ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΗΜΕΡΑΣ: Σεντόνι Παρακρατικόν !!!
Νοεμβρίου 03, 2013
pitsiriki1
Σε κάθε κόμμα, σε κάθε ομάδα εργασίας, σε κάθε πολιτικό μόρφωμα, ακόμη και σε μια παροδική συνεστίαση, δεν λείπουν, εκτός από τους συνήθεις θαμώνες με τα χούγια τους, μερικοί χαρακτηριστικοί τύποι.
1. Ο ηλίθιος. Όχι από εγκεφαλική διαταραχή, αλλά επειδή…έρχεται φυτευτός από άλλη δισιπλίνα, και δεν καταλαβαίνει γρυ από τον τρόπο λειτουργίας που έχουν μάθει τα υπόλοιπα μέλη.
2. Ο κουτσομπόλης και γκρινιάρης που παίζει ad hoc τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αυτός θα έστρωνε καλυτέρα τα τραπέζια στο δείπνο, δεν θα ανέχονταν πρόεδρο συνέλευσης τον βραδύνοα Μπερλεμπέ.
3. Ο βαλτός. Ή ροφιάνος. Ή χαφιές. Δεν υπάρχει αντίπαλος που έχει συμφέροντα στον έλεγχο της ομάδας ή του κόμματος που να μη έχει προσλάβει είτε τζάμπα για το ονόρε ή με λεφτά, έναν πληροφοριοδότη.
Θα θυμάστε που μερικά φεγγάρια, δεν υπήρχε τίποτε από τον εσωκομματικό σχεδιασμό του Γιωργάκη, την εποχή που μάθαινε από ήττες (2004-2009) που να μη το ξέρει φαρσί η Νέα Δημοκρατία.
Αλλά χαφιέδες διαθέτει και η αστυνομία στον υπόκοσμο και πολλές οργανώσεις ή παρέες που χώνονται σε ενάντιους χώρους.
Ολόκληρος ο μεσοπόλεμος, για παράδειγμα, ήταν μια τεράστια μηχανή διπλοτυπία εναντίον των κομμουνιστικών κομμάτων. Ειδικά στην Ελλάδα, η διάσπαση με τους αρχείους και τους τρότσκες είχε φέρει τέτοια αναστάτωση που η λέξη «χαφιές» ήταν συχνότερη από τη λέξη «σύντροφος» Κορυφή, ο Μανιαδάκης, που πρόκοψε και επί μεταπολέμου και καυχιόταν (υπερβολικά) πως είχε επινοήσει ένα παράλληλο ΚΚΕ, για να μαζεύει τους περιφερειακούς που δεν κάτεχαν από ορολογίες.
Αυτοί όλοι δίνουν το κλίμα, σπανίως είναι πολύ χρήσιμοι, άλλα έρχεται η ώρα που χρειάζονται.
Στα χρόνια μας, ο πιο δραστήριος «αμάν παιδιά υπογράψτε να φύγει η χούντα» ήταν, από εσωτερικά κριτήρια, ο πιο δεινός χαφιές μέσα στους φοιτητές. Φυσικά η δράση του και η εμφάνισή του παρ΄ ολίγο να τον κάμει αρχηγό. Αυτός πάντως, μπορούσε να βάλει στις συλλόγους όποιον ήθελε, επειδή ο λόγος του είχε βάρος.
Θεωρώ πως τόσο η Χρυσή Αυγή, όσο και κάθε άλλο οργανωμένο ή χαοτικό κίνημα, ανεξάρτητα από τι πιστεύει, είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει την είσοδο έμπειρου ή καλοπληρωμένου χαφιέ στις ομάδες του. Ειδικά τους σπιούνους που είναι υπεράνω, δραστήριοι και εκδηλωτικοί, έχουν μπει και στην μπουζού , τους λατρεύουν και έχουν φάει και ξύλο, επικεφαλής των ακτιβιστών του.
Αυτοί δεν παίζονται.
Μια λέξη μόνον να πω. Ένα όνομα. Τσιριμώκος.
