ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Ανοιχτή επιστολή στον σύντροφο Τσίπρα

Ιουλίου 28, 2015 pitsiriki1

Αγαπητέ σύντροφε
εδώ και χρόνια παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία, έναν άλλο κόσμο. Σίγουρα όμως, όχι απλά για να κυβερνήσουμε διαχειριστικά ή για να δώσουμε απαντήσεις στα προβλήματα των καπιταλιστών και έτσι τελικά να έχουμε έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και εσένα πρωθυπουργό.

Όταν ακούσαμε, από το στόμα σου, το Μάιο του ΄12 ότι «η Αριστερά αναλαμβάνει την ευθύνη για να κυβερνήσει…», αυτόματα σκεφτήκαμε ότι η Αριστερά ποτέ δεν ήταν ανεύθυνη, γιατί από όποιο μετερίζι και αν πάλευε, πάλευε υπεύθυνα για να μην υπάρχει ανισότητα και εκμετάλλευση!

Άρα ήταν λόγω της «ανεύθυνης στάσης της», που οι πολίτες δεν την εμπιστεύονταν;

Όχι βέβαια. Το πρόβλημα, μάλλον, ήταν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκονταν σε ένα όνειρο καταναλωτικού παροξυσμού και μια μανία ατομικισμού. Έκαναν βρε αδελφέ τις δουλειές τους!

Και έτσι μέσα στο γενικό κλίμα, πολιτικού σκυλάδικου που επικρατούσε, πού να ακούσουνε την Αριστερά που φώναζε για όλα αυτά που συνέβαιναν και για όλα αυτά που έρχονταν!

Να σου πω την αλήθεια, εκείνη τη στιγμή προσωπικά τρόμαξα, γιατί ήταν σαν να έδινες το έναυσμα να σου αναθέσουν την σωτηρία τους και όχι για να δράσει ο λαός σε όλα τα επίπεδα.

Και μετά ήρθε η Θεσσαλονίκη, και ξαφνικά αντί για τις ανατρεπτικές προτάσεις που θα ενέπνεαν το λαό και θα τον έβαζαν στο κίνημα, ακούσαμε απλά να «κοστολογείς» τη φτώχεια, με έναν καταιγισμό ποσών χρημάτων που αντιστοιχούσαν στα θύματα!

Σε ποιους απευθυνόμασταν; Στα θύματα;

Μάλλον όχι. Απευθυνόμασταν στη διαπλοκή, σε αυτούς που τα δημιούργησαν και με εμμονή ρωτούσαν «πού θα βρείτε τα λεφτά για να τους σώσετε»!

Η Αριστερά, σύντροφε, όχι μόνο δεν κοστολογεί την φτώχεια, αλλά την ανατρέπει με κάθε κόστος, ενεργοποιώντας τον χειμαζόμενο λαό!

Και είναι βέβαια, στο μόνο που βάζει τη φράση «με κάθε κόστος».

Η κυβέρνηση, θα μου πεις, έπρεπε να πέσει και να αναλάβουμε εμείς. Αλλά αυτό ήταν αρκετό για να οδηγηθούμε στην επόμενη μέρα και στη σωτηρία του τόπου;

Τον πόλεμο που δεχόμασταν από ένα σύμπλεγμα διαπλοκής μέσα και έξω ήταν βέβαιο ότι θα τον ζούσαμε και ως κυβέρνηση. Και σίγουρα κανένας δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι θα μας έστρωναν το κόκκινο χαλί! Ήμασταν έτοιμοι(;).

Τον λαό τον είχαμε προετοιμάσει;

Είχε ζυμωθεί για την ανατροπή;

Ήταν ο κύριος παίκτης. Αλλά, ήταν δεδομένη η αντίδραση του στα δύσκολα; Ή τον μεταφράσαμε αναλύοντας τις δημοσκοπήσεις, εγκλωβισμένοι μέσα στην κομματική γραφειοκρατία;

Μήπως όμως, γι αυτό και η «ανατροπή» έγινε «ελπίδα»;

Αλλά και τότε σύντροφε όταν δανειζόσουν το βασικό σύνθημα του Αλιέντε, ήσουν προετοιμασμένος να γίνεις Αλιέντε;

Γιατί πρέπει να έχουμε στο νου μας, ότι το ηρωικό τέλος του ήταν αποτέλεσμα και αλλεπάλληλων τραγικών λαθών και όχι μόνο ηρωικών πράξεων!

