Ένα ζευγάρι μάτια… Καστανά, πράσινα, γαλανά ή μαύρα, ποια σημασία έχει; Έχει τη δύναμη να σε ταξιδέψει, να σε πάρει απ” το χέρι και να σε οδηγήσει στα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου που νομίζεις τόσο διαφορετικό από εσένα. Ένα ζευγάρι μάτια μπορεί να κάνει θρύψαλα τις κλειδαριές και τις αλυσίδες που κρατάνε ερμητικά κλειστή την πόρτα του πιο κρυφού δωματίου σου σβήνοντας τη δίψα της μοναξιάς που σε βασανίζει.
Μπορεί να γκρεμίσει σύνορα και φράχτες, να νικήσει εμπόδια, να περάσει ποτάμια και χείμαρρους που κρατάνε τους ανθρώπους χώρια τον έναν απ” τον άλλον…
Ένα ζευγάρι μάτια…

Ποιος όμως τολμάει ν” αφήσει ξεκλείδωτα τα μάτια του στο απόλυτο έλεος του απέναντι του; Ποιος δε φοβάται να ανοίξει διάπλατα την πόρτα της ψυχής του;
Μάθαμε ν” αντικρίζουμε τον διπλανό μας μέσα από παραμορφωτικά γυαλιά. Να ξεγελάμε το φως και να το αναγκάζουμε να διαθλάται και ν” ακολουθεί πορείες που δε συναντά η μια την άλλη.
Μάθαμε να κρύβουμε τους φόβους και την ανασφάλεια μας πίσω από μαύρα γυαλιά που δεν τολμάμε να τα βγάλουμε μήτε καν όταν το σκοτάδι σκεπάζει τα πάντα γύρω μας. Κρύβουμε τη γύμνια μας χαμηλώνοντας το βλέμμα μας, τρέμοντας μην αυτό διασταυρωθεί με τα μάτια του απέναντι μας.
Μα τα μάτια πάντοτε θα μας προδίδουν…

Φοβόμαστε να τ” αφήνουμε ανοιχτά μην τυχόν και κάθε στερεότυπο και προκατάληψη μας φύγει μακριά. Μήπως το χρώμα του δέρματος ξεβάψει και οι θρησκείες ξεγυμνωθούν ή μήπως ότι μας χωρίζει πάψει να υπάρχει.

Κάθε φορά που οι ισχυροί αυτού του κόσμου χρειάζεται ν” αναφερθούν στο προσφυγικό ζήτημα συνηθίζουν να χρησιμοποιούν μια γλώσσα ξύλινη, δυσνόητη, μια γλώσσα που μετατρέπει την ανθρώπινη τραγωδία σε νούμερα και στατιστικές. Μια γλώσσα που πιο πολύ σε μπερδεύει και σε τρομάζει παρά σε φέρνει κοντά στους ανθρώπους αυτούς. Αποφεύγουν επιμελώς να τονίσουν πως το μαρτύριο της προσφυγιάς αφορά ανθρώπους καθημερινούς, ανθρώπους σαν εσένα και σαν κι εμένα, που έχουν όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι οικογένειες, αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κατοικίδια που τα λάτρευαν…
Μονάχα αν βρεθεί ο καθένας μας απέναντι σε κάποιον απ” τους ανθρώπους αυτούς, τους κοιτάξει στο πρόσωπο κι αφήσει τα μάτια να μιλήσουν τη γλώσσα που μονάχα εκείνα ξέρουν, θα πάψει να τον βλέπει σαν έναν ακόμα ανώνυμο πρόσφυγα, ένα ακόμα νούμερο, μια ακόμα στατιστική…

Ανασύροντας από τη λήθη του παρελθόντος μια θεωρία που ανέπτυξε ο Αμερικανός ψυχολόγος Arthur Aron, σύμφωνα με την οποία τέσσερα μόλις λεπτά κοιτάγματος στα μάτια ενός αγνώστου είναι αρκετά για να έρθεις τόσο κοντά του όσο δε ονειρεύτηκες ποτέ σου, το Πολωνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας έκανε ένα πολύ απλό πείραμα το οποίο έλαβε χώρα στο Βερολίνο.
Το σενάριο του πειράματος ήταν να καθίσουν για ένα χρονικό διάστημα αντικριστά κοιτάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, Ευρωπαίοι και πρόσφυγες, κυρίως από τη Συρία.
Σκοπός δεν ήταν άλλος από το να αποδειχθεί με τον τρόπο αυτόν πως το μόνο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους και κάθε στερεότυπο να εξαφανιστεί μονομιάς είναι να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος να γνωρίσουν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον.
Τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά εκπληκτικά. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκε μια πολύ μεγάλη οικειότητα μεταξύ των ανθρώπων αυτών, κάνοντας κάθε πολιτισμική, θρησκευτική, εθνική ή άλλη διαφορά να μοιάζει ασήμαντη…

Αλήθεια, δοκίμασες ποτέ σου ν” αφήσεις την ψυχή σου να βυθιστεί μέσα στα μάτια εκείνου που νιώθεις απειλή; Δοκίμασες ν” αντικρίσεις το βλέμμα του ανθρώπου που παλεύουν να σε κάνουν να μισήσεις;
Δοκίμασες ν” αφήσεις τα μάτια του να γκρεμίσουν τους φράχτες και τα σύνορα που σας χωρίζουν;

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°