Πληγωμένοι, προδομένοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες παντού. Ο καθένας έχει να σου πει μια ιστορία για έναν έρωτα που τον ισοπέδωσε, τον μείωσε ή έμεινε μετέωρος πριν καν αρχίσει. Ιστορίες ανθρώπων που άλλοτε σου θυμίζουν κάποια δική σου, άλλοτε σε σοκάρουν κι άλλοτε σε εξοργίζουν.

Άνθρωποι που φοβούνται να πολεμήσουν γι’ αυτά που θέλουν, να χάσουν τα σίγουρα πατήματά τους, να σπάσουν τα δεσμά που τους κρατάνε βιδωμένους στη μίζερη ζωή τους. Ο φόβος πάνω και πριν απ’ όλα. Ο φόβος μην πονέσεις πάλι, όπως πόνεσες τότε, που μάζευες ένα-ένα τα κομμάτια σου, και που ματώσανε τα χέρια σου για να τα ξαναενώσεις.

Αυτός είναι που σε κάνει να επιλέγεις το σίγουρο. Το εύκολο. Να φτάνεις μόνο μέχρι εκεί που πατώνεις στη θάλασσα του έρωτα. Μην τυχόν και τα θολά νερά του σε καταπιούν πάλι. Μην απλώσεις τα πόδια σου πέρα από ‘κει που φτάνει το πάπλωμα σου, γιατί μέσα σ’ αυτό νιώθεις σίγουρος. Προστατεύεσαι.

Έτσι δεν πληγώνεσαι, δε σε προδίδει κανείς και δε μένεις μετέωρος. Μια ερώτηση μόνο. Νιώθεις ελεύθερος, εκεί στα ρηχά; Ασφαλής είσαι σίγουρα. Ελεύθερος όμως, όχι. Σκέψου πόση ακόμα θάλασσα ανεξερεύνητη έχεις μπροστά σου κι εσύ αρνείσαι να απλωθείς. Σκέψου πόσοι μοναδικοί κόσμοι σε περιμένουν να τους ζήσεις.

Αυτό είναι τ’ όνειρό σου, το πλατσούρισμα στα ρηχά; Κι αυτό δεκτό είναι. Δε θ’ αντέξεις, όμως. Πάντα θα σε εξιτάρει το άγνωστο. Γι’ αυτό φτιαχτήκαμε, άλλωστε. Για να πάμε ταξίδια άγνωστα, να κερδίσουμε εμπειρίες ζωής. Να νιώσουμε το ανεπανάληπτο. Κι αυτό στα εύκολα, δεν το ζεις.

Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις από τον λήθαργο που σου επέβαλε το σίγουρο, πεινασμένος για κάτι μοναδικό και έχοντας βαρεθεί τα νερόβραστα και άνοστα που γευόσουν μέχρι τώρα. Θα πέσεις με τα μούτρα στην αναζήτηση αυτού που άλλοτε ανοιγόταν μπροστά στα πόδια σου. Θα ψάξεις το άγνωστο και σκοτεινό μονοπάτι, το γεμάτο δράκους και νεράιδες, που, κάποτε, εσκεμμένα παρέκαμψες για τη φωτισμένη και άνετη λεωφόρο.

Αποφασισμένος να αφήσεις το βόλεμα σου, θα τρέξεις προς την κατεύθυνση του. Μα τότε, θα ‘ναι αργά. Θα έχει γεμίσει λαβύρινθους και ξωτικά. Θα έχει γεμίσει γρίφους και αινίγματα. Θα είναι πιο δύσβατο από ποτέ.

Ξέρεις πως αν μπεις, δε θα ‘χει γυρισμό. Ξέρεις πως αν δεν μπεις, θα το μετανιώσεις πάλι. Πάντα θα θυμάσαι εκείνο το μονοπάτι. Νιώθεις την ανάγκη να τραβήξεις προς εκείνο. Στέκεσαι στην είσοδο και το νιώθεις να σε ρουφάει, να σε τραβάει. Τελικά θα μπεις. Όσο κι αν νομίζεις ότι η επιλογή είναι δική σου, ξέρεις πως κάτι άλλο σε έσπρωξε στα σωθικά του. Είναι η ανάγκη που, επιδέξια, κρατούσες ναρκωμένη όλον αυτόν τον καιρό.

Θηρίο είναι ο έρωτας, μωρό μου. Ένα θηρίο που σαν ξυπνήσει έχει ανάγκη να τραφεί, να παλέψει, να πολεμήσει. Κι ας ηττηθεί. Ας λαβωθεί. Γι’ αυτό γεννήθηκε. Ένα θηρίου που δεν τρέφεται με τα ψίχουλα του σίγουρου, του δεδομένου. Όσο και να προσπαθείς να το λιμοκτονήσεις με αυτά, δε θα τα καταφέρεις. Επαναστατεί. Εν ανάγκη, θα σε καταβροχθίσει, αλλά δε θα πεθάνει. Δεν μπορείς ούτε να το σκοτώσεις, ούτε να το βολέψεις με ψίχουλα. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι στο χέρι σου.

Πριν κοιμηθείς απόψε, σκέψου όλα εκείνα τα μονοπάτια που προσπέρασες για τις άνετες λεωφόρους. Αναλογίσου, σε ποια νερά είσαι.

Κι άσε το θηρίο του έρωτα να σε κατασπαράξει…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή