ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ηταν ασφαλώς οδυνηρή εμπειρία για κάθε «πλατειακό» (και όχι μόνο) ΣΥΡΙΖΑίο ν” ακούει από το κομματικό ραδιόφωνο τον επί των Οικονομικών «ινστρούκτορα» του κόμματος Γ. Σταθάκη να υποστηρίζει ότι το περιβόητο «επαχθές» χρέος είναι ασήμαντο. Οπως είπε, «είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί».

Πώς να μην αισθανθεί ένα μικρό σοκ ο ΣΥΡΙΖΑίος, όταν μέχρι τις εκλογές του 2012 πρωτοστατούσε στη φάρσα της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), και ήταν πεπεισμένος πως μόλις έρθει το κόμμα του στην εξουσία θα έχει ήδη βρει όλο το «επαχθές» χρέος, για να το διαγράψει με μονοκοντυλιά και να ησυχάσουν η χώρα και ο λαός απ’ αυτό το άχθος. Τόσος θόρυβος για το τίποτα; αναρωτιέται απογοητευμένος ο ΣΥΡΙΖΑίος. Εμείς, βέβαια, το βλέπουμε διαφορετικά: άλλη μια κωλοτούμπα από αυτούς που έχουν κάνει την πολιτική απάτη μόνιμη συνήθειά τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, πρώτα αυτό το ζήτημα, γιατί τα συριζοστελέχη το παίζουν τώρα «κουλ» και λένε διάφορα σε στιλ: «εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι μας ενδιαφέρει αν το χρέος είναι επαχθές ή όχι». Σαν το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσε αμέσως να προστατέψει τον Σκουρλέτη από τη σπέκουλα του Σίμου και του ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το αν αυτό χαρακτηριστεί ως “επαχθές” ή όχι, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέος». Σαν τον Σκουρλέτη, που λες και απευθύνεται σε αμνήμονες ή ηλίθιους, βγήκε στην εκπομπή του Χατζηνικολάου για να πει ότι «η δικιά μας απαίτηση, η δικιά μα πρόταση για διαγραφή του χρέους δεν είναι νομικού χαρακτήρα, νομικής φύσης. Δεν το προσεγγίζουμε νομικά το θέμα. Δεν λέμε δηλαδή ότι θα βγει επαχθές ένα μεγάλο μέρος του χρέους και άρα θα ζητήσουμε τη διαγραφή του.
Πολιτικά και με βάση οικονομικούς και πραγματικούς όρους διεκδικούμε τη διαγραφή του». ‘Η σαν τον θρασύτατο Στρατούλη, που ξεπέρασε όλους τους άλλους, δηλώνοντας (στον Χατζηνικολάου κι αυτός, μια μέρα μετά τον Σκουρλέτη), ότι «εμείς ποτέ δεν εξαρτήσαμε την πολιτική μας πρόταση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του από το εάν αυτό είναι επαχθές ή όχι».

Ο Χατζηνικολάου, όπως κάθε σωστός μιντιάρχης που διαφυλάσσει την πελατεία του, δεν έβαλε να παίξουν τίποτα παλιές δηλώσεις, για ν’ αναγκάσει τους Σκουρλετοστρατούληδες να παραμιλάνε. Δεν σχολίασε καν την τοποθέτησή τους. Γιατί το μείζον για τον κάθε Χατζηνικολάου είναι να εμπεδώνεται μια γενική πολιτική αντίληψη που νομιμοποιεί το κρατικό χρέος και διεκδικεί τη βιωσιμότητά του με νόμιμους τρόπους, στα ευρωενωσίτικα διαβούλια, και όχι τη διαγραφή του με μονομερή τρόπο. Εχει ιδιαίτερη σημασία αυτό και ο Χατζηνικολάου κάθε άλλο παρά βλάκας είναι για να μην το καταλάβει. Γι’ αυτό και έβαλε πλάτη για να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ «κουλ» τις δυσκολίες που δημιούργησε σε οπαδούς του η «βόμβα» Σταθάκη («βόμβα» επικοινωνιακά, γιατί από άποψη ουσίας δεν είπε κάτι καινούργιο).

