Μην το ψάχνεις και πολύ, ξέφτισαν οι άνθρωποι σαν τις παλιές κουρελούδες της γιαγιάς που κρεμούσε στον τοίχο. Πνίγηκαν στις μεγάλες τους κουβέντες που αβίαστα ξεστόμιζαν, χωρίς καν να τις σκέφτονται.
Ένας δρόμος που τους οδήγησε σε αλλεπάλληλα λάθη και σε διατάραξη εσωτερικής γαλήνης.

Μη νομίζεις, κατά βάθος τους κόστισε μία ολόκληρη προσωπικότητα. Τους κράτησε μακριά από την αρμονία του μυαλού, του σώματος και της ψυχής. Μέσα στο μυαλό τους συνεχώς γίνεται πόλεμος. Μπερδεύουν τα πάντα και αδυνατούν να εξηγήσουν τα αυτονόητα και κυρίως δεν κατανοούν το μέσα τους. Τα συγχέουν όλα και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα βασικά, το φως από το σκοτάδι, τη συννεφιά από τον ήλιο, την νηνεμία από την φουρτούνα.

Τώρα μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν μπορούν να αντικρίσουν τον εαυτό τους γυμνό μπροστά σε έναν καθρέφτη, κατά βάθος φοβούνται το είδωλό τους. Έχουν κηρύξει τον πόλεμο σε όλους αλλά στην ουσία ο μεγαλύτερος και ο πιο μισητός εχθρός είναι ο ίδιος τους ο εαυτός τους που προσπαθούν να τον αλλάξουν συνεχώς και δε θα τα καταφέρνουν ποτέ.
Είναι γιατί την αδυναμία τους δεν τη δέχονται, τη μετατρέπουν σε οργή και θυμό που στο τέλος τους οδηγεί στην απογοήτευση. Απογοητεύονται και απομακρύνονται από τον εαυτό τους, δεν αντιλαμβάνονται τίποτα, δεν τα βρίσκουν μαζί του και για ότι στραβό έχουν πάνω τους τα ρίχνουν στους άλλους, μετατοπίζουν τα ελαττώματά τους. Τα ξορκίζουν γιατί φοβούνται να τα αποδεχθούν, να τα αγαπήσουν και νιώθουν ξένοι μέσα στο σώμα τους και νομίζω αυτό είναι φρικτό.

Είναι τρομακτικά άσχημο να δείχνεις κάτι που δεν είσαι. Είναι εξίσου άσχημο να μην έχεις στόχο ύπαρξης με στοιχεία ανθρωπιάς μέσα και να κρεμάς ταμπέλες στους ανθρώπους με βάση το πορτοφόλι τους ή ακόμα χειρότερα με τα πανεπιστημιακά τους πτυχία. Όσα περισσότερα, τόσα καλύτερα. Ανεβαίνει το «κύρος» και η «κοινωνική θέση», μαζί με το κόμπλεξ που ο βαθμός του κλιμακώνεται και μεγαλώνει καθημερινά.

Αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μονομερείς, χωρίς ίχνος ανταποδοτικότητας. Αυτά συμβαίνουν όταν αρνείσαι τον εαυτό σου, ακολουθεί η συνέπεια του να απαρνείσαι τους γύρω σου, γιατί δεν μπορείς να φανερωθείς έτσι όπως είσαι.
Ο ξένος που βρίσκεται δίπλα σου δεν θα του επιτρέψεις ποτέ να γίνει οικείος. Σε μία τέτοια παρωδία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ισορροπία.

Αλήθεια, όλοι εσείς αν αντί για τα πτυχία σας κρεμούσατε την ψυχή σας στον τοίχο, θα αντέχατε να την αντικρίσετε; Και επειδή είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα το αντέχατε, συνεχίστε να κοιτάτε τα ταβάνια τα βράδια. Είναι ίσως η μόνη σας διέξοδος…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1