Απόψε είσαι η μόνη μου συντροφιά. Λυπάμαι, ξέρεις, που κατέφυγα σ’ εσένα, μα σε απολαμβάνω κατά βάθος. Με χαλαρώνεις. Εσύ κι η μουσική. Εκείνο το τραγούδι που εδώ και μερικά βράδια με ηρεμεί μ’ έναν παράδοξο τρόπο. Μου δημιουργεί διάφορα συναισθήματα.

Είναι από τις λίγες φορές που δεν έχω παρατηρήσει τους στίχους, μα τη μουσική. Παράξενο βέβαια. Λένε πως οι άνθρωποι όταν νιώθουν θλιμμένοι δίνουν βάση στα λόγια και ταυτίζουν τις δικές τους μικρές ιστορίες μ’ αυτά. Και πως όταν είναι σε καλή διάθεση παρατηρούν τη μουσική. Νιώθω θλίψη και μπερδεύομαι κάπως, μα τι νόημα έχει. Εγώ απλά το απολαμβάνω.

Ξέρεις, φοβάμαι το σκοτάδι, πολύ. Όμως να ένα παράξενο ακόμα. Έχω ξαπλώσει κι όλα τα φώτα είναι σβηστά. Μόνο το φως απ’ την οθόνη του υπολογιστή σπάει τη μαυρίλα. Και μ’ αρέσει κάπως.

Με τη λίγη αντανάκλαση που υπάρχει, διακρίνω τις σκιές που χορεύουν στο ταβάνι. Είναι κάπως. Αλλά μ’ αρέσει. Κι αυτή η μοναξιά απόψε δεν είναι και τόσο άσχημη. Κοίτα να δεις, ε… Όλα εντελώς διαφορετικά απ’ όσα μέχρι σήμερα μου άρεσαν. Έχει κάτι διαφορετικό αυτό το βράδυ.

Σε σκέφτομαι, ξέρεις. Εσένα, εμένα, εμάς. Στιγμές περνοδιαβαίνουν το μυαλό μου και το κατακλύζουν. Μια αλλόκοτη σύγχυση και μια γλυκιά νοσταλγία. Κάποιες στιγμές θαρρείς πως είσαι δίπλα μου και μ’ αγκαλιάζεις. Το κινητό χτυπάει περιστασιακά με μηνύματα που αδιαφορώ να διαβάσω τη δεδομένη στιγμή.

Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι. Αλλά μου πάει κάπως. Νιώθω θλίψη μα δε θέλω να κλάψω. Ίσως φταίει που κουράστηκα ν’ αραδιάζω άσκοπα δάκρυα. Μπορεί και να στέρεψα και να χρειάζομαι refill.

Θα ήθελα να ήσουν εδώ. Ν’ απολαμβάνεις μαζί μου το τραγούδι και να μου κάνεις παθιασμένο έρωτα. Να κινείσαι στο ρυθμό της μουσικής, να χαϊδεύεις το σώμα μου και να νιώθεις τη ρίγη που με διαπερνά. Ν’ ακούς την ανάσα μου δίπλα στ’ αυτιά σου και να με κοιτάζεις μ’ εκείνο το έντονο, διαπεραστικό σου βλέμμα.
Εκείνο το βλέμμα που όταν ανταμώνει με το δικό μου θαρρείς και παγώνει ο χρόνος.

Μια στιγμή μας είναι αρκετή για να με χαλαρώσει ακόμα περισσότερο.

Μου λείπεις. Ναι, δε γίνεται να μην το παραδεχτώ. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν τα συναισθήματα. Για να τα νιώθουμε. Να τα μοιραζόμαστε. Να τα εξομολογούμαστε. Έτσι κι εγώ τώρα, σου ζητώ να νιώσεις το πόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη. Πόσο πολύ μου κοστίζει η απουσία σου.

Ξεφυσάω. Νομίζω πως σε κουράζω. Ξέρω τι θα πεις. Πως δεν είναι έτσι. Μπορεί και να χεις δίκιο. Αλλά αν δε βλέπω το πρόσωπό σου την ώρα που το λες, δεν μπορώ να το πιστέψω.

