ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είναι κάτι φορές που τα λόγια μας χάνονται. Θες να καταλάβεις τι σου λέει ο τύπος απέναντι και παίζει η μουσική δυνατά. Δεν φτάνει τίποτα στα αυτιά σου, μα εσύ κουνάς κεφάλι καταφατικά, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μαντέψεις τι μπορεί να εννοούσε όταν ανοιγόκλεινε το στόμα του.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια μας δεσμεύουν. Περνούν τα χρόνια, αποκτάς εμπειρίες ή αδρανοποιείσαι τόσο, που θυμάσαι τις αιχμηρές απόψεις που είχες στο παρελθόν και τους έντονους καβγάδες πάνω από τραπέζια γεμάτα φαγητό και σκέφτεσαι: Καλύτερα να μασούσα παρά να μιλούσα.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια μας, μας θυμώνουν. Ακούς ανθρώπους να παραπονιούνται, να θλίβονται και να στενοχωρούνται. Και εσύ παρηγορείς, είσαι εκεί και στέκεσαι όρθιος, συμπαραστέκεσαι και λες δεν πειράζει θα περάσει. Και από μέσα σου τρώγεσαι και εύχεσαι να είχες τον τρόπο να κατατροπώσεις τα εμπόδια εκείνα που δυστυχούν τους ανθρώπους.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια μας είναι τρύπες στο νερό. Χρησιμοποιείς επιχειρήματα σε πνευματώδεις συζητήσεις, δανεισμένα από πεθαμένους φιλοσόφους. Οι πνευματώδεις συζητήσεις να αναζητούν μία διαπραγματευτική ερμηνεία της πραγματικότητας και εσείς να νομίζετε ότι ψάχνετε αλήθειες. Το κρασί τελείωσε και εμείς γίναμε ράδιο-αρβύλες.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια σε αιχμαλωτίζουν. Αποκτάς εμπειρίες, βιώνεις συναισθήματα, γνωρίζεις και ακούς ανθρώπους να σου μιλούν και να σου εκφράζονται. Βλέπεις τηλεόραση, ταινίες και ακούς live συναυλίες. Διαβάζεις και μορφώνεσαι. Μα ξεχνάς που και που να εκφράζεσαι με τον δικό σου τρόπο. Μιλάς χωρίς τόνο, ρυθμό ή μελωδία. Ξεχνάς να ζήσεις τα όσα σκέφτεσαι.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια χαρίζονται. Μία πληθωρικότητα και ένας στόμφος που στόχο έχουν να θαμπώσουν, να θολώσουν, να τρομάξουν ή να καθοδηγήσουν. Είναι σαν κάποιοι να τολμούν να σου χαρίσουν όμορφες και εύηχες προτάσεις, αστεϊσμούς που νερώνουν συναισθήματα βαριά, λέξεις μακρινές, μακροπρόθεσμες και κάπου εκεί καθώς σου χαρίζουν την ευφράδεια του λόγου, κάπου εκεί χάνεις τον ειρμό σου. Κάπου εκεί σου χαρίζουν θάμπος και εσύ τους χαρίζεις τον κριτικό σου λόγο.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια επαναλαμβάνονται. Είσαι εκεί και ακούς. Ακούς ξανά. Ακούς και άλλα. Άλλα πολλά. Πολλά διαφορετικά. Αναρωτιέσαι. Γιατί είναι όλα ίδια; Μοτίβα σκέψης, μοτίβα συμπεριφοράς μοιάζουν, κομπιάζουν, κυνηγούν την ουρά τους μπας και συνηθίσουν τον εαυτό τους.

Είναι κάτι φορές που τα λόγια δημιουργούν. Και ναι είναι εκείνες οι φορές που αν δεν το πεις, αυτό που έχεις στην άκρη της γλώσσας σου, δεν θα έρθει το επόμενο. Εκείνο το λυτρωτικό.

Είναι και εκείνα τα λόγια που πληγώνουν. Σειρές από φθόγγους, γράμματα, λέξεις, προτάσεις, επιχειρήματα| ΟΡΓΗ. Αρκεί η Οργή του λόγου σου, για να πληγώσει. Τα όπλα είναι για τους παθολογικά τελειομανείς.

Είναι και εκείνα τα λόγια που μηδενίζουν. Όταν τα λόγια μηδενίζουν, υπάρχει κάτι που δεν συνεχίζουν. Μα ξεχνούν πως μετά το μηδέν, έρχεται το ένα. Και τα λόγια του μηδέν κάνουν πάντα την αρχή. Προς το ένα.