Η πρώτη επιτυχία αυτής της κυβέρνησης ήταν, σύμφωνα με την ίδια, ότι δεν έχουμε πρόβλημα ρευστότητας. Η δεύτερη, ότι τελειώνει το Μνημόνιο. Η τρίτη, ότι όχι μόνο έχουμε καλύψει όλες τις άμεσες υποχρεώσεις μας, αλλά διαθέτουμε και πλεόνασμα το οποίο μοιράστηκαν οι αστυνομικοί. Η τέταρτη, ότι βγήκαμε στις αγορές και δανειστήκαμε.
Και μόνο που το διαβάζεις αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό. Η τέταρτη «επιτυχία» της κυβέρνησης ακυρώνει αυτομάτως τις προηγούμενες τρεις. Το κυβερνητικό δεδομένο ότι έχουμε πλεόνασμα γεννά από μόνο του την απορία «τότε για ποιο λόγο βγήκαμε στις αγορές να δανειστούμε;».
Όπως όλοι θυμόμαστε, οι κυβερνοτσάτσοι δεν βαρέθηκαν επί τέσσερα χρόνια να κατηγορούν τους Έλληνες ότι υπερδανειζόμασταν για την πλάκα μας και γι’ αυτό το λόγο χρεωκόπησε η χώρα. Ωραία! Γιατί πανηγυρίζουν όμως τώρα που η χώρα μέσω της κυβέρνησης υπερδανείζεται άνευ λόγου και αναγκών;
Υπάρχει μόνο μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τη λογική από τον παραλογισμό. Την περασμένη εβδομάδα, κυβέρνηση και ΜΜΕ δεν πέρασαν απλώς αυτή τη γραμμή, αλλά έκαναν το εξής άλμα: Από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν έχει άμεσες ανάγκες άλλων δανεικών, το μόνο που απομένει είναι ότι τα χρήματα που δανειστήκαμε από τις αγορές θα κατευθυνθούν στο Ταμείο για την αποπληρωμή του ήδη υπάρχοντος χρέους μας. Αυτό δεν το διαψεύδει κανείς από την κυβέρνηση.
Το χρέος μας στην Τρόικα έχει μεσοσταθμικό επιτόκιο 2,5%. Το δάνειο που πήραμε τώρα από τις αγορές έχει επιτόκιο 4,95%. Με δεδομένο ότι δανειστήκαμε από τις αγορές 3 δισ. ευρώ με 4,95% για να ξεχρεώσουμε 3 δισ. της Τρόικας που τα είχαμε δανειστεί με 2,5%, βγάζει περίπου ένα επιπλέον κόστος της τάξης των 75 εκ. ευρώ ετησίως για την ελληνική οικονομία. Κι αυτά τα 75 εκ. ευρώ ετησίως έρχονται να προστεθούν σ’ ένα ήδη μη βιώσιμο χρέος.
Μία τέτοια κίνηση θα ήταν ουσιαστική μόνο στην περίπτωση που το συνολικό χρέος μας στην Τρόικα θα ήταν 3 δισ. ευρώ. Σε εκείνη την περίπτωση λες «θα φορτωθώ 75 εκ. ετησίως, αλλά τελειώνω με το μνημονιακό χρέος». Τότε ναι, θα είχαν κάποια λογική τα άρθρα της «Καθημερινής» που διαφημίζουν «Το αφανές τίμημα της Ανεξαρτησίας», θέλοντας να μας πείσουν ότι η έξοδος στις αγορές έγινε «Επειδή είναι προτιμότερο να μπορεί κανείς να δανείζεται από τις αγορές παρά να εφαρμόζει τυφλά ένα υποχρεωτικό πρόγραμμα. Η δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές δείχνει την ανεξαρτησία που διαθέτει η χώρα».