Ας θυμίσουμε εμείς αυτά που δεν έχει συμφέρον να θυμίσει ο κάθε Χατζηνικολάου. Για να φανεί ακόμη πιο καθαρά το μέγεθος της πολιτικής απατεωνιάς του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που η φιλολογία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, που θα βρει το μέγεθος του «επαχθούς» χρέους (odious debt, όπως το καθιέρωσε στο Διεθνές Δίκαιο ο ρώσος διεθνολόγος Αλεξάντερ Σακ το 1927 στο Παρίσι), ήταν πολύ της μόδας στη χώρα μας. Την περίοδο των «αγανακτισμένων» έγινε ένα από τα αγαπημένα πεδία ενασχόλησης της «κάτω πλατείας», στην οποία πρωταγωνιστούσαν τα συριζάκια. Οργανώθηκε, μάλιστα, στην Αθήνα και τριήμερη «Διεθνής Συνάντηση για το Χρέος», στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διακριτή εκπροσώπηση.

Το ζήτημα, όμως, πέρασε και στην επίσημη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε σημαία του. Λίγο πριν τις πρώτες εκλογές του 2012, στη διακαναλική συνέντευξη του Ζαππείου (Κυριακή, 29.4.2012), ο Τσίπρας το πιπίλιζε σαν καραμέλα: «Σε κάθε περίπτωση λοιπόν εμείς λέμε ότι αυτό το χρέος είναι ταξικό, δεν το δημιούργησε ο λαός μας. Αυτοί που το δημιούργησαν, τώρα θέλουν να επωφεληθούν. Ηταν για να κάνουμε Ολυμπιάδες, για να παίρνουμε εξοπλιστικά προγράμματα, για να βγαίνουν οι μίζες κάτω από το τραπέζι. Γι” αυτό παίρνανε αυτά τα δάνεια και γι” αυτό και ζητάμε διεθνή λογιστικό έλεγχο». Οταν μάλιστα του ξανατέθηκε το ερώτημα, έφερε και… λαϊκό παράδειγμα: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε με το χρέος είναι ένα διεθνή λογιστικό έλεγχο για να δούμε τι από αυτό είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο. Εσείς τι θα κάνατε αν σας ερχόταν ένας λογαριασμός σε ένα τραπέζι τον οποίο θεωρούσατε υπερβολικό; Θα φωνάζετε πίσω το γκαρσόνι και θα του λέγατε «πες μου, αυτά τα πήρα που μου χρεώνεις»;».

Στις 8 Μάη του 2012, ο Τσίπρας πήρε τη δεύτερη διερευνητική εντολή από τον Παπούλια. Βγαίνοντας από το προεδρικό μέγαρο, διατύπωσε πρόταση σχηματισμού κυβέρνησης με πέντε «ελάχιστους άξονες». Ο τελευταίος άξονας έλεγε:«Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνήσει το επαχθές του δημόσιου χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης».

Βέβαια, την 1η Ιούνη, στη γνωστή φιέστα της «Αθηναΐδας», ενόψει και της προοπτικής ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα στις δεύτερες εκλογές, το ζήτημα του «επαχθούς» χρέους και της ΕΛΕ έγινε «γαργάρα». Δεν ειπώθηκε κουβέντα. Αυτό που το θεωρούσαν τόσο μείζον, ώστε να το συμπεριλάβουν ως έναν από τους πέντε άξονες σε πρόταση σχηματισμού κυβέρνησης, «ξεχάστηκε» εντελώς. Είναι η περίοδος που γίνονται οι πρώτες θεαματικές «ρεαλιστικές προσαρμογές», η περίοδος της κατά Δραγασάκη «βίαιης ωρίμανσης», η περίοδος που ο ΣΥΡΙΖΑ περνά από την «αντιπολιτευτική διαμαρτυρία» στην «κυβερνησιμότητα». Οχι, όμως, να μας λένε σήμερα διάφορα θρασίμια ότι ποτέ δεν είχαν τέτοια θέση.

Ο Σταθάκης βγήκε και είπε σήμερα ανοιχτά αυτό που έως τώρα έκαναν διά της αποσιώπησης, επειδή δεν ήθελαν να προκαλέσουν σοκ στα μέλη και τους ψηφοφόρους τους, ειδικά σ’ αυτούς που είχαν φάει τις διάφορες παπάρες της «κάτω πλατείας». Η συγκεκριμένη κωλοτούμπα κάθε άλλο παρά χωρίς πολιτική σημασία είναι.

