Πιτσιρίκο, είπα να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία. Για πολλά χρόνια, δούλευα σε ένα κάμπινγκ το οποίο φιλοξενούσε 1.500 άτομα στο peak του. Υπήρχαν δε άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης. Όταν έφτανε ο Ιούλιος, οι εργαζόμενοι λέγαμε μεταξύ μας «άντε καλό κουράγιο», γιατί τότε άρχιζαν να έρχονται οι Έλληνες, οι Βάρβαροι.

Η ιστορία: Ένα μεσημέρι χτυπούσε κάθε 20 λεπτά το τηλέφωνο με έναν από τους πάρα πολλούς, πίστεψε με, γονείς που ήθελαν να βρω το παιδί τους γιατί θέλουν να του μιλήσουν και το παιδί δεν σηκώνει το κινητό.

Οι συγκεκριμένοι –εναλλασσόταν μια η μητέρα, μία ο πατέρας- ήθελαν να πάρουν τηλέφωνο την αστυνομία και να έρθουν με ελικόπτερο στο νησί και άλλα πολλά τραγικά που σπατάλησαν κανά 2ωρο από τον χρόνο μου στο τηλέφωνο να προσπαθώ να τους ηρεμήσω και να μου λένε το παιδί είναι πολύ ντροπαλό, ντρέπεται να έρθει να σας πει το πρόβλημα του, σας παρακαλώ βρείτε το να του μιλήσουμε στο τηλέφωνο, έφυγαν οι φίλοι του και τον άφησαν μόνο και δεν έχει λεφτά να γυρίσει.

Εν τέλει, το παιδί ήρθε κατά τις 10 το βράδυ και ακολούθησε το εξής:

Το 19χρονο –ντροπαλό- παιδί άρχισε να βρίζει τον πατέρα του λέγοντας του σε σύνοψη:

«Είσαι σοβαρός; Έχω εισιτήριο για το αργό (πλοίο) (30 ευρώ), θα κάθομαι μόνος μου 10 ώρες ταξίδι; Να έρθεις να με πάρεις»

Αφού έκραξε τον πατέρα του για κανά 20λεπτο, πήρα το τηλέφωνο να εξηγήσω στον πατέρα του ότι: Υπάρχει ΚΤΕΛ από το λιμάνι ανά 10 λεπτά, το οποίο κάνει 15 λεπτά να έρθει στην πόρτα του κάμπινγκ -το «καμπινγκ» παρεπιπτόντως είναι ολόκληρο ξενοδοχειακό συγκρότημα- και δεν χρειάζεται να πάρει και το αμάξι του μαζί, αφού θα φτάσει στις 10 το πρωί και το πλοίο για Πειραιά φεύγει στις 12.45.

Να σημειώσω εδώ ότι αυτό συμβαίνει αρχές Αυγούστου που τα πλοία είναι γεμάτα και τα εισιτήρια δυσεύρετα.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο πατέρας πήγε στις 7 το πρωί στον Πειραιά έδωσε 100 ευρώ για το τζιπ, 100 για το μπίζνες εισιτήριο που είχε μείνει διαθέσιμο, και ήρθε και μας ρωτούσε ποια είναι η σκηνή του για να πάει να τον ξυπνήσει, γιατί το παιδί δεν ακούει το ξυπνητήρι.

Ακολούθως, έδωσε άλλα 100 για το τζιπ, και άλλα 200 για τα εισιτήριά τους και έφυγεεεε.

Και έτσι, το παιδί γλύτωσε 10 ώρες ταξίδι μόνο του με το πλοίο των 30 ευρώ, και ταξίδεψε 4,5 ώρες με το γρήγορο πλοίο και τον πατέρα του.

Αυτός και το παιδί του ήταν 2 από τους «Έλληνες» που έκαναν την δουλειά μαρτύριο.

Τέλος, πιτσιρίκο, να σου πω το εξής:

Το 2006 όταν οι Ιταλοί κατέκτησαν το Mουντιάλ μαζεύονταν στην πισίνα (το beach bar είχε γύρω στα 1000-1500 άτομα καθημερινά) και τραγουδούσαν στον ρυθμό του Seven nation army (ή πομ πορομ πομ πομ περομ για τους μύστες) το Campeones del mundo , το ίδιο έκαναν και οι Ισπανοί στην πορεία.

Την ίδια ώρα, όοολα αυτά τα χρόνια, οι «Έλληνες» μαζεύονταν κάθε μέρα και τραγουδούσαν σε άπταιστα βαρβαρικά «σας γαμαααάμε απ΄τον κωωωώλο».

Το κείμενο είναι ήδη μεγάλο, οπότε τα συμπεράσματα περί φασισμού και ανατροφής θα το κάνουν μεγαλύτερο, απλά να σου πω ότι εγώ πλέον δεν δουλεύω εκεί (δεν δουλεύω καν για την ακρίβεια) και ένας από τους τελευταίους λόγους που με ώθησαν στην απόφαση αυτή ήταν η προτροπή του ιδιοκτήτη να στείλω mail στις νεολαίες κομμάτων («Και στην Χρυσή Αυγή ε;») να τους ενημερώσω ότι έχουμε έκπτωση στους φοιτητές.

Για κάποιο λόγο, θυμήθηκα αυτόν τον πατέρα ακούγοντας αρκετούς άλλους να λένε «να πεθάνει το κωλόπαιδο».

Φιλικά

Βασίλης

(Αγαπητέ Βασίλη, το ήξερα πως η πολλή ελληνική μαγκιά, οι πολλές ελληνικές σημαίες και η ατελείωτη -χωρίς λόγο- εθνική περηφάνια των χρόνων της οικονομικής φούσκας θα πληρώνονταν πολύ άσχημα. Μόνο που, όταν το έλεγες τότε, σε έλεγαν μίζερο. Και τώρα μίζερο σε λένε, όταν δεν βλέπεις την ανάπτυξη γύρω σου. Βασίλη, και τα παιδιά του Πολυτεχνείου, κωλόπαιδα τα έλεγαν οι νοικοκυραίοι. Κι αυτούς τους λίγους που αντιστάθηκαν στη χούντα, κωλόπαιδα τους έλεγαν. Και όσους αντιστάθηκαν στους Ναζί, κωλόπαιδα τους έλεγαν. Γενικά, όποιος αντιστάθηκε στην Ελλάδα, κωλόπαιδο τον έλεγαν. Και όταν πέθαινε, τον δόξαζαν. Να είσαι καλά.)

Ένας πατέρας    http://pitsirikos.net/