Είναι εκείνες οι λέξεις που πονάνε πιο πολύ.Που στοιχειώνουν μέσα μου και τριγυρνάνε χωρίς ελπίδα, στον θάνατο.Είναι και οι άφθαρτες σκέψεις που γίνανε μορφές και κανείς ποτέ δεν αντίκρισε, που πονάνε πιο πολύ.Που ψάχνουν λέξεις να ντυθούν ρούχο κυριακάτικο, φρεσκοσιδερωμένο και καπελάκι ψάθινο μην τολμήσει ο ήλιος και τις λούσει.Στη σκιά τους ζούνε και παγώνουν τις νύχτες σα μάρμαρα κατάλευκα και καλογυαλισμένα.Είναι και τα μάτια που κλειστά παρέμειναν τις ώρες τις βαριές, τις ώρες που θα έπρεπε ορθάνοιχτα να ήταν να ρουφήξουν την εικόνα, τραγούδι να την κάνουν και να τη σεργιανίσουν, είναι και αυτά που πιο πολύ πονάνε.Που θέα δεν είχαν να γευτούν για να” χουν να θυμούνται.Σα να ξεθώριασαν οι μνήμες, σα να μην τις ζήσαμε ποτέ.

Μία μόνο μένει και με συντροφεύει.Εσύ κι εγώ μαζί, στο σκοτάδι, με την αρμύρα της θάλασσας να μας κυριεύει.Εκεί που εγώ έτρεξα κι εσύ έμεινες…Ποτέ δεν έμαθα τι είδες, δεν το ομολόγησες ποτέ.Εκεί μείναμε, εκεί ριζώσαμε μου φαίνεται, εσύ κι εγώ.Και λέξη από τότε κανένας μας δεν είπε.Σε βρίσκω και σε χάνω και λαχταρώ να ντυθώ τη σκέψη τη δική σου.Δεν τόλμησα ποτέ να έρθω κοντά, δε βρήκα το κουράγιο.Στοιχειώσαμε εκεί, περιμένοντας.Εσύ κι εγώ.Καλή αντάμωση αγαπημένη…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°