Υποστηρίζοντας ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το «επαχθές» χρέος δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο ποσοστό του συνόλου, ευλογάει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και νομιμοποιεί πολιτικά τη ληστεία από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, η οποία συνεχίζεται αδιάλειπτα πριν ακόμη υπάρξει ελληνικό κράτος (από την εποχή των «δανείων της ανεξαρτησίας»). Αυτό σημαίνει ότιαναγνωρίζεις το χρέος προς τα κοράκια που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού εδώ και δυο αιώνες, απομυζώντας ένα μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγεται κάθε χρόνο στη χώρα από τους εργαζόμενους και συγκεντρώνεται στο κράτος μέσω της αναδιανομής (κρατικός προϋπολογισμός).

Εχει κάθε λόγο το ΠΑΣΟΚ να πανηγυρίζει και να δηλώνει (διά χειρός Βενιζέλου: «Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διά του κ. Σταθάκη επιτέλους παραδέχθηκε ποιοι πραγματικά διέγραψαν το «επαχθές χρέος». Αναμένουμε και την δημόσια παραδοχή τους ότι το ΠΑΣΟΚ εφάρμοσε το μόνο υπαρκτό σχέδιο ασφαλούς εξόδου από την κρίση». Οταν λες ότι «επαχθές» είναι μόλις ένα 5% του χρέους, τότε παραδέχεσαι ότι ο Βενιζέλος (οι δανειστές, δηλαδή) με το περιβόητο PSI διέγραψαν το μεγαλύτερο μέρος του.

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αμύνεται υποστηρίζοντας ότι και πάλι υποστηρίζει τη διαγραφή μεγάλου ή του μεγαλύτερου (ανάλογα με το αν μιλάει τσιπρικός ή λαφαζανικός) μέρους του χρέους, όχι επειδή είναι «επαχθές», αλλά επειδή δεν είναι «βιώσιμο». Αυτό, βέβαια, το υποστηρίζει και το ΔΝΤ, με την τακτική του οποίου (αμερικάνικη) συγχρονίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την ανάγκη να εξασφαλιστεί μακροπρόθεσμα η «βιωσιμότητα» του χρέους μιλά και η περιβόητη απόφαση του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012. Απλά, οι χώρες της ΕΕ δε θέλουν «κούρεμα», θέλουν άλλου τύπου διαχείριση.

Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει το χρέος, το θεωρεί νόμιμο, και θα επιδιώξει το «κούρεμά» του με τους νόμιμους τρόπους. Δηλαδή, μέσω των διαδικασιών της ΕΕ, χωρίς μονομερείς ενέργειες. «Δεν υπάρχει στρατηγική εξόδου (από το ευρώ) χωρίς τεράστιες καταστροφές για την ελληνική οικονομία», έλεγε πριν από μερικές μέρες ο Σταθάκης σε εκδήλωση που διοργάνωσε η επιθεώρηση «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική», όπου βρήκε ευρύ πεδίο συμφωνίας με τον «εκσυγχρονιστή» Ν. Χριστοδουλάκη. Οι Λαφαζανικοί, όπως πάντοτε, το παίζουν πιο μάγκες, με δηλώσεις του τύπου «δε θα υποκύψουμε σε κανέναν εκβιασμό». Αυτός είναι ο ρόλος τους. Να κρατάνε τα μπόσικα, παραμυθιάζοντας όσους θέλουν λίγο παραμύθι για να παραμυθιαστούν. Ο δε Δραγασάκης παριστάνει την Πυθία, εκφωνώντας χρησμούς: «Θεωρώ ότι έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος μας να πούμε πως, αν είναι να αποτρέψουμε μια ανθρωπιστική κρίση ή μια οικονομική κατάρρευση, θα κάνουμε «ό,τι περνάει από το χέρι μας» για να το πετύχουμε, με τη σύμφωνη γνώμη του ελληνικού λαού και υπό τον όρο βεβαίως ότι θα αποτρέπει και δεν θα κάνει πιο άμεση την καταστροφή». Αν σκεφτούμε ότι η έξοδος από το ευρώ δε θα είναι απλώς καταστροφή, αλλά «τεράστια καταστροφή», όπως λέει ο Σταθάκης, μπορούμε να ερμηνεύσουμε απόλυτα το χρησμό.
ΚΟΝΤΡΑ – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 25 ΓΕΝΑΡΗ    Πηγή