ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η ελληνική κυβέρνηση απλουστεύει τα πράγματα όχι για τους πολίτες που πληρώνουν φόρους αλλά για όποιον θέλει να αλωνίζει στην Ελλάδα κατέχοντας ελληνικό έδαφος με την βούλα του κράτους. Στις 8 Αυγούστου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 4179 που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο σύμφωνα με τον οποίο δίνεται στον οποιονδήποτε θέλει να επενδύσει στον ελληνικό τουρισμό από δάση και ακτές μέχρι προστατευόμενες περιοχές αλλά και ολόκληρους αρχαιολογικούς και ιστορικούς τόπους.

Τα αρχαία γίνονται οικόπεδα
Σε έναν πολυσέλιδο νόμο με τίτλο “Ενίσχυση τουριστικής επιχειρηματικότητας” η πλειοψηφία της ελληνικής βουλής έκανε για ακόμη μια φορά το θαύμα της. Στο άρθρο 1 του νόμου ονομάζουν τα φιλέτα που είναι προς ιδιωτική εκμετάλλευση ως “οργανωμένες περιοχές τουριστικών δραστηριοτήτων” και μέσα σε αυτές έχουν χωρίσει όλες τις περιοχές της Ελλάδας ανάλογα με τι ζήτηση έχουν.

Στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα: “Στα γήπεδα εκμετάλλευσης των οργανωμένων υποδοχέων επιτρέπεται να περιλαμβάνονται και εκτάσεις που υπάγονται σε ειδικά καθεστώτα προστασίας, όπως ιδίως χώροι αρχαιολογικού ή ιστορικού ενδιαφέροντος, δάση και δασικές εκτάσεις καθώς και περιοχές υπαγόμενες στο εθνικό σύστημα προστατευόμενων περιοχών”.

Ακόμα και οι προστατευόμενες περιοχές του δικτύου Natura 2000 είναι στον τιμοκατάλογο της αγοραπωλησίας. Κρατώντας τα προσχήματα, σε υποπαραγράφους δείχνουν και την ανάλογη αυστηρότητα που θα δείξουν στους αγοραστές της γης αν κινδυνεύσει κάποια αρχαιότητα ή δεν προστατευθεί ο φυσικός πλούτος της περιοχής. Βέβαια όλα αυτά είναι στάχτη στα μάτια διότι φθάνοντας στο άρθρο 4 καταλαβαίνουμε ότι εδώ πρόκειται να γίνει μεγάλος τεμαχισμός της χώρας.

Εκτάσεις ίσες πόλεων 
Στο άρθρο 4 λοιπόν, γίνεται λόγος για τις “Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης” (Π.Ο.Τ.Α). Ο νόμος επιμένει να μην αναφέρεται σε ιδιωτικής πρωτοβουλίας έργα αλλά σε φορείς μέχρι που φθάνεις στην παράγραφο 2α. Και διαβάζεις το εξής: “Η έκταση στην οποία αναπτύσσεται η Π.Ο.Τ.Α ή σε περίπτωση που αποτελείται από περισσότερα τμήματα, το μεγαλύτερο τμήμα αυτής πρέπει να έχει επιφάνεια τουλάχιστον 800 στρέμματα και να είναι ιδιόκτητο κατά 80% τουλάχιστον”.

Δηλαδή ο επενδυτής μπορεί να αγοράσει όση έκταση γης θέλει αλλά όχι σε κομμάτια ανά την Ελλάδα διότι ο νόμος το διευκρινίζει ότι “οι Π.Ο.Τ.Α αναπτύσσονται από τον ίδιο φορέα ίδρυσης και εκμετάλλευσης σε ένα ή περισσότερα τμήματα εντός της ίδιας Περιφερειακής Ενότητας”. Με απλά λόγια παίρνει ένα ολόκληρο νησί ή ένα ολόκληρο βουνό αρκεί το ένα μέρος της ιδιοκτησίας του να είναι μεγαλύτερο από 800 στρέμματα ενιαίο.

