Όταν δυο σώματα μένουν γυμνά και τα δάχτυλα και οι γλώσσες και οι σχισμές και τα μπούτια γίνονται Ένα, όλο οσμές, σάλια και λαιμαργία, τότε βροντοφωνάζουν ένα Όχι στην υποτιθέμενη αγνότητα. Όχι στο γάμο και στο βιασμό. Όχι στον ψεύτικο έρωτα και στο θεό που τιμωρεί. Όχι στην αστυνομία, όχι στα γεράματα που έρχονται, όχι στις παλιές ελπίδες και στους επερχόμενους πόθους, όχι σε ότι είναι μπλε μωρουδίστικο και τρυφερό πλαστικό όνειρο και φόβος αμπαρωμένος σε χρυσοποίκιλτες σκλαβιές.


style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="5336220628">

Όταν δυο σώματα μένουν γυμνά και κλείνουν τα μάτια αγκαλιασμένα, αποκτούν την πιο δυνατή όραση. Σ’ έναν κόσμο τυφλών που ξοδεύει την τυφλή του ζωή μέσα στην τύφλωση είναι οι καταραμένοι οραματιστές που βλέπουν με τα μάτια των αγγέλων και των διαβόλων. Είναι οι εραστές που βλέπουν τη χαρά και τη φρίκη της ζωής ως την πιο απόκρυφη λεπτομέρεια.

Είναι οι ποιητές που έχουν βρει το ρυθμό, τυλιγμένοι μες την λαχτάρα για Αθανασία, έχοντας τον πιο βαθύρριζο πόθο. Να ξεφύγουν απ’ το Χρόνο. Δηλαδή απ’ τη φθορά και το θάνατο. Απ’ το λιώσιμο και τις στάχτες.

Είναι οι ποιητές που έχουν συνδέσει το Είναι τους, μαγικά και αλαφροΐσκιωτα, με το φάσμα της αιώνιας νιότης. Είναι οι αρχαίοι κλέφτες και οι πρωτόπλαστοι κακοποιοί που κατακτούν την ελευθερία τους μέσα από πολύτιμες και ποικίλες παραβάσεις. Είναι υλιστές συνεπαρμένοι από μεταφυσικό οίστρο. Μαγειρεύουν μέσα στα καζάνια τους σπέρμα. Το πιο δαιμονικό υλικό του σύμπαντος, έχοντας στα βυζιά και στα αιδοία τους τον αβυσσαλέο ίλιγγο της παρουσίας του Άλλου.

Είναι τα κορμιά που αναζητούν το Παν, που αποφεύγουν τις αναμνήσεις και προτιμούν τη νιότη. Είναι τα κορμιά που θα χαρούν την πιο θριαμβευτική μουσική κι έπειτα θα σπάσουν το βιολί του έρωτα πάνω στα βράχια. Είναι τα κορμιά που θα κυλίσουν με όλη την τολμηρή τους αυθάδεια στους νέους έρωτες. Στα νέα περιβόλια. Που θα ρουφήξουν τις μυρουδιές της νύχτας άπληστα. Που θα διάγουν ερωτικό βίο θεσπέσιας ισχύος και ομορφιάς.

Κοκόρια αποκεφαλισμένα μέσα στο παραλήρημα, τρέχοντας και αλαλάζοντας, όλο άγαρμπες δυνατές ανάσες, χύνοντας μέλλον και παρελθόν μέσα στο αιώνιο εκστατικό παρόν. Πάνω στον αφαλό ή μέσα στο μελιχρό σκοτάδι της μήτρας. Στα ριζώματα και στους μοχλούς του σύμπαντος. Αβέρτα χύνοντας. Αβέρτα, δίνοντας πνοή και πνεύμα ηλιόλουστο που δε γνωρίζει θάνατο και σήψη.

https://dromos.wordpress.com/2015/12/14/