε. που ελέγχει και την αβαντάρουν.

Διακινεί, λοιπόν, το κυβερνητικό στρατόπεδο διάφορες συμφέρουσες «ειδήσεις» –«ειδήσεις» για βουλευτές που τάχα γνωρίζουν συναδέλφους τους οι οποίοι θα ψηφίσουν εντέλει για Πρόεδρο κι ας μας το κρύβουν, «ειδήσεις» για βουλευτές που έγιναν πιο ανεξάρτητοι από τους ανεξάρτητους, «ειδήσεις» για βουλευτές που περιφέρουν κείμενα προς υπογραφή από άλλους βουλευτές, «ειδήσεις» για τρεις βουλευτές που έγιναν δεκατρείς, «ειδήσεις» για εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου, «ειδήσεις» για μεταθέσεις ημερομηνιών, «ειδήσεις» για επισκέψεις σε μέγαρα, «ειδήσεις» για μεταστροφές και μεταπηδήσεις, ειδήσεις για υπαναχωρήσεις, «ειδήσεις» γι αποχωρήσεις, «ειδήσεις» για προσχωρήσεις, κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Κάθε λογής σχετικές «ειδήσεις», «ειδήσεις», «ειδήσεις»…

Από το πλάι διακινεί επιπλέον «ειδήσεις» για την ανάγκη συναίνεσης, «ειδήσεις» για το τι επιθυμεί η πλειοψηφία, «ειδήσεις» για τα τρία κακά της μοίρας μας που μας περιμένουν στα έγκατα της κολάσεως και άλλα τέτοια εμετικά και γκροτέσκα.

Μέχρι που, διακινώντας-διακινώντας, ανακάλυψε ξαφνικά ως και την τεράστια σημασία του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας, κι ας ανέδειξε συγκεκριμένα αυτή η κυβέρνηση ειδικά τον θεσμό αυτό, από κολοβό έως αχρείαστο που ήταν, σε άβουλο και καλολαδωμένο μηχάνημα τυφλής υπογραφής Προεδρικών Διαταγμάτων.

Ας είμαστε προετοιμασμένοι. Αυτού του είδους οι «ειδήσεις» θα πυκνώνουν όλο και πιο πολύ, όσο θα πλησιάζει η ώρα της αλήθειας. Δεν το λέω εγώ αυτό. Το λέει, αναλύοντας τον πόλεμο, ο μπαρουτοκαπνισμένος Κλάουζεβιτς. Γιατί διαλέγω τον Κλάουζεβιτς; Μα, επειδή είμαστε σε πόλεμο! Όποιος δεν πιστεύει ότι είμαστε σε πόλεμο να ξέρει ότι δεν έχει επ’ αυτού τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης. Να γιατί κι εγώ διαλέγω τα λόγια του Κλάουζεβιτς.

Προειδοποιώντας, λοιπόν, τον αναγνώστη του ο μεγάλος αυτός θεωρητικός του πολέμου ότι αυτού του είδους οι «ειδήσεις» σταδιακά θα πυκνώνουν, εξηγεί στη συνέχεια ότι είναι εσφαλμένες και η μικροψυχία των ανθρώπων γίνεται πηγή απάτης και ανακρίβειας.

Συμπληρώνει ότι κατά γενικό κανόνα, οι περισσότεροι τείνουν να πιστεύουν τα κακά νέα μάλλον παρά τα καλά. Όλοι τείνουν να επιδεινώνουν κάπως τα κακά νέα, προσθέτει, κι έτσι οι κίνδυνοι οι οποίοι διαδίδονται παλιρροούν σαν τα θαλάσσια κύματα, χωρίς να παύουν, όπως εκείνα, να επανέρχονται δίχως προφανή λόγο.

Και καταλήγει ότι εμείς, δυνατοί, εμπιστευόμενοι την καλύτερη γνώση μας των πραγμάτων, πρέπει να μείνουμε σταθεροί όπως ο βράχος, πάνω στον οποίο θραύεται το κύμα. Είναι δύσκολο.

Αυτά από τον Κλάουζεβιτς.

Κι επειδή πράγματι, όπως παρατηρεί και ο Κλάουζεβιτς, το να μη χάβει κανείς είναι δύσκολο, προσθέτω κι εγώ, κλείνοντας, κάτι τελευταίο, δικό μου αυτή τη φορά, σε μια προσπάθεια να γίνω όσο το δυνατόν πιο σαφής:

Όλα τούτα, όλες αυτές οι «ειδήσεις», με βάσιμο ή αβάσιμο περιεχόμενο, αλλά πάντα διακινούμενο με ευθεία προσήλωση, αφοσιωμένη στο σταθερό στόχο του να εξαπατηθούμε, δεν είναι, που λέτε, παρά «μαγικά» της τράπουλας. Μιας τράπουλας λειψής όμως. Μιας τράπουλας η οποία στο σύνολό της, πολύ απλά, δεν έχει –τα απαραίτητα– 180 τραπουλόχαρτα. Μιας τράπουλας που, ακριβώς επειδή δεν έχει 180 τραπουλόχαρτα, επιδιώκεται με αυτό το κόλπο να ξεγελαστούμε.

Όσοι έχουν δει, έστω μια φορά στη ζωή τους, τέτοια «μαγικά» με τα χαρτιά κι έχουν καταλάβει πώς γίνονται με καταλαβαίνουν.     sotosblog