Πώς όμως μπορούν να κάνουν παρέμβαση σε ένα δάσος που είναι δημόσιο; Πολύ απλά αγοράζουν την έκταση και με τον ίδιο νόμο εφόσον το δάσος γίνεται ιδιωτικό με μία υπογραφή επιτρέπεται να γίνει διάνοιξη δρόμων για να εξυπηρετείται το τουριστικό ακίνητο. Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα τι γίνεται όταν βρίσκεται μία εθνική οδός ανάμεσα στα δύο τμήματα μιας Π.Ο.Τ.Α. Έρχεται το κράτος και δίνει την λύση με τον ίδιο νόμο: “Δρόμοι ή άλλα φυσικά εμπόδια ή τεχνητά έργα, καθώς και ρέματα που διαπερνούν εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία Π.Ο.Τ.Α δεν συνιστούν κατάτμηση αυτών. Για την διατήρηση του ενιαίου της έκτασης και εφόσον το τεχνητό εμπόδιο παρουσιάζει στοιχεία υψηλής επικινδυνότητας (εθνικές οδοί, επαρχιακές οδοί, οδοί μεγάλης κυκλοφορίας, ποταμοί, χείμαρροι κλπ) πρέπει να εξασφαλίζεται η δυνατότητα λειτουργικής ενοποίησης του/των γηπέδου/ων μέσω γεφύρωσης ή ενοποίησης των τμημάτων με τεχνητό έργο”. Για όποιον δεν το κατάλαβε, έχουν δικαίωμα να αλλάξουν τόσο την ρυμοτομία όσο και το φυσικό περιβάλλον της χώρας όπου κι αν αυτό βρίσκεται.

Δίνουν ακόμη και δρόμους
Ένα άλλο ερώτημα είναι πώς οι πολίτες θα έχουν πρόσβαση στις ιδιοκτησίες τους αν αυτές συνορεύουν ή είναι κοντά σε Π.Ο.Τ.Α. Ο νόμος εδώ τους έβαλε σε δεύτερη μοίρα διότι οι Π.Ο.Τ.Α είναι για το δημόσιο συμφέρον. Ο νόμος λοιπόν αναφέρει: “Με το ίδιο προεδρικό διάταγμα μπορούν να καταργούνται και να ενσωματώνονται στην έκταση της Π.Ο.Τ.Α ή να μετατοπίζονται αγροτικές οδοί που την διασχίζουν καθώς και να καθορίζονται τα απαραίτητα έργα για την εξασφάλιση της πρόσβασης τρίτων ιδιοκτητών και άλλων χρηστών που εξυπηρετούνταν από τις καταργούμενες αγροτικές οδούς”. 

Όσοι βέβαια από αυτούς τους πολίτες έχασαν κομμάτι από την ιδιοκτησία τους για να γίνει ο δημόσιος δρόμος να εξυπηρετούνται όλοι οι Έλληνες πολίτες, απλά το ίδιο το κράτος τους έπιασε κορόιδα! Τον δρόμο τον δίνουν τώρα σε επενδυτές και εσύ δεν θα έχεις πώς να πας στο χωράφι ή στο σπίτι σου. Αντιθέτως για να έχεις πρόσβαση με αγροτικό δρόμο με μία αναγκαστική απαλλοτρίωση έχουν το δικαίωμα να σου πάρουν κομμάτι της ιδιοκτησίας σου για έργο κοινής ωφελείας (όπως είναι ο δρόμος) και βέβαια το χρηματικό αντίτιμο που θα πάρεις θα είναι μηδαμινό.

Το κόλπο της ΕΥΔΑΠ
Πουθενά στο προεδρικό διάταγμα δεν υπάρχει επισήμανση για το πώς θα επισκέπτεσαι τον αρχαιολογικό ή ιστορικό χώρο που θα είναι κομμάτι των τουριστικών επιχειρήσεων. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και η Ακρόπολη σύμφωνα με τον νόμο αν η περιοχή γύρω από αυτή χαρακτηριστεί Π.Ο.Τ.Α τότε θα είναι κομμάτι ιδιωτικού και όχι ελληνικού εδάφους. Μία ένδειξη ότι αυτό το προεδρικό διάταγμα, που υπογράφηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ αυτός ήταν στην Λευκάδα για καλοκαιρινές διακοπές στις 6 Αυγούστου, δεν έχει καμία σχέση με τουριστική ανάπτυξη της χώρας αλλά ξεπούλημα της γης συμπεριλαμβανομένης όλης της εθνικής της ταυτότητας, είναι ότι πέρασαν σε αυτό και τον νόμο για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της ΕΥΔΑΠ προς το Δημόσιο ύφους 700 εκατ. Ευρώ που μόλις προχθές δημοσιοποιήθηκε. Καθάρισαν την δημόσια επιχείρηση νερού από χρέη για να περάσει η διαχείριση του νερού σε χέρια ιδιωτών μέσα στο 2014.

