Είναι 12 τα μεσάνυχτα, κορίτσια. Ξέρετε που βρίσκεται η κλειτορίδα σας; Ξέρετε πως εσείς και μόνον εσείς διαθέτετε το μόνο όργανο στο ανθρώπινο σώμα που η αποκλειστική του λειτουργία είναι η ηδονή; Ξέρετε ή δεν ξέρετε; Πιστεύετε τα κατηχητικά και τους γιατρούς ή τη Φύση; Ψάχνετε γαμπρό και νοικοκύρη για αναπαραγωγή και συντροφιά στα αστικά βοσκοτόπια ή ψάχνεται εραστές; Ψάχνεται τον πρίγκιπα ή ψάχνεται τον ιπποκόμο των οργασμών σας;

Κορίτσια που περάσατε από δω οι καθηγητές μου έλεγαν πάντα πως αν βγάλω το σχολείο θα είναι θαύμα! Ήμουν ένας αμελής και θρασύς μαθητής. Στα βιβλία μου σχεδίαζα γυναίκες με φτερά και πουλιά αιχμάλωτα που ροκάνιζαν αργά τα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού τους. Κι εγώ ροκάνιζα αργά τα κάγκελα του κλουβιού μου.

Κορόιδευα το δάσκαλο των θρησκευτικών που τον θεωρούσα τον πιο μαλάκα δυστυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Του έλεγα πως είμαι εγώ ο θεός και πως τα ξέρω όλα και πως μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να μιλάνε απ’ τον κώλο τους και τα πουλιά να βλαστημάνε.

Κορίτσια που περάσατε από εδώ, σας λέω πως εγώ υπήρχα από πάντα μες στο απέραντο κενό. Μόνος και μικροσκοπικός σαν τη μύγα μες στο γάλα. Σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Κορίτσια που περάσατε από δω εγώ έφτιαξα τη θάλασσα για να κάνω μπάνιο, τον ήλιο για να μαυρίζω και το σούρουπο για να μελαγχολώ. Εγώ έφτιαξα τα δάση και τα βουνά, τις αρκούδες και τους λύκους, τις αλεπούδες και τα κουνάβια. Το φεγγάρι για να ρεμβάζω και τη νύχτα για να ονειρεύομαι.

Όμως κορίτσια όλα αυτά χωρίς εσάς είναι θάμνοι και τσουκνίδες κι εφιάλτες. Είναι νιφάδες στα ερείπια και θλίψη. Κορίτσια που περάσατε από δω κι άγνωστες ωραίες γυναίκες στα μεταμεσονύχτια όνειρά μας, εσείς υπήρξατε το πιο σπουδαίο μου δημιούργημα.

Εσάς έπλαθα πόρο με πόρο στο βαρετό σχολείο της παιδικής μου ηλικίας. Εσάς λατρεύω τώρα εδώ, που περνάτε μέσα απ’ την παλίρροια της μοναχικής μου μέρας. Μάγισσες που γιατρεύετε τα κορμάκια με τη μαγική λέξη «σ’ αγαπώ». Εσάς πλάθω ακόμα με την ηδονική αυθάδεια του δημιουργού και τον άδολο λυρισμό του τελευταίου κατοίκου της γης.

Κορίτσια που περάσατε από δω, Αγίες στο μεγάλο εικονοστάσι των ποιητών που υπήρξαν όλοι καυλωμένοι θεοί, που σας τραγούδησαν και σας γράψαν επιστολές και σας άφησαν σημειώματα αυτοχειρίας στους καθρέφτες.

Κορίτσια αγαπήστε το Σώμα σας, δείξτε στοργή στην κλειτορίδα σας. Εσείς είστε το κέντρο του κόσμου που έχει χάσει το κέντρο του. Που έχει χάσει εσάς. Τα ζουμιά του.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/04/