Το ρολόι έχει ρυθμιστεί να μετράει το χρόνο. Ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα. Οι δείκτες ακούραστοι κάνουν κύκλους υπό το μονότονο ήχο της κίνησης τους. Δε θα ήθελα να ήμουν ρολόι επιφορτισμένη με την αιώνια ευθύνη του κύκλου. Όταν το σκέφτομαι δεύτερη φορά, αλλάζω γνώμη. Το ρολόι φαινομενικά διανύει τον ίδιο κύκλο. Φαίνεται εξοντωτικό και λίγο μάταιο. Όμως, ανήκοντας στο ανθρώπινο είδος, γνωρίζω καλά, πως κανένας κύκλος δεν έχει όμοιό του. Κοινή αρχή. Κοινό τέλος. Παρόλα αυτά, πρόκειται για σημεία που ενώνονται από μία μοναδική και ανεπανάληπτη διαδρομή, την ουσία του κύκλου, την ίδια τη ζωή σου.

Εκείνη το ήξερε καλά. Και για να προσδώσει στο δικό της κύκλο τη διαφορετικότητα που του αρμόζει, είπε να το ζήσει. Τι να ζήσει; Νομίζω ερωτεύτηκε. Δεν μου το παραδέχτηκε ποτέ καθαρά γιατί φοβόταν μεγάλης βαρύτητας κουβέντες. Δεν με ήξερε καλά, παρόλα αυτά μοιραζόταν αυθόρμητα τις σκέψεις της μαζί μου. Σα να ήθελε να με μυήσει στην ιστορία της. Έρωτα μάντευα. Κατηγορήστε με για υποκλοπή των καλά κλειδωμένων σκέψεών της, μα αλήθεια, δεν προσπάθησα πολύ. Το χαμόγελό της, μου τα είχε ομολογήσει όλα ερήμην της.

Εδώ και καιρό βρισκόταν μακριά, παρόλα αυτά επικοινωνούσα μαζί της τακτικά. Ήμουν ο από απόσταση ακροατής της ιστορίας της. Και χαιρόμουν για το όμορφο γεγονός που συνέβη στη ζωή της. Για το πώς, ενώ βρέθηκε στην άλλη άκρη της γης, έπαψε πια να είναι μόνη. Για το πώς η φυγή ελευθέρωσε την ψυχή της… Και την μετέτρεψε σε πεταλούδα που στάθηκε σε κόκκινα τριαντάφυλλα.

Εκείνος της πρόσφερε τριαντάφυλλα. Κόκκινα, γιατί είναι λέει το χρώμα της. Και την πρόσεχε. Και την αγκάλιαζε σφιχτά. Και ήξερε κάθε έκφραση του προσώπου της, πότε γελάει από αμηχανία, πότε γελάει με την ψυχή της, πότε κάτι βασανίζει τη σκέψη της. Και όλα αυτά χωρίς να μιλούν καν την ίδια γλώσσα.

Τα βλέμματα δεν είχαν ποτέ ανάγκη τη μετάφραση…
Τα χέρια έβρισκαν πάντα τρόπο να μπλεχτούν…

Κι όμως, όσα εμπόδια δεν έθεσε η γλώσσα, ήρθε να θέσει ο χρόνος. Γιατί όση ώρα το παραμύθι τους έπαιρνε σάρκα και οστά, οι δείκτες πραγματοποιούσαν απρόσκοπτα τους κύκλους τους…

Ύπουλες κλεψύδρες είχαν ρυθμιστεί να επιτελέσουν έργο επίφοβο.

Γιατί τα χρόνια παραμονής της εκεί εξαντλήθηκαν… ήταν η ώρα πια να γυρίσει στη γενέτειρά της. Γιατί έπρεπε να τον αφήσει πίσω…
Γιατί αυτή η ιστορία έκανε πια, αργά-αργά, το δικό της κύκλο.
Γιατί ο Χρόνος είχε απλώσει τις σκιές του και παραμόνευε να πει: «Σε νίκησα.».

Μέσα Ιανουαρίου, σε χώρα μακρινή και χιονισμένη, δύο καρδιές φλέγονται και χτυπούν σαν μία. Μνήμη ζωντανή που φυλακίζεται οικειοθελώς και με ευαισθησία, για πάντα, σε όλη τους την ύπαρξη.
Γιατί το έζησαν και κανένα σφουγγάρι δε θα μισθώσει ο χρόνος να κάνει τη βρώμικη δουλειά, τη λήθη.

Κόκκινο φιλί…
Τριαντάφυλλα στο χιόνι…
Και εκείνη ψιθυρίζει αναρχικά…

«ΕΓΩ σε νίκησα…».

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°