Σχεδιασμός από το 2009
Το προεδρικό διάταγμα δεν είναι κάτι που το Μνημόνιο επέβαλλε. Η ιστορία του κατακερματισμού της Ελλάδας για την “δήθεν” τουριστική ανάπτυξη ξεκινάει πριν από τα Μνημονιακά χρόνια. Μάλιστα είναι συνέχεια της κοινής υπουργικής απόφασης 24208/4.6.2009 επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή. Στην απόφαση αυτή του 2009 πάτησε η σημερινή κυβέρνηση, όπως η ίδια αναφέρει, για να θεμελιώσει τις αποφάσεις της.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δημιούργησε το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τον Τουρισμό και όπως υπογράμμιζε στον τότε νόμο “ για ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα δράσης για την επόμενη 15ετία (2009-2014)”. Κύριο μέλημα της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν να ανοίξουν τον δρόμο σε επιχειρηματίες να επενδύσουν στον τουρισμό για να “διευθετήσουν ενδεχόμενες συγκρούσεις ως προς την χρήση των φυσικών και πολιτιστικών πόρων και ιδίως ως προς τις χρήσεις γης” διότι όπως ψήφιζαν έπρεπε να υπάρχει “δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης των επενδυτών”.

Το νερό είχε δοθεί
Στην απόφαση του 2009 έγινε ο διαχωρισμός της Ελλάδας σε διαμερίσματα που είναι πρώτης προτεραιότητας για την “τουριστική” ανάπτυξη. Τυχαία μέσα και σε αυτή την απόφαση βρίσκουμε ολόκληρη παράγραφο που αναφέρεται “στην εξασφάλιση ποσοτικής και ποιοτικής επάρκειας των υδατικών πόρων που προορίζονται για την ύδρευση των περιοχών με προτεραιότητα τουρισμού”. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι περιοχές που ανήκουν στον χάρτη “τουρισμού” θα έχουν προτεραιότητα αντί αυτών που μπορεί να έχουν νερό αλλά δεν είναι ελκυστικές για τους επενδυτές.
Στην ίδια παράγραφο διαβάζουμε το σχέδιο της διαχείρισης νερού στα νησιά : “Ειδικότερα για τις περιοχές που είναι από την φύση τους ελλειμματικές σε υδατικούς πόρους προωθούνται δράσεις εξασφάλισης κατάλληλης ποιότητας νερού μέσω ανακύκλωσης ή αφαλάτωσης”. Πρέπει κανείς να είναι αφελής για να μην καταλαβαίνει ότι το 2009 ξεκίνησε η παράδοση της χώρας και ειδικά του νερού με “αθώους” νόμους, ενώ σήμερα ισραηλινές εταιρείες έχουν μπει στο παιχνίδι καταρχάς για την υδροδότηση των νησιών του Αιγαίου με το Μνημόνιο συνεργασίας που έχει υπογράψει η Ελλάδα με το Ισραήλ και την Κύπρο.

Η κρίση ως αφορμή;
Βλέποντας από κάτοψη τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονταν σε εποχές προ Μνημονίου και μετά Μνημονίου για άλλη μια φορά διαπιστώνεις ότι το παιχνίδι το είχαν στα μέτρα τους κομμένο και ραμμένο. Η ιστορία θα δείξει αν τελικά το Γη και Ύδωρ που έδωσαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2001 και μετά ήταν λόγω κρίσης ή η κρίση ήταν η καλύτερη αφορμή για να γίνουν πραγματικότητα όλα όσα κρυφά σχεδίαζαν από τους ανυποψίαστους πολίτες. Το σίγουρο είναι ότι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η Ελλάδα που γνωρίζαμε δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που έχουν σκοπό να υλοποιήσουν.

Οι Έλληνες, από αύριο κιόλας, το δάσος που θεωρούσαν αμετακίνητο, τους αρχαιοελληνικούς θησαυρούς που θεωρούσαν ιστορία τους, την θάλασσα που θεωρούσαν περιουσία τους και το νερό που θεωρούσαν δεδομένο όσο και το οξυγόνο τους, με ψηφισμένους νόμους από πολιτικούς που ψηφίστηκαν από Έλληνες πολίτες μετατράπηκαν από δεδομένα με μία υπογραφή απλά σε θεωρία.     Ραδιολόγος    RAMNOUSIA