Τρώει το πρωινό του με αργές κινήσεις. Τα ματάκια του καρφωμένα στο πιάτο, δε μιλά πολύ σήμερα. Εγώ κάθομαι δίπλα του, μασάω κι εγώ αργά το φαγητό μου και προσπαθώ να δείξω φυσιολογική. Από τη μια τον κοιτώ τρυφερά, από την άλλη ρίχνω μερικές ματιές στην τηλεόραση ή το ρολόι μου.

Μαζεύουμε μαζί τα βιβλία του και τα τοποθετούμε στην τσάντα. Φοράει το μπουφάν κι εγώ τον βοηθώ να τυλίξει το κασκόλ του – έχει περισσότερη παγωνιά σήμερα νομίζω. Έπειτα τον κρατώ από το χεράκι και φύγουμε για το σχολείο.

Κινήσεις που κάνουμε κάθε μέρα. Κινήσεις συνηθισμένες και καθημερινές, που γίνονται χωρίς να σκέφτεσαι ιδιαίτερα και που δεν δίνεις πολλή σημασία. Για μένα όμως σήμερα όλα μετράνε. Πόσα δεύτερα με κοίταξε, πόσο μου χαμογέλασε, πόσες μπουκιές κατέβασε.

Όλα μου φαίνονται αλλιώτικα. Στο κάθε βλέμμα που μου χαρίζει, διακρίνω μια σκιά. Ή μήπως είναι ιδέα μου; Είμαι σίγουρη πως μετά τη χθεσινοβραδινή μας συζήτηση δείχνει πιο σκεφτικός. Δεν τον αδικώ όμως. Όταν μαθαίνεις πως η μαμά σου σε πήρε μωρό από ορφανοτροφείο, το λιγότερο που μπορεί να νιώσεις είναι περίεργα. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι. Για την ακρίβεια τρέμω. Δε θέλω η αποκάλυψη να μαυρίσει την ψυχούλα του ή να γκρεμίσει τον κόσμο του.

Πριν τον αφήσω στο σχολείο, του χαϊδεύω τα μαλλιά. Με χαιρετά με τον τρόπο που το κάνει συνήθως και εγώ απομένω να τον παρατηρώ όπως προχωρά. Μου ξεφεύγει ένα δάκρυ και γρήγορα το σκουπίζω μην τυχόν γυρίσει το κεφαλάκι του και με δει.

Πάνε πέντε λεπτά που χτύπησε το κουδούνι. Οι γονείς έχουν φύγει, τα παιδιά έχουν μπει στις τάξεις και στο προαύλιο επικρατεί ησυχία. Έχω απομείνει μόνη μου να χαζεύω προς το σημείο που υπολογίζω ότι βρίσκεται. Τον φαντάζομαι να κάθεται ήσυχος στο θρανίο του. Μάλλον θα είναι λιγομίλητος και η δασκάλα θα τον κοιτάζει παραξενεμένη. Ίσως του κάνει κάποια παρατήρηση για τη σημερινή αφηρημάδα του. Μόνο που το σκέφτομαι, μου ‘ρχεται να εισβάλλω και να την ξεμαλλιάσω. Ίσως ήταν λάθος που τον έφερα σήμερα στο σχολείο. Από την άλλη όμως πρέπει να του δείξω πως η ζωή μας θα κυλήσει το ίδιο από δω και πέρα. Πως τίποτα δεν άλλαξε.

Η ώρα περνά κι είμαι ακόμη εδώ, καρφωμένη στο ίδιο σημείο. Η μύτη και τα αυτιά μου έχουν παγώσει. Το κουδούνι με τρομάζει μα με βγάζει από τον λήθαργο. Πρέπει να φύγω γρήγορα, να μη με βρει εδώ. Μοιάζω λες και προσπαθώ να δραπετεύσω ανάμεσα στα πιτσιρίκια που τρέχουν δεξιά κι αριστερά.

Δεν προλαβαίνω όμως. Ένας συμμαθητής του με αναγνωρίζει και τα λόγια που θ’ ανταλλάξει με τον γιο μου, θα τα μάθω πολύ αργότερα.

Είδα τη μαμά σου πριν λίγο στο προαύλιο.

Δεν είναι ακριβώς μαμά μου…

Τι είναι τότε;

Μαμά της καρδιάς…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή