ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είχε πάρει να σουρουπώνει   για τα καλά  όταν με βαριεστημένα βήματα  έβγαλα τον Φατσέα,  μέσα στο κρύο,  για το συνηθισμένη  μας περίπατο.
–  Θα  ανάψουμε τα λαμπάκια να μυρίσουμε   λίγο Χριστούγεννα…;;; ακούστηκε μες τη σιγαλιά η πρίμα φωνή ενός γείτονα. Ταράχτηκα. Καπανάκια χτύπησαν στο μυαλό μου .. Συναισθηματικά μπήκα σε code red!  Χριστέ μου τι μπουνιά στο στομάχι ήταν αυτή που  εισέπραξα στα ξαφνικά! Κουβάρι τα σωθηκά μου!  Δεν το είχα συνειδητοποιήσει  πως πλησιάζουν .

Κι έμεινα έτσι εκεί  καταμεσίς του δρόμου τρικυμισμένη. Πεζούλιασα το κορμί στο πρώτο παγκάκι που  βρήκα μπροστά μου . Το σώριασα αποκαμωμένο. Εβγαλα από το πακέτο και σου  γράφω , επιτόπου!

- Νοστάλγησα , τη φωνή σου μωρό μου ! Νοστάλγησα  την παρουσία σου  κοντά μου …  Τοτε έτσι που είμαστε μιλούσες ακατάπαυστα  ( δεν έπιανα σειρά κι έλεγες για μένα!)  Μιλούσες μια  για τη δουλειά  σου , μια για τα προβλήματά σου. Μετά σε ποιά  θέση θα βάλουμε  το κάθε στολίδι, διάλεγες, σχολίαζες ,  γελούσες μαζί μου , με πείραζες και με διακωμωδούσες! Κι ώρες -ωρες  είμαστε τόσο καλά οι δυο μας που   ένοιωθα  έτοιμη να τραγουδήσω   jingle bells,  jiggle bells , jiggle all the way..  δυνατά και παράφωνα  ( δεν είμαστε όλοι στα πρίμα βλέπεις… άλλοι έχουν μπάσα φωνή!) Παράφωνα μα  ευτυχισμένα … Μέχρι που  με μιμήθηκες στα σκέρτσα τότε, στη φωνή,  στις κινήσεις, στο χαμογέλιο! Παλιόπαιδο ! Κι εγώ γελούσα με την ψυχή μου βρε παλιο..κόριτσο (τρόπος του λέγειν γιατί κατά βάθος είσαι  παιδί  πεντάκαλο! Ψυχάκι! )  Θυμάσαι  που ένα βράδυ μου ζήτησες  να  σε πάρω  αγκαλιά για να καρφώσεις στη θέση του τ΄ αστέρι. Σε πήρα , κι  εσύ έτσι για πλάκα μου το στερέωσες στα μαλλιά…και μου έσκασες φιλί μμμμ ρουφηχτό όπως είπες.  Θυμάσαι;;  Αφήσαμε το  δέντρο μας χωρίς αστέρι αλλά σκασίλα μας , τελικά!

… Νοστάλγησα σου  λέω! Νοστάλγησα την παρουσία σου δίπλα μου , τη φωνή, το βλέμμα σου … Ξέρω πως τις  γιορτές   δε γίνεται να τις περάσουμε μαζί   και  …σκάω ..! 

Δεν έχεις άδεια λέει! Μα τι κακό είναι και τούτο! Γίνονται Χριστούγεννα χωρίς εσέ? Να δω πως θα το χωνέψω!  Πάρε άδεια από τη σημαία!  Έλα  σκαστά!  Έλα παραμονή!  Έλα όποτε μπορέσεις στη τελική…Αλλοίως στο λέω: θα γίνω αεροπλάνο και θάρθω εγώ  σιμά σου!

¨Αει να δούμε τι σόι γιορτές θα είναι και  τούτες οι φετεινές,τζιβαέρι μου ! Πρωτόγνωρες!  Μοναχικές! Τις σκιάζομαι ήδη ..

Ζάλισα και τους αναγνώστες μου , αλλά αυτή η φωνή ξύπνησε μέσα μου μια ανείπωτη νοσταλγία  για τις μέρες μας  – τις ώρες τις δικές μας-  που ναι δεν ντρέπομαι να ομολογήσω  και

κατέληξα να  κρεμάσω πρόωρα δυο πέδιλα του πατινάζ, έτσι δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο,  στο Χριστουγεννιάτικο στεφάνι που  έπλεξα και κρέμασα στο κατώφλι μπας και  σπάσει ο διάολος το ποδάρι του,  μ’ ακούσεις   και ξεγλυστρίσεις κατά δω, μονάκριβο μου,   κάνοντας   μας την έκπληξη των Χριστουγέννων!     Λιακαδα