Πάλι παίζω με τις λέξεις. Μ’ αρέσει όμως και το γνωρίζεις καλά. Άλλωστε αυτές είναι οι μόνες που με καταλαβαίνουν τελευταία. Μ’ αυτές συμμαζεύω κάπως το χάλι μου αυτές τις μέρες. Είναι η μόνη μου διέξοδος. Άνθρωπο δεν έχω δικό μου να μιλήσω. Να βγω μια βόλτα να περπατήσω στην όμορφη θάλασσα που υπάρχει εδώ.

Βαρέθηκα λίγο τη μοναξιά μου. Καλή είναι για λίγο, για να ξεσκάσεις, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι ο τύπος της μοναξιάς και παρ’ όλα αυτά, τελευταία φέρω τον τίτλο της και δε μ’ αρέσει.

Ξανακοιτάζω το ταβάνι. Οι σκιές είναι ακόμα εκεί να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής και φαντάζομαι πως είναι τα σώματά μας. Όμως δεν είναι. Δεν αυταπατώμαι με ψευδαισθήσεις. Ήταν απλά μια σκέψη… Κι απλά παίζω λίγο κρυφτό με τη σκιά μου, έτσι για να περάσει η ώρα.

Μου πάει ο ρόλος του τραγικού αλλά απόψε δε θέλω να μιλήσω για καμιά δακρύβρεχτη ιστορία. Απόψε θέλω απλά να σου πω πώς περνάνε τα βράδια μου μακριά σου. Ίσως λυπηθείς λίγο κι έρθεις να με μαζέψεις από την κατάντια μου. Όσο να πεις, κατάντια είναι να μιλάω μόνιμα με τον εαυτό μου.

Είναι ερημιά και δεν κινείται φύλλο έξω. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω για ένα τσιγάρο. Κοιτάζω τον ουρανό κι είναι ολοκάθαρος. Χωρίς σύννεφα απόψε. Κρίμα, θα ήθελα να ξεπλύνω τη μοναξιά μου στη βροχή, αλλά δε μου κανε τη χάρη.

Τουλάχιστον έχει ένα υπέροχο φεγγάρι. Κι αυτό μόνο του είναι μα στέκει αγέρωχο εκεί ψηλά. Σαν να θέλει να με κοροϊδέψει νιώθω. Σαν να μου λέει πως εκείνο αντέχει εδώ και χιλιάδες χρόνια κάθε βράδυ να υπάρχει μόνο του κι εγώ δεν μπορώ ν’ αντέξω λίγες εβδομάδες.

Πιάνω τον εαυτό μου να του μιλάει όπως θα μιλούσε σε κάποιο πρόσωπο.
«Και για να τελειώνουμε, ανόητε. Εσύ τη συνήθισες τη μοναξιά σου. Δεν ξέρω αν την επέλεξες, μα τη συνήθισες. Εγώ όμως δεν μπορώ. Σταμάτα να με χλευάζεις και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου. Κοίτα να κρατάς συντροφιά σ’ όλους εκείνους τους ερωτευμένους που αναγκάζονται να ζουν χώρια. Σ’ όλους εκείνους που δυστυχούν για μια χαμένη αγάπη. Για όλους εκείνους…»

Παραλήρημα.

Μάλλον πρέπει να κοιμηθώ. Αρκετά γι’ απόψε. Άλλωστε, έχω πολλά μοναχικά βράδια ακόμα μπροστά μου για να του τα ψάλλω. Κι ίσως μάθω μια μέρα και τη δική του ιστορία. Κι αν τα βρούμε, ίσως του ζωγραφίσω δίπλα μια παρέα να χει να τα λέει γιατί εγώ δε σκοπεύω να παριστάνω τον ρομαντικό ποιητή για πολύ.

Προς το παρόν σε καληνυχτίζω. Και μην ξεχνάς να με σκέφτεσαι.

Μου λείπεις.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1