Κι αν πεις ότι αυτός εδώ, ο κατσιαπλιάς ή ηλίθιος (σύμφωνα με τον Πάγκαλο) λαός, δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και σπουδαίους πολιτικούς θα σε διαψεύσει ακόμη και η πρόσφατη ιστορία στο πρόσωπο του Τζαννή Τζαννετάκη. Η ιστορία μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να αποφύγουμε όλα όσα βιώνουμε σήμερα μόνο που παραμείναμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τσαλαβουτώντας στον βούρκο του λαικισμού και της δημαγωγίας.

Σε μια πρόσφατη μέτρηση της κοινής γνώμης το μεγαλύτερο ποσοστό των οξυδερκών Ελλήνων απεφάνθη ότι προτιμά να γίνει κούρεμα καταθέσεων παρά πλειστηριασμοί κατοικιών των κακοπληρωτών.

Δηλαδή κουρεύοντας τις όποιες καταθέσεις των Ελλήνων να πάρουν δωρεάν σπίτια οι μπαταχτσήδες που έπαιζαν πρέφα στο καφενείο και δεν πλήρωναν ούτε μια δόση του δανείου τους. Την ίδια στιγμή με κάτι τέτοιες έρευνες αισθάνονται κορόιδα και χιλιάδες συμπολίτες μας οι οποίοι με θυσίες μιας ζωής έσπευσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Σ΄αυτό τον λαό είναι λογικό να ευδοκιμούν οι “Αντώνοι Ρέμοι” της πολιτικής: O Aνδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλέξης Τσίπρας. Οσο πιο λαικιστής και δημαγωγός τόσο πιο δημοφιλής. Ακόμη κι αν δεν έχεις τίποτε να δώσεις πέρα από ψεύδη και υποσχέσεις αρκούν για να γίνεις πρωθυπουργός της Κολομβίας της Ευρώπης. Ακόμη κι αν είσαι άφωνος σαν τον Ρέμο και τον Πλούταρχο μπορείς να βγάλεις εκατομμύρια και να γίνεις είδωλο στη χώρα που εξακολουθούν να έχουν πέραση οι χάντρες και τα καθρεφτάκια.

Ανάμεσα σε κύμβαλα αλαλάζοντα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας μια “ιδιότυπη περίπτωση”.

Τέτοια ήταν ο Τζαννής Τζαννετάκης. Με αφορμή το βιβλίο Από τη συνειδητότητα στη δράση (εκδόσεις Πόλις) που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και έχοντας ανάγκη για οξυγόνο αναδημοσιεύουμε τα άρθρα των Γ.Κ. Καρατζά, Ελένης Μπίστικα και Μαργαρίτας Πουρνάρα που γράφτηκαν για τον Τζαννή και την Μαρία Τζαννετάκη.

Πολλές φορές-γράφει στο Πρώτο Θέμα ο Γ. Κ. Καρατζάς– η βιογραφία ενός ανδρός συμπληρώνεται από την μνήμη ενός φωτογραφικού φακού. Μια διαπίστωση που κολλάει γάντι στο δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα του ακαδημαϊκού και επί σειρά ετών διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη Αγγελου Δεληβορριά και του ιστορικού, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάνθη Χατζηβασιλείου να ανάλαβουν να φέρουν εις πέρας την βιογραφία του Τζαννή Τζαννετάκη έχοντας την ευθύνη της επιστημονικής επιμέλειας.

Και αυτό γιατί πρέπει να δεις τον Τζαννετάκη με γένια την εποχή που ήταν ύπαρχος (φωτογραφία στο καρέ των αξιωματικών) στο υποβρύχιο «Ποσειδών» ή αργότερα, πλωτάρχης πλέον με την επίσημη στολή να παραλαμβάνει στις ΗΠΑ το υποβρύχιο «Τρίαινα». Δύο – τρείς σελίδες παρακάτω θα δείς τον Τζαννετάκη να αποχαιρετά φίλους φεύγοντας για την εξορία ή συντροφιά με άλλους συνεξόριστους στα Κύθηρα. Και μετά, με τον Καραμανλή, πολύ αργότερα με τον Μητσοτάκη και τον Κύρκο. Μια διαδρομή μέσα από φωτογραφίες που «δένει» με το αναλυτικό χρονολόγιο.

