Ήξερε πως θα ερχόταν κάποτε αυτή η στιγμή. Για την ακρίβεια, είχε έρθει και νωρίτερα αλλά τότε τον «έσωσε» η πρόταση για συνεργασία από έναν σπουδαίο άνθρωπο στον οποίο δεν μπορούσε να πει «όχι», γιατί αυτές οι ευκαιρίες μια φορά σου δίνονται στη ζωή σου. Αλλά τώρα;

Ήξερε για το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη αυτού του ΜΜΕ από καιρό. Είχε εκφραστεί δημόσια με πολύ κολακευτικά λόγια για το πρόσωπό του.

Το ραντεβού κλείστηκε και ήταν εκεί στην ώρα του.

Λίγη κουβέντα για τα πολιτικά δρώμενα, λίγα λόγια για κοινούς γνωστούς και μετά στο θέμα.

Όταν η συζήτηση έφτασε στο θέμα της αμοιβής, σκέφτηκε για μια στιγμή τους φίλους του -«πες ναι, ρε μαλάκα, να βοηθήσεις εμάς»- αλλά δεν μπόρεσε.

Τον κοίταξε στα μάτια και είπε «τέσσερις χιλιάδες».

Ο άλλος τον κοίταξε, χαμογέλασε, έκανε πίσω στην πολυθρόνα του, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε «εντάξει, αλλά θα μιλάς και για τους χορηγούς».

Αυτός πάγωσε. Δεν το περίμενε. Ένας φίλος -που ήξερε από αυτά- του είχε πει «αν ζητήσεις αυτό το ποσό, δεν θα σου το δώσουν. Είναι ένας ωραίος τρόπος για να αρνηθείς ευγενικά».

Και τώρα;

Του είπε πως θα πρέπει να το σκεφτεί λίγο γιατί έχει κι ένα όνομα στην κοινωνία.

Περιέργως, ο άλλος το δέχτηκε.

Το επόμενο ραντεβού ήταν δυο μέρες μετά.

Πήγε, έκατσε στην ίδια καρέκλα και του ζήτησε οκτώ χιλιάδες.

Ο άλλος έμεινε ξερός.

«Με δουλεύεις;»
«Όχι»
«Κι αν σου δώσω οκτώ χιλιάδες, τι θα κάνεις; Θα μου ζητήσεις δεκαέξι;»
«Ναι»
«Είσαι τρελός»
«Εγώ νομίζω πως είμαι απόλυτα λογικός»
«Αφού δεν θέλεις τη δουλειά, γιατί ήρθες στο ραντεβού;»
«Ήθελα να σας γνωρίσω. Σας είχα δει μόνο στην τηλεόραση»

Δεν ήταν αλήθεια. Πήγε για να δει την έκφρασή του, όταν θα άκουγε το ποσό.

Σηκώθηκε, τον χαιρέτησε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.

Ήξερε πως θα το πληρώσει αυτό μια μέρα.

Αλλά άξιζε τον κόπο.

Ήταν καύλα.

Στον Γ.    Η συνάντηση     http://pitsirikos.net