Ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα «καλό»: Έδωσε τη δυνατότητα αφενός να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου «μεσαίου» χώρου ή άλλως πως «μεσαία» μαυρίλα. Αφετέρου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε, ταυτόχρονα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν «μεσαίου» χώρου, η άλλη όψη του είναι η «αριστερή» οπορτουνίλα, ούτως ειπείν ο «αριστερός» οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Από μια άποψη ο θάνατος του Φιντέλ είχε κι ένα «καλό»: Έδωσε τη δυνατότητα να διαχωριστεί για μια ακόμα φορά η ήρα από το στάρι. Εξηγούμαστε:

Η «μεσαία» μαυρίλα…

Πρόσφερε την ευκαιρία να φανεί τι κρύβεται κάτω από το λούστρο του λεγόμενου «μεσαίου» χώρου.

Να καταδειχτεί τι είδους «φιλελευθερισμό» πρεσβεύουν κόμματα σαν τη ΝΔ.

Και τι είδους «ενημέρωση» προσφέρουν φυσιογνωμίες της τηλεμνημονιάδας, από Μπογδάνους μέχρι Πορτοσαλτε κι από κυριλέ ακροδεξιές νυφίτσες μέχρι κουστουμαρισμένους διακινητές της θεωρίας περί «σοβαρής χρυσής αυγής».
Τόσο «μεσαίοι» είναι ώστε οι κραυγές τους κατά του «δικτάτορα» Κάστρο στα κανάλια – σαν αυτές ενός Κυρανάκη (εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ) – να συναγωνίζονται εκείνες της αμερικανοκουβανικής μαφίας του Μαιάμι.
Είναι τόσο «φιλελεύθεροι» σαν την κυρία Σπυράκη, που πριν γίνει ευρωβουλευτής της ΝΔ ήταν από τους δημοσιογράφους που έκρυβαν (κατά δήλωσή της) τις πληροφορίες στο μαξιλάρι τους. Αλλά τώρα καταθέτει με παρρησία τη γνώμη της: «Η Κούβα – είπε – είναι το βασίλειο της πορνείας». Πόσο συγκινητικό, αλήθεια, να ακούμε μια κυρία που υπηρετεί Μνημόνια, τα οποία στέλνουν γυναίκες (εδώ στην Ελλάδα) στην φτώχεια, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην πορνεία, να νοιάζεται τόσο γενναιόδωρα για τις πόρνες… της Κούβας.
Τόσο «αντικειμενικοί» είναι που δεν άφησαν γελοιότητα και προβοκάτσια που να μην την μεταδώσουν σαν «είδηση»: Από το εδώ και μια δεκαετία γνωστής πλαστότητας δημοσίευμα του Forbes για τον «δισεκατομμυριούχο Κάστρο» μέχρι τις αναλύσεις περισπούδαστης ευήθειας (έτσι λένε οι μορφωμένοι την παλιά γνωστή τους «μαλακία») του τύπου Κάστρο = Φράνκο και Πινοσέτ…
Τα συμπεράσματα είναι ασφαλή.

Πρώτον: Η βλακεία είναι ανίκητη.

Δεύτερον: Η «μαυρίλα» δεν καθαρίζει όσο πατσουλί «φιλελευθερισμού» και να της ρίξεις.

Τρίτον: Ο ιστορικός του μέλλοντος μετά από 50 ή 100 χρόνια θα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο απόψεις. Η μια είναι των Μπογδάνων ότι ο Κάστρο ήταν «δικτάτορας. Η άλλη είναι του ΟΗΕ και της UNESCO που προχτές ανακήρυξαν τον Φιντέλ «σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης» και εξέχουσα μορφή λόγω «της εθνικής και της διεθνούς ηγετικής του ικανότητας». Λέτε να ταλαιπωρηθεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος ποια άποψη θα αποδεχτεί;

Τέταρτον: Όταν το εξαμηνίτικο κρατούμενο της χούντας (κατά δήλωσή του), ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεφθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο, περιμένουμε να τον βάλλει στη θέση του. Ο Παυλόπουλος αν και βγαλμένος από τα σπλάχνα της ΝΔ έστειλε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κούβα όπου κάνει λόγο για τον Κάστρο ως «διακεκριμένη προσωπικότητα του 20ου αιώνα». Είναι προφανές ότι ο Κούλης θα τον επαναφέρει στην τάξη…

…και η «αριστερή» οπορτουνίλα

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος που αν η μια όψη του είναι η μαυρίλα του δήθεν «μεσαίου» χώρου, η άλλη όψη του είναι ο «αριστερός» οπορτουνισμός που βγάζουν στο επικοινωνιακό τους παζάρι αστικά μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Είδαμε, λοιπόν, τον κ.Τσίπρα να θρηνεί για τον θάνατο του Κάστρο και να σπεύδει στην Κούβα. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο Τσίπρας δεν ντράπηκε να πάει στην Καισαριανή; Στην Κούβα θα κώλωνε; Σωστό κι αυτό.