Στο πρόλογο της έκδοσης τα εξηγούν όπως πρέπει τοποθετώντας τα πράγματα στη σειρά.
Γράφουν στην εισαγωγή του πρόσφατα εκδοθέντος συλλογικού τόμου Τζαννής Τζαννετάκης, Από τη συνειδητότητα στη δράση (εκδόσεις Πόλις): «Ο Τζαννετάκης ήταν μια ιδιότυπη περίπτωση. Από την αρχή έως το τέλος της πολιτικής του δράσης παρέμεινε ενταγμένος αλλά και σε σημαντικό βαθμό αυτόνομος μέσα στον πολιτικό του χώρο. Μολονότι ανέλαβε το αξίωμα του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, αφήνοντας ευκρινές το αποτύπωμά του στην εξέλιξη της ελληνικής πολιτικής σε πολλά επίπεδα, δεν υπήρξε αρχηγός ενός κόμματος, μικρού ή μεγάλου, ορισμένος στη δημόσια συνείδηση ως ένας από τους ηγέτες που καθορίζουν αποφασιστικά την πορεία της χώρας. Αν και μέλος μιας οικογένειας με αξιομνημόνευτη παράδοση και έντονη συμμετοχή στην ελληνική ιστορία, υπήρξε άνθρωπος χαμηλών τόνων και ιδιαίτερης σεμνότητας, χωρίς να επιζητήσει την επικοινωνιακή ανάδειξη, η οποία θα τον καθιστούσε “σύμβολο” και ως εκ τούτου ελκυστικό αντικείμενο μελέτης.

Επιπλέον, ο Τζαννετάκης ήταν παράλληλα ένας άνθρωπος του πνεύματος και του πολιτισμού, ο οποίος ασχολήθηκε με δύσκολα ζητήματα πριν ακόμη από την είσοδό του στην πολιτική, κινητοποιημένος από μια θεμελιώδη ανάγκη της συνέπειας μεταξύ της πνευματικής αναζήτησης και της πράξης, επιζητώντας πάντοτε την προβολή του πολιτιστικού προσώπου της Ελλάδας με συνειδητότητα, με σεμνότητα και ηρεμία, με τρόπο φυσικό, αβίαστο και γι’ αυτό πειστικό. Με έναν τρόπο, τελικά, που προσεκτικά και συστηματικά αποφεύγει τους παροξυσμούς που απαξιώνουν την πνευματική παράδοση του τόπου. Από πολλές απόψεις, επομένως, επρόκειτο για μια ιδιάζουσα περίπτωση και ως τέτοια μελετάται στο ανά χείρας έργο. Έχουμε επίγνωση ότι αποτιμούμε την εξαίρεση, όχι τον κανόνα, αλλά ταυτόχρονα είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή η δημιουργικότητα, η αυτοσυνειδησία, δεν αφορά μόνον τον Τζαννή Τζαννετάκη, γιατί, μέσω αυτού, εκπροσωπεί πολλούς ανθρώπους αυτής της χώρας».

Η Ελένη Μπίστικα στην Καθημερινή για την Μαρία Τζαννετάκη

Με την αγαπημένη σύζυγό του Μαρία στη Νέα Υόρκη το 1958

Της Μαργαρίτας Πουρνάρα_ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μία από τις μεγαλύτερες αρετές του Αγγελου Δεληβορριά είναι αυτό το σαράκι της μνήμης που τον κατατρώει. Σε μια χώρα επιλήσμονα, με θεσμούς που γυρίζουν την πλάτη σε όποιον ή ό,τι ευεργέτησε τον τόπο κατά το παρελθόν, εκείνος θυμάται. Και όχι μόνον αυτό, επιμένει να θυμίζει και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους. Από τη θέση του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη λ.χ. είχε τιμήσει μία σειρά από πολιτιστικά ιδρύματα, όπως η Πινακοθήκη Αβέρωφ, για την προσφορά τους. Και τώρα που δεν βρίσκεται πλέον στο τιμόνι της Κουμπάρη, εξακολουθεί να θεωρεί τη συλλογική μνήμη, προσωπική υποχρέωση.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Πόλις για τον Τζαννή Τζαννετάκη με τίτλο «Από τη συνειδητότητα στη δράση», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε. Για τη γέννηση αλλά και για την υλοποίηση του εγχειρήματος, ο Δεληβορριάς είχε καίριο ρόλο. Και έπραξε άριστα. Δεν θα υπήρχε καλύτερη συγκυρία, να στρέψουμε το βλέμμα σε αυτόν τον πολιτικό που ξεχώρισε για τη σεμνότητα, τον έμπρακτο πατριωτισμό, την αποτελεσματικότητά του, την αγάπη του για τα γράμματα, που τον οδήγησε να μεταφράσει μάλιστα στον καιρό της εξορίας του, τη «Μάνη» του Πάτρικ Λι Φέρμορ. Αν στις ημέρες μας η πολιτική έχει απαξιωθεί τόσο που έχουμε χάσει την πίστη μας στο τι θα μπορούσε να προσφέρει ένας πεφωτισμένος άνθρωπος σε θέση ηγεσίας, το βιβλίο αυτό μας δίνει την απάντηση.

