Αγαπητέ πιτσιρίκο,
σε διαβάζω χρόνια αλλά αποφάσισα να σου γράψω τώρα με αφορμή το υπέροχο κείμενο του Ηλία με τίτλο ‘Ο θεός που σώζει την βασίλισσά τους’. Σε ένα συμπυκνωμένο κείμενο, περιγράφει άψογα όλη τη Βρετανική πραγματικότητα, ή τουλάχιστον όπως είδα και εγώ τη Βρετανική πραγματικότητα με τα δικά μου μάτια.

Τον Ιούνιο του 2012, μετανάστευσα στο βόρειο Λονδίνο αλλά, μετά από ένα χρόνο παραμονής μου εκεί, πήρα την αποφάσισα να γυρίσω πίσω, όταν διαπίστωσα ότι τους τελευταίους μήνες εκεί, με είχε σκεπάσει ένα κατάμαυρο σύννεφο που με περιέλουσε με μια απέραντη θλίψη στα όρια της κατάθλιψης.

Τότε ήταν που είπα ότι γυρνάω πίσω και ό,τι θέλει ας προκύψει στη πατρίδα.

Οι εργοδότες μου, όμως, μου ζήτησαν να ξαναπάω για λίγο να ξαναδουλέψω εκεί επειδή δεν έβρισκαν εύκολα άτομα, οπότε ξαναμετανάστευσα για άλλα δύο τρίμηνα και, τελικά, μου πρότειναν να δουλεύω για αυτούς από την Ελλάδα.

Έτσι, για καλή μου τύχη, ζω εδώ, δουλεύοντας για τους εκεί.

Το Λονδίνο το αγάπησα όταν το επισκέφτηκα στη δεκαετία του ’90, τότε που περπατούσες σε περιοχές όπως η Camden Town και άκουγες τις μουσικές των Αφρικανών που είχαν επηρεάσει μπάντες όπως οι Massive Attack, τότε που ακόμη υπήρχαν όμορφα café και ο κόσμος διάβαζε βιβλία στο μετρό και, γενικά, υπήρχαν ακόμη τα απομεινάρια της βρετανικής κουλτούρας την οποία είχα λατρέψει.

Τώρα πια, η Camden Town έχει γίνει απλά ένας τουριστικός προορισμός με πολύ περισσότερα καταστήματα και τροφή για κατανάλωση, τα café ανήκουν σε τρεις αλυσίδες, θλιβερή ομοιομορφία παντού, η μουσική έχει πεθάνει και ο άνθρωποι στο μετρό είναι χαμένοι στον ψηφιακό κόσμο των smart phones.

Και τρώνε ό,τι τους σερβίρουν οι ολιγάρχες, οι banksters, τα ΜΜΕ και το παλάτι.

Έτσι, η παραμονή μου στο άντρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είχε σαν αποτέλεσμα να αναθερμάνει τα κομμουνιστικά μου ιδεώδη, αυτά που για λίγο είχαν παραπέσει το διάστημα πριν την μετανάστευση, θυμωμένος με τις δικές μας παθογένειες, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός στη Βόρεια Ευρώπη είναι ιδανικός ή τουλάχιστον καλύτερος.

Δεν είναι. Παντού ασχήμια.

Πλέον, δεν εκνευρίζομαι και τόσο με τους Έλληνες, και αν κάποιες φορές θυμώνω, όπως τον Σεπτέμβρη που οι πολίτες αποφάσισαν να κάνουν την Πρώτη, Δεύτερη φορά αριστερά, μετά την ολοφάνερη υποταγή της μαριονέτας που παριστάνει τον πρωθυπουργό στους δανειστές και τη στροφή του στο νεοφιλελευθερισμό, θυμάμαι τους Βρετανούς και την απάθεια την εργατικής βρετανικής τάξης και ηρεμώ κάπως.

Με την κατάντια της αριστεράς στον τόπο μας, αλλά και αλλού, πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως κομμουνιστής (όχι του ΚΚΕ) και όχι ως αριστερός, γιατί είναι σαν να βρίζω τον εαυτό μου.

Και φλερτάρω και με την αναρχία.

Η αναρχική αταξική κοινωνία είναι η ουτοπία που δύσκολα θα την βρεις αλλά πρέπει να πιστέψεις σε αυτήν για να παλέψεις για κάτι καλύτερο.

Πιτσιρίκο, σε ευχαριστώ για τα όμορφα κείμενα τα δικά σου και των άλλων φίλων που ανεβάζεις στο blog.

Τις ευχές μου στον Ηλία για μια νέα αρχή στο νέο τόπο και καλό κουράγιο στους μετανάστες παντού.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι επιθυμούν την επιστροφή στην πατρίδα.

Φιλιά από τη γλυκιά Θεσσαλονίκη,

Παναγιώτης

Υ.Γ. Πέρυσι το καλοκαίρι επισκέφτηκα την Αθήνα. Είχα μια δεκαετία να την επισκεφτώ και μετά την εμπειρία μου στο Λονδίνο μου φάνηκε η πιο γλυκιά πρωτεύουσα στον κόσμο. Βέβαια, μετά από ένα συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και περπατώντας την Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας για ποτό στα Εξάρχεια, δεν θα ξεχάσω την εικόνα με τους πολλούς άστεγους ξαπλωμένους πάνω στα χαρτόκουτα. Η φίλη μου η Εμμανουέλλα που με φιλοξενούσε μου είπε ότι τον προηγούμενο χειμώνα οι άστεγοι ήταν πολύ περισσότεροι αλλά είχε πέσει σκούπα. Βλέπεις, χαλάνε το πρεστίζ του κέντρου, των Μένουμε Ευρώπη και όλων αυτών που, με ελλιπή -προφανώς- παιδεία, έχουν ταυτίσει την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα μόνο με ένα τραπεζογραμμάτιο. Όπως και στο Λονδίνο, σε κάποιες πολυκατοικίες καρφώνουνε πρόκες για να μην ξαπλώνουνε οι άστεγοι και χαλάνε την αισθητική της posh upper class. Και στη Θεσσαλονίκη έχουν αυξηθεί οι άστεγοι στα χρόνια της κρίσης αλλά δεν είναι τόσοι πολλοί. Πάντως, αν μεταναστεύσω ξανά, θα είναι από το βορρά στο νότο, από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και όχι για οικονομικούς λόγους αλλά από επιλογή.

(Αγαπητέ φίλε, το ιδανικό είναι να εργάζεσαι στην Ελλάδα αλλά η δουλειά σου να μην έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Νομίζω πως το τι συμβαίνει σήμερα στην Βρετανία μπορούμε να το καταλάβουμε από τη μουσική της, η οποία είναι άθλια. Η μουσική είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας. Πάντα η Βρετανία είχε λαμπερή ποπ μουσική, τουλάχιστον. Νομίζω πως πιο πολύ από όλα μου λείπει από την Βρετανία η καλή της μουσική. Μπαίνω συχνά και ακούω ταινούργια τραγούδια στην Βρετανία ή τις «επιτυχίες» και με πιάνει απελπισία. Το ιδανικό μέρος στην Ελλάδα είναι η νότια Κρήτη. Έχει το πιο μεγάλο καλοκαίρι. Εκεί να πάτε. Εγώ σας ευχαριστώ για το όμορφο κείμενό σας. Τα μπλογκ είναι οι αναγνώστες τους. Και μπορεί οι μοναδικοί επισκέπτες του μπλογκ να είναι πάνω από 2 εκατομμύρια για το 2015 αλλά υπάρχουν και κάποιοι που, για εμένα, είναι πιο μοναδικοί και μου δίνουν χαρά, δύναμη και κουράγιο. Να είστε καλά.)

http://feedproxy.google.com/~r/pitsirikos/uPfN/~3/rXrElaTdGZE/