Αλλά, ας θυμηθούμε ποιος πήγε στην Κούβα να «τιμήσει» τον Φιντέλ. Δυο βδομάδες πριν εμφανιστεί στην Αβάνα, εδώ στην Αθήνα, ο Τσίπρας τραυλίζοντας τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά μπροστά στον Ομπάμα, έλεγε:

Θα ήθελα να καλωσορίσω θερμά τον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας του άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο και που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας…

Υπέρμαχος, λοιπόν – και μάλιστα σθεναρός – των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο Ομπάμα, κατά τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα, θυμίζουμε, είναι αυτός που θα έκλεινε το αμερικάνικο Νταχάου στο Γκουαντάναμο, το οποίο βρίσκεται στην Κούβα. Αλλά δεν το έκλεισε…

Δυο βδομάδες μετά, από την Αβάνα πια, ο Τσίπρας εκφώνησε λόγο στον οποίο είπε ότι τιμά ξανά τις ίδιες αξίες, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αλλά αυτή τη φορά τις τιμά και τις αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κάστρο…

Όμως, αν είναι έτσι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Δημοκρατία κι ο Ομπάμα, δημοκρατία και ο Κάστρο; Ελευθερία και ο Ομπάμα, ελευθερία και ο Κάστρο;

Το επόμενο που μας απειλεί, σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικοκρεσέντο ανωτάτου «ΠΑΣΟΚΙσμού», είναι να μας πουν ότι αφού ο Τσίπρας συμφωνεί με τον Ομπάμα, αλλά συμφωνεί και με τον Κάστρο, τότε δεν απομένει παρά να συμφωνούσαν μεταξύ τους κι ο Κάστρο με τον Ομπάμα περί του τι είναι δημοκρατία και ελευθερία…

Επαναλαμβάνουμε: Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κι επειδή το «κάτι» που «δεν πάει καλά» δεν βρίσκεται ούτε στην ελευθερία, ούτε στην δημοκρατία, προφανώς βρίσκεται αλλού. Πού;

Υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πραγματικός Τσίπρας – αυτός που γλύφει και στέκεται προσοχή στον Ομπάμα, στις ΗΠΑ, στη Μέρκελ, στα ΔΝΤ και τις ΕΕ – θέλει να παριστάνει ότι είναι ένας άλλος Τσίπρας. Που όμως επειδή δεν μπορεί να είναι, τρέχει μέχρι την Κούβα μπας και κλέψει κάτι από τη λάμψη ανθρώπων που δεν θα τους μοιάσει ούτε στο νυχάκι τους.

Έχει τους λόγους του. Βλέπετε, όταν γυρίσει πίσω, εδώ στο Ελλάντα, στους ιθαγενείς που τους έταζε αξιοπρέπεια και τους έφερε Μνημόνιο, θα πρέπει – ειδικά στις επόμενες εκλογές – να έχει κάτι να τους δείξει. Κι αφού από την Ελλάδα δεν έχει να τους δείξει παρά μόνο Υπερταμεία και φωτογραφίες «κομμουνιστών» τύπου Κατρούγκαλου, είπε να πάει στην Κούβα μπας και φέρει καμιά φωτογραφία που να σπάει τη μονοτονία των φωτογραφιών του με τον Γιούνκερ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τους Έλληνες εφοπλιστές.

Και κάτι ακόμα για τον καλό μας πρωθυπουργό. Είπε από την Αβάνα ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς και ανατροπές. Σωστά. Πολύ σωστά.

Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό τα έχει όλα αυτά. Κι άλλα πολλά. Τι δεν έχει; Δεν έχει προδοσίες. Ψέματα. Κωλοτούμπες. Αναξιοπρέπεια. Υποκρισία. Φαρισαισμό. Θράσος. Λεονταρισμούς στα λόγια και επικύψεις στα τέσσερα στην πράξη.
Ευεξήγητο ότι ο καλός (και «αριστερός» ) πρωθυπουργός μας, αυτή την διάκριση την παρέλειψε στην ομιλία του.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή