ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά, είναι άνθρωποι μόνοι. θα σου πουν πως είναι καλά μα είναι άνθρωποι μόνοι. Προτιμούν να μένουν μισοί να μη δοκιμάζουν πως θα ήταν απ’ την αρχή το εγώ να μοιράζουν..κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή..με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω..Πέρασαν βαριές οι μέρες, πέρασαν θολές οι νύχτες, ξαναβγήκε το φεγγάρι, στέκει απεναντι και τραγουδάει. χάνω το χρόνο μέσα στο δικό μας δρόμο πάνω απ’τον κόσμο νιώθω να πετώ..Αφου το ξερεις η παράσταση είναι όλη πληρωμένη..Ράγισε ο χρόνος, πήρε κατήφορο εν τέλει η ζωή μας..Οι δρόμοι πήρανε φωτιά,Γέμισαν όλα τα στενά, Φωνάζουν όλοι Λευτερια..Ορκίστηκα ζωή μου για πρώτη φορά,.Ορκίστηκα στα πόδια μου να μείνω ως το τέλος..με ένα ξύδι κερασμένο από φίλο κι αδερφό βοήθεια που δε θέλω να την αρνηθώ, έσβησα τη μνήμη κι άρχισα να γράφω μια νύχτα απ’ αυτές που τις παίρνεις στον τάφο. Και το μυαλό να προσπαθεί να βάλει μια τάξη στις σκέψεις, Κάθε μέρα μόνο απ’τις πληγές μου,Μονο Τρομο φέρνει η σκέψη ότι κάποιος αφελής θα σε πιστέψει..Mαζεμένα σας τα ‘χω σας έχω βάλει στο τάκο. με τα δικά σας χέρια σκάψατε δικό σας λάκκο…και τωρα….τωρα Μείναμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη, σ ‘αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει. Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός, είμαστε από καιρό τώρα νεκροί..Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές..Aν με δεις σε μιά γωνιά πάλι μόνο μου, πες δυό λόγια αληθινά, πες μου πως υπάρχει ελπίδα στον πόνο μου, και στην άδεια μου καρδιά…μη φοβηθείς το γυρισμό στου εαυτού σου τα δεσμά πόσο θα υποφέρεις στο ξαναλέω σ΄ αγαπώ..σαν παραμύθια της γιαγιάς, που δεν στα λένε..και Oι ήρωες χάθηκαν απ΄τα βιβλία..χρόνια πριν γεμάτος έρωτα και ενθουσιασμό ξεκίνησε και έφτασε μέσα από υπερατλαντικά ταξίδια και είδε την μεγάλη ανατολή στα μάτια της σαν τη στάχτη που γεννήθηκε από δέντρα και τη φλόγα που δεν καίει αλλά τρώει ξανά, και τα σημάδια του έσβησαν μετά από πολλα σαλιγκάρια της βροχής.. όταν τραγουδάνε οι νεράιδες στων Τσιγγάνων τη φωτιά, το φλαμέγκο παίζεται κι η αγάπη καίγεται, κι όταν τραγουδάει η καρδιά μου σπάει, ποια να είναι αυτή ποιας θεάς φωνή…για τα κρίνα των κοριτσιών και λιώνουν, ιδρώνουν, φορώντας θαλάσσια φουστάνια σε μέρες που δε θα ξαναρθούν, και το ξέρεις, Δεν αντέχουν τη μιζέρια, Δε χαρίζουν την ψυχή τους, Δε χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά…χωρίς το έρεβος να ζητά άλλο φως από άσπιλα ποτάμια και οάσεις ερήμου που σε περιμένουν να τραγουδήσεις…Εγώ σε βλέπω στα όνειρά μου στο βαθύ της νύχτας και των ιχνών επάνω. Αναρωτιέμαι: θα ονειρευτείς εμένα; Πολύ χρόνο σε έψαξα, το πρόσωπό σου πριόνι στα μάτια μου.. στα κέρινα ομοιώματα των κάκτων γεμάτα νερό και νέκταρ όπιου κοίτα το, πέφτει σα δροσοσταλίδες πανω στη γη πάνω στην έρημο πάνω στην άμμο..Εκείνο που εζήτησα απ’ τη ζωή δεν μου το ‘δωσε.. Σαν ιχνηλάτης ψάχνω, Τα ίχνη της τρέλας και του χαμού.. Στα τρελά αστερια ζούμε πάντα μοναχοί..

εγραψε το πιτσιρικι