Σου λένε αν φύγεις από τον κύκλο θα χαθείς. Στα όριά του μοναχά να γυροφέρνεις.

Εσένα, που σου πετάνε κάθε τέσσερα χρόνια μια κάλπη και νομίζεις ακόμη ότι…
είσαι ο «κυρίαρχος λαός».

Εσένα που για τέσσερις δεκαετίες ψήφιζες δυο κόμματα και τώρα απορείς πως έφτασες ως εδώ. Και ψάχνεις ένα τρίτο να έχεις να ψηφίζεις.

Ένας άνθρωπος προχώρησε τη μάχη απέναντί τους όσο δεν τα κατάφεραν όλοι οι αγανακτισμένοι, όλα τα κόμματα και οι οργανώσεις, όλα τα συνδικάτα και οι ενώσεις.

Για τα δικά μου πιστεύω, με όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια για το πως πρέπει να αγωνίζεσαι, ο Ρωμανός τα κάνει όλα «λάθος». Έχει όμως μέσα του τη δύναμη όσων μάθαμε να θαυμάζουμε στο πέρασμα των αιώνων.

Έχει το ήθος των αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι απέναντι στους δικαστές τους. Έχει τη δύναμη του ανώνυμου κομμουνιστή που βασανίστηκε στα ξερονήσια αλλά δεν έγινε «δηλωσίας». Είναι ο «τρομοκράτης» Μπόμπι Σαντς του IRA αλλά και ο δημοκράτης, που έμεινε εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο, όταν οι άλλοι αποχωρούσαν. Έχει κάτι από τη σπίθα στα μάτια του Γλέζου και του Σάντα, όταν κατέβαζαν τη σβάστικα.

Ελάχιστη σημασία έχει πλέον αν συμφωνείς με τις απόψεις και τις ιδέες τους και κυρίως με τα μέσα δράσης τους. Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του μας δίνουν μια τελευταία ευκαιρία. Η θα σταθούμε στα πόδια μας ή θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε.

Από info-war