Επιβιβάζομαι.
Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και πατάω το play του mp3. Κοιτάω έξω από τα παράθυρα του βαγονιού. Μία μαύρη διαδρομή ξεκινάει με ταχύτητα. Το βλέμμα δεν μπορεί να εστιάσει σε κάτι τόσο γρήγορα κινούμενο. Κι’ όμως. Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω. Ακίνητος ή κινούμενος. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο η αδυναμία εστίασης. Σημασία έχει η απροσδιοριστία της αίσθησης που δεν μπορεί να επεξεργαστεί δεδομένα.
Αφήνω το βλέμμα μου να περπατήσει εντός του βαγονιού. Συναντάω δύο γυναικεία μάτια. Μαύρα εκείνα σε πρόσωπο άσπρο. Έντονα. Με εκείνο το μαύρο της νύχτας που σε ρουφάει και σου απομυζεί την ζωή. Και αυτά τα μάτια όμως δεν εστιάζουν πουθενά, καταλαβαίνω. Είναι και αυτά χαμένα σε σκέψεις και αποτραβηγμένα από την πραγματικότητα. Δεν μου δίνουν σημασία. Τα προσπερνώ αντί να τα διαπεράσω. Κλείνω τα δικά μου και μηδενίζω την σκέψη.


style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="5336220628">

Ο ρυθμός του τραγουδιού που ακούγεται στα αυτιά μου είναι αργός. Τέμπο μελαγχολικό. Κατά ένα περίεργο τρόπο, μου φτιάχνει την διάθεση η μελαγχολία αυτή. Αφουγκράζομαι το βουητό του συρμού που χρησιμοποιεί το κορμί μου για ηχείο. Ρυθμικό και μονότονο. Λες και προσιδιάζει με τις ζωές που μεταφέρει.
Η μεταλλική φωνή της εκφωνήτριας σπάει τον ειρμό των σκέψεων και διαπερνάει οποιονδήποτε άλλο ήχο. “Επόμενη στάση Πανεπιστήμιο – Next Station Panepistimio”. Εδώ κατεβαίνω. Εδώ φτάνω στο τέρμα.
Ο συρμός φτάνει στον προορισμό και αποβιβάζομαι. Μαζί μου και δεκάδες άλλα ζευγάρια ματιών. Κοιτούν μπροστά, αφηρημένα και αφημένα. Ζωές ταχέως κινούμενες προς άλλους προορισμούς, προς άλλες επιβιβάσεις και αποβιβάσεις. Βγαίνω στην επιφάνεια από τις κυλιόμενες σκάλες. Ο ψυχρός απογευματινός αέρας χτυπάει τα ρουθούνια μου και παγώνει την σκέψη μου.
Μπαίνω σε ένα καφέ και παραγγέλνω έναν cappuccino. Αντιστάθμισμα στην παγωμένη σκέψη. Πίνω μια γουλιά και αλλάζω τραγούδι στο mp3. Μένουν πια μόνο οι σκέψεις του στιχουργού. Εγώ, πουθενά.
Φτάνω στον προορισμό μου…