Ετσι, λοιπόν, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, δεν πλοηγείται ο αναγνώστης μόνον στον βίο του Τζαννετάκη αλλά αντιλαμβάνεται τα διακυβεύματα κάθε εποχής. Εκτός από τον Αγγελο Δεληβορριά, σπουδαία ήταν η συμβολή του Ευάνθη Χατζηβασιλείου με τον οποίο μοιράστηκε την επιστημονική επιμέλεια, αλλά και των υπολοίπων που επωμίστηκαν τη συγγραφή των κειμένων: τη Μάρω Καρδαμίτση – Αδάμη, τον καθηγητή της Νομικής Σχολής Ιωάννη Γιαννίδη, τον διευθύνοντα σύμβουλο της Infrastructure Finance Κώστα Νικολόπουλο, τον καλό συνάδελφο δημοσιογράφο Αντώνη Παπαγιαννίδη, τον αρχιτέκτονα – πολεοδόμο και εθνολόγο Γιάννη Σαΐτα, τον υπεύθυνο των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη Τάσο Σακελλαρόπουλο και τον Χρήστο Χρηστίδη, νεαρό ιστορικό.

Η έκδοση, πάντως, επιτυγχάνει και κάτι ακόμα: ταιριάζει στην ιδιαίτερη προσωπικότητα και στη λεβεντιά του Μανιάτη πολιτικού με την ιστορική οικογενειακή παράδοση του χρέους για τον τόπο.

ΤΖΑΝΝΗΣ ΤΖΑΝΝΕΤΑΚΗΣ
1927-2010:Από τη συνειδητότητα στη δράση
Eπιστημονική επιμέλεια: Αγγελος Δεληβορριάς, Ευάνθης Χατζηβασιλείου
εκδ. Πόλις, σελ. 235

Ο Τζαννετάκης, ως στέλεχος ενός μεγάλου πολιτικού χώρου, πιστώνεται με μεγάλες τομές στην πολιτική κουλτούρα της χώρας, σε κρίσιμα πεδία του δημόσιου λόγου και της διακυβέρνησης. Η συνολική αναμόρφωση του ελληνικού τουρισμού στη δεκαετία του 1970 –εποχή της ανόδου, διεθνώς, της μεταβιομηχανικής κοινωνίας, άρα και σημαντικών μεταλλαγών στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς– άνοιξε νέους δρόμους και κατευθύνσεις στον κρίσιμο αυτό τομέα της οικονομίας, καθώς και στην προσαρμογή του στις επιταγές της τότε ακριβώς ραγδαία αναδυόμενης περιβαλλοντικής ατζέντας. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά είχε η δράση του ως υπουργού Δημοσίων Eργων το 1980-81, εποχή μεγάλων δυσκολιών, οικονομικών για τη χώρα και πολιτικών για την παράταξή του. Καίριας σημασίας ήταν η παρέμβασή του ως υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων το 1982: προβολή μιας σύγχρονης φιλελεύθερης στοχοθεσίας για την αυτοδιοίκηση, αλλά και –ίσως πιο σημαντικό– μιας νέας κουλτούρας στην πολιτική αντιπαράθεση, στοιχείο που τον αναδείκνυε σε εμβληματική προσωπικότητα για τις δυνάμεις που επιζητούσαν τη δυτική κανονικότητα.

Πολύ συχνά, όμως, δεν έφτανε… Πιο συχνά από τις φορές που έφτανε… Και εδώ βρισκόταν το πιο επώδυνο στοιχείο της δράσης του Τζαννετάκη, όχι μόνον ως προσώπου, αλλά –και τούτο είναι το πιο σημαντικό– ως ενδεικτικού εκφραστή ενός ολόκληρου κόσμου. Η παρέμβασή του για το ήπιο κλίμα (όπως και του Ράλλη) έκανε μεγάλη εντύπωση το 1982 (και ας μη λησμονείται ότι ο ίδιος ο Τζαννετάκης συντόνισε σειρά εκλογικών εκστρατειών του κόμματός του), αλλά –ας είμαστε ρεαλιστές και ακριβείς– δεν έλαβε ποτέ μια οριστική επιδοκιμασία από το πολιτικό σύστημα και από το ίδιο το κοινό. Ο ήρεμος και ουσιαστικός διάλογος ουσίας δεν καθιερώθηκε ποτέ πλήρως σε μια χώρα που μιλούσε τόσο πολύ για την πολιτική (με ψευδοηθικούς όρους και γενικολογίες) και τόσο λίγο για την οικονομία και τα συγκεκριμένα ζητήματα, κάτι που πληρώνουμε ακόμη και σήμερα. Διότι ο Τζαννετάκης προέβαλλε την ανάγκη του διαλόγου, του σεβασμού του περιβάλλοντος, της ήρεμης αντιπαράθεσης, του επαγγελματισμού, της αποτελεσματικότητας, της σύνδεσης της Διοίκησης με τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας, της αξιοπιστίας του κράτους – στοιχεία που παραπέμπουν σε θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτού που ονομάζεται χρηστή διακυβέρνηση των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Αλλά συνήθως επικρατούσαν οι υστερίες, οι κατηγορίες περί προδοσίας, η «ελευθερία» της αφισοκόλλησης, η προχειρότητα (ιδίως συνδυαζόμενη με άλογες παροχές), οι υπεραπλουστεύσεις του αντιδεξιού συνδρόμου οι οποίες βασίζονταν σε μια αξιωματική διάκριση «καλών» και «κακών» με όρους που αγνοούσαν την ουσία […]

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη