ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Τιμημένε καναπέ

Νοεμβρίου 06, 2013 pitsiriki1

Πιτσιρίκο, με αφορμή τις σκέψεις του Β.Α. για την αυριανή (σ.σ.σημερινή) απεργία, και καθαρά για λόγους ψυχοθεραπείας, σου στέλνω και μερικές δικές μου σκέψεις. Τόσα χρόνια τώρα συμμετείχα σε όλες τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες κλπ. Πολλές φορές έλεγα μέσα μου «αυτή τη φορά δεν θα πάω” και όταν ερχόταν η ώρα τραβούσα. Κάθε φορά επέστρεφα κουβαλώντας ένα πρόσθετο βάρος (συνδυασμός φθοράς και απογοήτευσης). Όμως το καθήκον, καθήκον.

Αν δεν πήγαινα, πώς θα άντεχα τις Ερινύες που θα με κυνηγούσαν; Έτσι, χωρίς να το αισθάνομαι, μηχανικά, συμμετείχα.

Συμπαραστάθηκα στους πάντες (με την εξαίρεση των μπάτσων). Μια αναλαμπή στον κοιμισμένο κόσμο μου αποτέλεσε το βράδυ της 11ης Ιουνίου. Αργότερα πάλι ύπνος.

Και σήμερα κάποιο αόρατο κουμπί πατήθηκε μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά, όταν με ρώτησαν αν θα απεργήσω – κάτι που το θεωρούσαν δεδομένο –, απάντησα όχι.

Οφείλεται στο ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν απεργούν ποτέ; Μπορεί. Ήθελα να δω την αντίδρασή τους; Ίσως. Στα μάτια τους είδα (αν και το ήξερα) ότι εκτός από τους χρήσιμους ηλίθιους υπάρχουν και οι χρήσιμοι μαλάκες (με την καλή έννοια) και σε αυτούς (ορθώς) με είχαν κατατάξει.

Μετά άρχισε η διασκέδαση. Έδωσα πολλές και διάφορες απαντήσεις στο ερώτημα γιατί δεν απεργώ, ανάλογα με το πρόσωπο.

Στους “κακόμοιρους” έλεγα “δεν θέλω να χάσω το μεροκάματο, το έχω απόλυτη ανάγκη”.

Στους “με πολλές υποχρεώσεις” έλεγα ότι “πρέπει να πληρώσω την εφορία που φέτος με τσάκισε”.

Στους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ ότι “δεν έχει νόημα να απεργείς όταν η πλειοψηφία του κόσμου είναι αντίθετη με αυτή τη στάση, και σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει και άλλη λύση”.

Στους κατά φαντασίαν αντιφρονούντες ότι “θα απεργήσω ξανά, όταν θα απεργήσεις κι εσύ”.

Στους γλειψιματίες ότι “οι καιροί είναι πονηροί και πρέπει να φυλαγόμαστε”, κλπ, κλπ. Φυσικά οι απαντήσεις δίνονταν και σε διάφορους συνδυασμούς όπως π.χ. “Δεν καταλαβαίνεις; τα ίδια παίρνουμε. Αφού δεν μπορείς εσύ, πώς να μπορώ εγώ;”.

Αντί να ακούω παρλαπίπες, τις έλεγα εγώ, και μάλιστα με ύφος “σου λέω κατάμουτρα ψέματα χρησιμοποιώντας τις δικές σου δικαιολογίες για να σε προβάλλω” κι εσύ δεν μπορείς να πεις κουβέντα.

Όμως, μέσα από την ηλίθια και διασκεδαστική διαδικασία, μου καρφώθηκε η ιδέα να μην απεργήσω.

Άρχισα να ακούω (μέσα στο μυαλό μου) τους στίχους “θα κάτσω σπίτι, θα κάτσω σπίτι, σας το ορκίζομαι δεν πρόκειται να βγω, θα κάτσω σπίτι, θα κάτσω σπίτι, κι άμα πεινάσω τηγανίζω κι ένα αυγό”.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα καταλάβει το βαθύ νόημά τους. Και για κάποιο λόγο απελευθερώθηκα. Σταμάτησα να νοιώθω ενοχές.

Όταν θα ψυχανεμιστώ (ο Καζαντζάκης χρησιμοποιούσε αυτή τη λέξη, και πολύ μου άρεσε) ότι πρέπει κάπου να πάω, θα πάω. Μέχρι τότε, θα χαλαρώνω. Έχω και έναν υπέροχο καναπέ στο σπίτι που δεν τον έχω τιμήσει όσο του αξίζει.

Ευχαριστώ για την ψυχοθεραπεία.

Μ-Λ όχι ΚΚΕ

(Αγαπητή φίλη, εγώ πήγα να συμπαρασταθώ ακόμα και στους μπάτσους. Τόσο μαλάκας. Εμένα η αλληλεγγύη μού τελείωσε οριστικά με το λουκέτο στην ΕΡΤ. Όταν είδα όλα αυτά τα λαμόγια -που λέγανε όλα αυτά τα ηρωικά περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας της δημοσιογραφίας- να τρέχουν σαν ζήτουλες να κάνουν αίτηση πρόσληψης στη Δημόσια Τηλεόραση, σκέφτηκα πως δεν θέλω να κάνω άλλο τον μαλάκα. Φτάνει. Αν ο άλλος είναι Δούλος, δεν μπορείς εσύ να τον αντιμετωπίζεις σαν Δούκα. Πάντως, από την ημέρα που κατάλαβα τι παίζεται με τις απεργίες και σταμάτησα να νιώθω ενοχές, αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Να είστε καλά.) Εγραψε:Pitsirikos