Κάποτε η Αριστερά στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να αναλύει και να προσκολλάται στις εικόνες των άλλων, δεν εννοώ να μην τις λαμβάνει υπόψιν της, αλλά να αναλάβει να προτάξει το δικό της μοντέλο και να ζυμωθεί με το λαό της. Με σκοπό φυσικά να κερδίσει ο λαός και μόνον αυτός.

Η ανάλυση χωρίς μοντέλο και χωρίς προτάγματα μέσα στην πραγματική ζωή μάλλον σε κάνουν ομφαλοσκόπο και διαχειριστή.

Σύντροφε, ο άλλος δρόμος όμως, προϋποθέτει ένα βασικό στοιχείο, τη σύνθεση!

Σύνθεση που πρέπει να ξεκινάει από το εσωτερικό του κόμματος και να εξαπλώνεται στη βάση της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως αντί για σύνθεση αποθεώσαμε εσωτερικά τη σύγκρουση πλειοψηφιών και μειοψηφιών! Εμμονών έναντι επιχειρημάτων.

Το σύνδρομο της πολιτικής αυθεντίας που διακατέχει πολλούς πρέπει να πάψει, αν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από το αντίπαλο στρατόπεδο, όπως έγινε με την σοσιαλδημοκρατία και να μας ξεράσει ο λαός.

Το γεγονός του δημοψηφίσματος ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τον λαό. Σε τρόμαξε; Αυτός δε φοβήθηκε. Είπε όχι! Όχι μόνο στο ερώτημα, που του έθεσε η κυβέρνηση, αλλά και σε όλα αυτά, που τόσα χρόνια, τον έκαναν μικρό και αναξιοπρεπή, ζητώντας επιτακτικά μια νέα Ελλάδα.

Η πορεία μας όμως προς την οικοδόμησή της πρέπει να διακατέχεται από πίστη και οράματα. Μια πίστη που θα ξυπνάει τον πατριωτισμό στη βάση της κοινωνίας και θα βάζει την κοινότητα πάλι στο κέντρο της ζωής της. Δημιούργησαν ένα τέρας και πρέπει να το γκρεμίσουμε μαζί με το λαό. Μαζί, όχι μόνοι μας!

Η αποκέντρωση, η αποαστικοποίηση του πληθυσμού αρχικά, του πολιτισμού, της οικονομίας, της πολιτικής, της σκέψης. Το όραμα της ισόρροπης ανάπτυξης, σε όλα τα επίπεδα, σε όλη την επικράτεια. Την επιστροφή στην παραγωγική σκέψη και ζωή. Αυτό πρέπει να εμπνεύσουμε αν θέλουμε η πατρίδα να σωθεί.

Και για να σωθεί πρέπει πρώτα εμείς να απεγκλωβιστούμε και να πιστέψουμε σε όλα αυτά.

Ήρθε η ώρα, σύντροφε, να αναμετρηθούμε με την ιστορία. Γιατί η Αριστερά δεν είναι σόου χωρίς γραβάτες. Τι να τα κάνουν τα λουλούδια στην Καισαριανή, όταν δεν είσαι έτοιμος να τους ακολουθήσεις;

Πώς θα σπείρεις στο Λαό τα λόγια του Νερούδα, όταν εσύ δεν έχεις αποφασίσει να τους δώσεις ζωή;

Ας μη φοβηθούμε, ας τολμήσουμε. Ας σκοτώσουμε τα μικρά μέσα μας. Ας κάνουμε το λαό πρωταγωνιστή και όχι εργαλείο των φιλοδοξιών μας.

Και ας ξεκινήσουμε από εμάς. Γιατί :

«Αλίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να “μαστε φίλοι ανάμεσά μας.» Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ο σύντροφος
Σάββας Λαμπρίδης

(Αγαπητέ φίλε, χωρίς να θέλω να παρέμβω στην επικοινωνία σας με τον σύντροφό σας, Αλέξη Τσίπρα, θέλω να παρατηρήσω μόνο πως, όπως αποδείχτηκε από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, οι πολίτες ήταν έτοιμοι. Ο σύντροφός σας δεν ήταν έτοιμος γιατί είναι κάπως απατεώνας. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει για να το καταλάβετε. Όταν θα δείτε τα ΜΑΤ να βγάζουν κάποια οικογένεια από το σπίτι της, τότε θα καταλάβετε τι λαμόγιο είναι ο σύντροφός σας. Και όχι μόνο αυτός. Πρώτη φορά τόση λαμογιά. Να είστε καλά.)

pitsirikidotnet.gr

http://feedproxy.google.com/~r/pitsirikos/uPfN/~3/qC0vCIk3pHY/