Ήταν ένα μελαγχολικό βραδάκι από εκείνα τα νεανικά βράδια που όλες οι στεναχώριες σου φαίνονται τεράστιες και όλες οι χαρές ασυναγώνιστες. Μέσα στο αστικό παρέα με μια αγαπημένη φίλη, επιστρέφαμε από το σταθμό των τρένων αμίλητες. Ούτε η αύρα του ανοιξιάτικου αέρα ήταν ικανή να μας φτιάξει το κέφι, ούτε τα φώτα της ζωηρής πόλης.
Από την άλλη άκρη του αστικού ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο μας κοιτούσε με συμπάθεια. Στο βλέμμα του δεν υπήρχε τίποτα το αδιάκριτο ή το πονηρό, παρά μονάχα μία απέραντη καλοσύνη και μία συμπόνια που φώναζε: «Ε κορίτσια, υπάρχει κάτι πιο όμορφο από τα νιάτα και την υγεία; Γιατί τόση θλίψη;» Η δική του ηλικία απροσδιόριστη, το πρόσωπό του πρόωρα γερασμένο με σημάδια από κακουχίες που πρόδιδαν μακροχρόνιο χρήστη.

Στη στάση που θέλαμε να κατεβούμε, κατέβηκε κι εκείνος. Έτρεξε βιαστικά στο κοντινότερο παρτέρι της πλατείας και έκοψε δυο λευκά τριαντάφυλλα. Έπειτα ήρθε προς το μέρος μας και μας τα προσέφερε με μία ελαφριά υπόκλιση. Χαμογελάσαμε κι ύστερα έφυγε χαρούμενος μακριά, χωρίς να πει κουβέντα. Άραγε πόσες θλιμμένες νεανικές βραδιές τον τράβηξαν μακριά από τη χαρά της ζωής; Ίσως αν είχε λάβει ένα τριαντάφυλλο τη στιγμή που έπρεπε να είχε πάρει άλλο δρόμο και ίσως το τριαντάφυλλο που μας χάρισε να ήταν η υπενθύμιση πως όσες στεναχώριες κι αν έχει η ζωή θα είναι πάντα μα πάντα όμορφη σαν ολάνθιστο λουλούδι.

Δεν ξέρω αν έφυγε η θλίψη και δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ αυτή η θλίψη που εισβάλλει ύπουλα στις ζωές μας, αλλά κράτησα για πάντα στην καρδιά μου την εικόνα αυτού του ανθρώπου που μέσα από το δικό του βάσανο μου είπε σιωπηλά: «Πάλεψε». Κι αυτό ήταν αρκετό για όλα τα δύσκολα που έφυγαν και για όλα τα δύσκολα που θα ‘ρθουν…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°