ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης ανάμεσά μας. Παραμορφώνει και μορφώνει τις συνειδήσεις και τα αισθήματά μας. Παρόρμηση και απώθηση. ‘Πόσο λίγο με ξέρεις τελικά’ σκέφτομαι και ανάβω ένα τσιγάρο. Από εκείνα τα άκαυτα. Που τα ρουφάς και χάνεις ζωή. Χάσιμο ζωής αναπληρούμενο από την εισροή αέρα θανατηφόρου.

Ταξίδι μου έταξες κάποτε και ‘γώ σε πίστεψα. Λες και δεν σε ήξερα. Λες και δεν σε είχα μάθει. Το άφησα να περάσει και αυτό σαν όλα τα άλλα. Όλα εκείνα που κάποτε τα δυο σου υπέροχα χείλη είχαν ψελλίσει ανάμεσα σε στιγμές πάθους και ιδρώτα. Με μένα αντίκρυ σου. Τα έβλεπα να συσπώνται και να μορφώνονται με τα ίδια μου τα μάτια.

Δεν σου ζήτησα τίποτα. Το ξέρεις. Αν δεν το ήξερες δεν θα έταζες ποτέ τίποτα. Και σε κανένα. Ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο που εκείνος σου έδινε πάντα συγχωροχάρτι. Με βουλοκέρι ανεξίτηλο. Και υπογραφές φαρδιές πλατιές κάτω από το ‘συναινώ χωρίς αμφιβολία’ που έγραφες πάντα στα συμβόλαια που υπέγραφες με τον εαυτό σου.

Μου ζήτησες το απόλυτο και ‘γώ σου το έδωσα. Όχι ότι γνώριζες τι σημαίνει ‘απόλυτο’, όμως εγώ σου έδωσα αυτό που εγώ πίστεψα και έβλεπα μέσα από τα μάτια μου. Και ποτέ δεν έφερες αντίρρηση. Εξάλλου, οι αντιρρήσεις δίνονται και εκφράζονται από τους γνωρίζοντες. Όχι από αυτούς που κατ’ εξακολούθηση αντιλαμβάνονται τον όρο ‘δόσιμο’ ως υποχρέωση του άλλου και όχι ως πράξη ανώτερη.

Δεν θα με μάθεις ποτέ. Όχι γιατί δεν σου έδωσα τα στοιχεία. Επειδή, εσύ η ίδια δεν τα έψαξες ποτέ. Τα έβλεπες καθημερινά. Όμως ποτέ δεν τους έδωσες την πρέπουσα προσοχή, εκείνη που διαφοροποιεί αυτούς που κοινωνούν από εκείνους που παρακολουθούν την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους. Δεν σε κακολογώ. Άμαθη ήσουν. Όμως άμαθος ήμουν και ‘γώ. Εντελώς. Ολοκληρωτικά… Δεν μπορώ να διαβάσω πλέον. τα ματια μου έμαθαν να διακρίνουν pixel και όχι γράμματα. Στίγματα και ψήγματα. Μιας άλλης εποχής. Έξω από εμένα.