Αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι ακατάπαυστα πώς γίνεται να ξεχνάς; Πώς γίνεται να αφήνεις πίσω σου όσα συνέβησαν και να προχωράς χωρίς αναμνήσεις, χωρίς τίποτα; Πώς γίνεται να μην θυμάσαι τέως αγαπημένα πρόσωπα, στιγμές και συναισθήματα; Λες και κάποιος σε αποσυνδέει από την πρίζα και όταν σε επανασυνδέσει βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν. Στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Σε εκείνη την κατάσταση κατά την οποία έχεις ξεχάσει τα πάντα. Κάθε πόνο και πληγή. Κάθε μαχαιριά. Πισώπλατη και μη.

Αυτές οι μαχαιριές -όχι οι πισώπλατες, οι άλλες- αυτές λοιπόν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Γιατί στις πισώπλατες κάπως μπορείς να δικαιολογηθείς στον εαυτό σου. Να πεις πως «Ναι, δεν το περίμενα. Δεν θα μπορούσα να το προβλέψω, άρα δεν έχω μερίδιο ευθύνης». Όταν όμως ο άλλος σε κοιτά στα μάτια και μπήγει το μαχαίρι βαθιά μέσα σου, τι μπορείς να πεις στον εαυτό σου;

Κι αν την πρώτη φορά τον δικαιολογήσεις, τι θα πεις την δεύτερη και την τρίτη φορά που θα έρθει να το ξανακάνει; Κι αν ήσουν εσύ αυτός που τον άφησε να συνεχίσει να σε μαχαιρώνει; Κι αν ακόμα χειρότερα, όχι μόνο τον άφησες αλλά εσύ ο ίδιος τοποθέτησες το μαχαίρι στο χέρι του και του έδειξες την πληγή σου; Το ίδιο ακριβώς σημείο. Για να ματώσεις ξανά και ξανά. Τότε πες μου, τι θα πεις στον εαυτό σου;

Θα σου πουν πολλά. Θα σου πουν πως σε μαχαίρωσαν δεύτερη φορά για το καλό σου. Γιατί η πρώτη δεν σε σκότωσε και δεν ήθελαν να σε δουν να βασανίζεσαι. Θα σου πουν πως ήταν η μόνη λύση. Μην εξαπατηθείς καλέ μου. Εκείνοι στάθηκαν ανίκανοι να περιποιηθούν και να γιατρέψουν το τραύμα σου.

Έχω ακούσει για ανθρώπους που ταξινομούν τα πάντα μέσα στο μυαλό τους σε κουτάκια. Καλοσφραγισμένα και καλά ξεχωρισμένα το ένα από το άλλο, κουτάκια. Ανθρώπους που στοιβάζουν τελειωμένες καταστάσεις και αναμνήσεις στα πίσω μέρη του μυαλού, με στόχο να αποφύγουν ανούσιες συγχύσεις και εξάρσεις συναισθηματισμών. Αναρωτιέμαι πώς στο καλό γίνεται να υπάρξει μια τέτοια οργάνωση σε ένα χαώδες μυαλό σαν το δικό μου;
Σ’ ένα μυαλό με τρικυμίες και ξεσπάσματα όταν δεν το περιμένεις, σε περιόδους νηνεμίας.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που αναζητούσαν τις φουρτούνες στην ζωή τους. Κι όταν αυτές δεν υπήρχαν, φρόντιζαν να τις δημιουργούν μόνοι τους. Ψυχές γεμάτες εγωισμό, που ενώ σπάραζαν για μια σανίδα σωτηρίας τελικά την αρνήθηκαν πεισματικά. Έχω δει υπερτροφικά «εγώ» να ποδοπατούν πολλά υποσχόμενα «εμείς». Και πόσα ακόμα έχουν να ποδοπατηθούν…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1