Εδώ γελάμε μετά δακρύων. Πρώτον, το ότι δανειστήκαμε από τις αγορές δεν σταματά την τυφλή εφαρμογή του υποχρεωτικού Μνημονίου. Άλλωστε, το έτερον προπαγανδιστικό έντυπο του Μαξίμου, το «ΒΗΜΑ», μιλά ανοιχτά για «αναθεωρημένο μνημόνιο». Δεύτερον, ποια είναι η «ανεξαρτησία της χώρας» από τη στιγμή που όλοι – μέχρι και ο Γιούνκερ! – ομολογούν ότι αν το χρέος δε γίνει βιώσιμο αποκλείεται ελληνική κυβέρνηση να πάρει απόφαση που δε θα εγκριθεί από τους δανειστές; Το χρέος, όμως, μπορεί να γίνει βιώσιμο μόνο από ένα μεγάλο κούρεμα. Εντάξει, δε χρειάζεται και μεγάλη ανάλυση, υπάρχει απάντηση Σόιμπλε για το θέμα.
Το δεύτερο κύριο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι κράχτες του Μαξίμου είναι ότι η έξοδος στις αγορές έγινε για να δείξουμε ότι… πλέον οι αγορές εμπιστεύονται την Ελλάδα. Μάλιστα! Οι αγορές, λοιπόν, εμπιστεύονται τόσο πολύ την Ελλάδα ώστε το ομόλογο των 3 δισ. τελεί υπό το αγγλικό δίκαιο προκειμένου να διασφαλισθούν οι επενδυτές ότι δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα «κούρεμα» των ομολόγων τους, όπως έγινε το 2012 με το PSI. Τουτέστιν, μηδενικό ρίσκο εκ μέρους των επενδυτών, άρα ουδεμία εμπιστοσύνη έδειξαν οι αγορές.
Όλες αυτές τις «επιτυχίες» της η κυβέρνηση θέλησε να τις αμπαλάρει και μέσα σε μία επίσκεψη Μέρκελ. Σε αυτή την επίσκεψη θέλησαν μας πείσουν ότι υπήρξε στήριξη στην ελληνική κυβέρνηση, ότι έγιναν σημαντικές συζητήσεις, ότι έγιναν πράγματα σπουδαία. Μα από τη στιγμή που αναχώρησε η Μέρκελ από τη Γερμανία μέχρι τη στιγμή που επέστρεψε στη Γερμανία πέρασαν όλο κι όλο 10 ώρες. Σε spa για απολέπιση να πας, κάθεσαι περισσότερο. Έκλεισε όλη η Αθήνα για να φωτογραφηθεί ο Σαμαράς σε χειραψία με τη Μέρκελ. Ούτε η «Καθημερινή» του Μπουρούντι δεν θα το βάφτιζε αυτό επιτυχία. Το βάφτισε όμως η «Καθημερινή» του Μουρούτη κι αυτό έχει σημασία.
Κανείς, πάντως, δε μπορεί να αρνηθεί ότι μέσα σε όλο αυτό το show της εξόδου των αγορών υπήρξε μία τεράστια επιτυχία της συγκυβέρνησης. Μ’ ένα σμπάρο τέσσερα τρυγόνια. Ξεχάστηκε ο Μπαλτάκος, κουκουλώθηκε το σκάνδαλο Ροβέρτου Σπυρόπουλου, ψηφίστηκε η διαγραφή προστίμων σε εταιρείες πετρελαιοειδών και θάφτηκε το θέμα χρηματισμού του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη από τον προφυλακισμένο Αναστάσιο Πάλλη, με την εμπλοκή του υπουργού Δικαιοσύνης.
Αυτά, αν συνέβαιναν σε αποικία μονοκύτταρων θα είχαμε ζήσει ήδη την επανάσταση της αμοιβάδας. Εδώ, ακόμη κάνουμε δημοσκοπήσεις για να πειστεί ο λαός ότι ο λαός εμπιστεύεται τον Σαμαρά. Για να μας δείχνουν και να γελάνε στο Μπουρούντι είμαστε.
Υ.Γ.: Ακόμη χειρότερα διαβάζω τα πράγματα στον φίλο sotosblog ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