Και μια σειρά ονομάτων που «μεταμεληθήκαν» και γύρισαν στο «σωστό δρόμο». Και μετά (Κωνσταντόπουλος) ίδρυσαν ακραίες εφημερίδες . ΄Η (Γεωργαλής) ήταν στο βουνό και μετά έγραφαν βίβλους στα χρόνια της Χούντας.
Γι΄αυτό και μη παίρνετε φανταχτερούς όρκους και μιλάτε για προβοκάτσια, με την έννοια κάποιας πληρωμένης ή επαγγελματικής ομάδας που πήρε την διαταγή να σκοτώσει ή να εμφανίσει το έγκλημά της από κινήσεις του «άλλου» μετώπου. Όχι πως δε γίνεται κι αυτό.
Ο έμπειρος χαφιές, που ελέγχει την ομάδα, διαλέγει από την σύναξη που σας έδειξα στην αρχή τον πιο βολικό τύπο. Τον ηλίθιο. Τον που αισθάνεται ριγμένος. Τον υπάκουο που διψά για δράση. Του επιβάλει σιωπή ασυρμάτου. Του εξηγεί πως «η ηγεσία» τον διάλεξε για ήρωα κρυφό. Του τάζει σεισάχθεια.Του δίνει όπλο καθαρό, του πετάει δίπλα μια γκόμενα που του τάζει παραδείσους, ειδικά κάτω από τα νεφρά του, γεωτοπικώς εννοώ. Ο εκτελεστής είναι έτοιμος.
Να ξέρετε ότι αν κάποιος καλέσει δέκα ανθρώπους για να σκεφτούν να κάμουν κάτι, είναι ζήτημα αν οι τρείς ταχτούν στο πλευρό του. Οι πέντε θα λακίσουν και οι δύο θα μείνουν μήπως και βγάλουν κάποιο κέρδος από αυτούς τους μαλάκες ή επειδή κερνάνε καλόν καφέ.
Αν τώρα συγκεντρώσετε από κάθε χώρο, κάθε επάγγελμα κάθε τύπο συνταξιούχου, αυτό το 20% των πληρωμένων ρουφιόνταν, που είναι ικανοί για πολλά όσο τους υπόσχονται ανταμοιβές που αντιλαμβάνονται, έχετε την πρώτη ύλη για το παρακράτος.
Εμείς, τα ξυπνοπούλια, σκεφτήκαμε από την πρώτη φασαρία στα Μαγκρέμπια, ότι περιμένουν την χώρα μας βάσανα: από την εποχή του Μπεναλί τα γράφαμε και μάλιστα εμμέτρως.
Συμπέρασμα: αυτοί που θέλουν να γίνουμε κώλος, μας έχουν μάθει καλά και ουδέποτε θα εμπιστευτούν αρχηγούς, κόμματα, ρήτορες και άφραγκους χρηματοδότες. Το παρακράτος τους χρειάζεται άτυπα, ή συστημικά, χαοτικά. Απλώς τους πιο έμπιστους χαφιέδες τους, που μερικοί δεν ξέρουν καν αν είναι χαφιέδες, τους λένε, βάζοντάς τους στην παλάμη την χαρτούρα και τα ασφαλή μπιστόλια : «απασφάλισον, ντιουντ» (στα ηγγλισινικά).
Και μετά, η χρυσή τυχαιότητα δουλεύει αποτελεσματικά. Δεν έχει πλέον Καπελώνηδες να μαζεύουν στο τμήμα τις καρφίτσες ή τον Λεπούρα ή Ρεπούλη να ρουφιανεύει τους Ιάπωνες ή τα τσοπλάκια του βασιλέως ή του δημοκρατέως που έτρεχαν ως επίστρατοι με τραγιάσκα και διμούτσουνη.
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία, κι ας σας φαίνεται αδιανόητη: περισσότερη δημοκρατία. Λιγότερη πολιτική. Γίνεται. Και βέβαια γίνεται.
Αν ήταν τα παιδιά μου στην Ελλάδα, θα είχα τρελαθεί από την αγωνία. Δεν σας αδικώ που θα τα αρνηθείτε όλα αυτά. Αν τα διάβαζα από άλλο χέρι, θα το έπτυα.
