Η θεά Εστία ήρθε στον ύπνο μου. Τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα, τα μαλλιά της ένας ατημέλητος κότσος, τα σκουτιά της τσαλακωμένα.
«Ανόητοι!» Είπε. «Ανόητοι!» κι ύστερα χάθηκε.
Κοίταξα γύρω μου, διάφανοι οι τοίχοι, έψαξα να δω τους ανθρώπους. Το φέγγος και η ζεστασιά από τη μεγάλη φωτιά της εστίας διαπερνούσε τα δωμάτια, μα οι άνθρωποι πουθενά, μόνο οι σκιές τους.

Οικογένεια και εστία χωρίστηκαν.

Οι άνθρωποι έχασαν τον προσανατολισμό τους.

Στη μέση του σπιτιού η φλόγα της εστίας είναι φάρος για όλες τις ψυχές, ενώνει, δένει, φωτίζει, αγκαλιάζει.
Βουλιάξαμε στην κοινωνική αναλγησία, χαθήκαμε μέσα στην άνεργη αλληλεγγύη. Για πόσους, πραγματικά, σβήστηκε αυτός ο φάρος;

Μην έφυγαν οι άνθρωποι,
Μη γκρέμισαν οι τοίχοι,
Μήπως βραχήκαν τα δαυλιά
και άλλαξε η τύχη;
Οι άνθρωποι δεν έφυγαν
δε γκρέμισαν οι τοίχοι,
μήτε βραχήκαν τα δαυλιά,
δεν άλλαξε η τύχη.
Μον’, χάθηκε η ανθρωπιά
και η ομορφιά του κόσμου.

Ανδρείκελα μορφάζουν χαριτωμενιές και, προσπερνώντας, πατούν πάνω στα λιγοστά υπάρχοντα του σύγχρονου Διογένη που βγήκε στους δρόμους αναζητώντας το εσωτερικό φως από το σκοτάδι. Παντού λαμπιόνια και φώτα εκτυφλωτικά μα μέσα μας οι ασφάλειες καμένες.

Η ξενιτιά του πνεύματος. Κι αυτό να σημειωθεί.

Άστεγος, ανέστιος, άνεργος, άεργος, άρρωστος, αφανής, από τη μία.
Άσπλαχνος, άσχημος, άστοργος, άσχετος, άπληστος, ανάλγητος, από την άλλη.
Πόσα στερητικά -α ακόμα ο νους ν” αντέξει;

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°