Κάθισες αναπαυτικά στο μπαλκόνι σου. Το καλοκαίρι είχε ήδη περάσει τα σύνορα της χώρας. Κι η διάθεση σου ανάλογη.
Άνοιξες το πακέτο με τα τσιγάρα σου και έπιασες ν” ανάψεις ένα. Το πρώτο της ημέρας πάντα το άναβες λίγες στιγμές πριν από την πρώτη γουλιά καφέ, ήταν μια από τις συνήθειες που απολάμβανες εδώ και χρόνια.
Όλα πήγαιναν καλά. Είχες άδεια σήμερα από τη δουλειά σου, μάλιστα ο Διευθυντής σου σου την έδωσε δίχως να την γράψει, έτσι για το καλό σου είπε όταν του τη ζήτησες. Έπρεπε να πας στην τελετή αποφοίτησης του παιδιού σου. Πως πέρασαν τα χρόνια, ρε συ; Σαν χθες ήταν που απέρριπτε την υποτροφία στην Αγγλία για να γραφτεί στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Ήταν βλέπεις ένα από τα καλύτερα στον κόσμο στον τομέα του… Άριστα οργανωμένο, με καθηγητές περιζήτητους και πρωτοπόρο στην έρευνα…
Σε λίγη ώρα θα ξυπνούσε και η σύντροφος σου. Τώρα που είχε την άδεια της δεύτερης εγκυμοσύνης της λάτρευε να ξυπνάει αργά. Όχι σαν την πρώτη γέννα της που δούλευε πριν καλά καλά βγει από το Μαιευτήριο…
Έπρεπε να περάσεις κι από την αντιπροσωπεία του καινούριου σου αυτοκινήτου για να υπογράψεις τα χαρτιά για τη μείωση της τιμής που συμφώνησες λόγω της μείωσης της φορολογίας στα καινούρια που ψήφισε παμψηφεί η Βουλή…
Είχες τόσα να κάνεις σήμερα.
Όλα πήγαιναν καλά…

Πως είπες; Τι βλακείες γράφω πρωί-πρωί; Αναρωτιέσαι που στην ευχή ζω; Πως δε γίνονται αυτά στην Ελλάδα;
Ακριβώς φίλε μου, γράφω βλακείες. Βλακείες και όνειρα θερινής νυχτός που είναι και επίκαιρα τώρα λόγω εποχής…
Βλέπεις χθες το βράδυ δεν έκλεισες μάτι από τη στεναχώρια σου που είναι αδύνατον να βρεις δουλειά εδώ και τέσσερα χρόνια που σε απέλυσαν λόγω περικοπών στο προσωπικό. Κι ας είχαν αυξηθεί τα κέρδη της εταιρείας…
Κι έχεις μπροστά σου κι όλες αυτές τις αυξήσεις στα πάντα που ψηφίστηκαν να απειλούν να σου δώσουν τη χαριστική βολή.
Στ” αλήθεια δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, το παιδί σου μεγαλώνει κι εσύ αντί να το χαρείς και ν” απολαύσεις κάθε στιγμή μαζί του αγχώνεσαι για το μαύρο μέλλον που ανοίγεται μπροστά του.
Κι είναι κι αυτοί οι καυγάδες με τη γυναίκα σου που σου τρυπάνε την ψυχή. Πως γίνατε ρε γαμώτο έτσι; Εσείς που δεν μπορούσατε στιγμή μακριά ο ένας απ” τον άλλον…
Θέλεις να παλέψεις, μια ζωή είχες μάθει να παλεύεις, μα που στο διάολο να βρεις πια δύναμη; Σε τσάκισαν, σου ρήμαξαν τα όνειρα, σου διέλυσαν τη ζωή. Σου σκότωσαν την ανάσα της ελπίδας. Και τώρα πνίγεσαι δίχως να μπορείς ν” αναπνεύσεις. Νικημένος. Κι απελπισμένος…

Σταματάς για λίγο τις σκέψεις σου. Ανάβεις τσιγάρο. Τραβάς μια τζούρα τόσο δυνατή, λες και θέλεις να σου νεκρώσει κάθε νευρώνα στο μυαλό σου ο καπνός. Μάταια…
Τρέμεις για την επόμενη μέρα. Η εικόνα του παιδιού σου δε λέει να φύγει απ” το μυαλό σου. Τι θα κάνει στη ζωή του; Πως θ” αντέξει και θα μείνει όρθιο με τέτοια καταιγίδα;
Πίνεις άλλη μια γουλιά καφέ. Σκέφτεσαι τα όνειρα που έκανες. Τότε που ακόμα μπορούσες να διακρίνεις χρώματα κι αρώματα γύρω σου…
Πνίγεσαι, τα μάτια σου γεμίζουν. Δυσκολεύεσαι να πάρεις ανάσα. Φοβάσαι… Κι αν χρειαστείς γιατρό; Τι θα κάνεις που είσαι ανασφάλιστος;
Τρέμεις το αύριο, δεν ξέρεις καν πως θα “ναι η μέρα που θα ξημερώσει. Μονάχα το χρώμα της γνωρίζεις πια. Μαύρο. Μαύρο κι άραχλο σαν τη ζωή σου εδώ και πέντε χρόνια…
Όχι φίλε μου. Τίποτα δεν πηγαίνει καλά… Τουλάχιστον για σένα κι όλους τους άλλους σαν εσένα.

Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις μ” όση δύναμη σου έχει απομείνει. Μα η φωνή σου δεν μπορεί να βρει το δρόμο για να λυτρωθεί…
Έχεις λυγίσει εδώ και καιρό. Έπεσες. Και που να τη βρεις πια τη δύναμη να σηκωθείς και πάλι όρθιος;

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1