ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο, σκοπεύω στο κείμενο αυτό να προτείνω πράγματα ολίγον εξτρεμιστικά και σίγουρα σε καμία περίπτωση political correct. Αποτελούν όμως σκέψεις που προέκυψαν μετά την ανάγνωση ορισμένων αναλύσεων στο διεθνή τύπο και εκτίμηση ταυτόχρονα της ισορροπίας δυνάμεων στην ευρωζώνη. Σημαντικό ρόλο στις σκέψεις μου αυτές έπαιξε και το βιβλίο που τον τελευταίο καιρό διαβάζω. «Ο Ηγεμόνας» του Νικολό Μακιαβέλι! Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα πέσει πολύ μπινελίκι οπότε είναι στην διακριτική ευχέρεια να το δημοσιεύσεις ή όχι.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το βρισκόμαστε σήμερα. Είμαστε ένα βήμα πριν την δημιουργία της πρώτης αντιμνημονιακής αριστερόστροφης κυβέρνησης στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας.

Σε λίγες μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα του, που δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ριζοσπαστικό και επαναστατικό· κινείται, όμως, σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση και στηρίζεται σε λογική βάση.

Χωλαίνει όμως σε ένα πολύ βασικό – καθοριστικό – σημείο:

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί την αποδοχή των δανειστών-δυναστών. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να οικοδομήσει πολύ ισχυρές συμμαχίες εντός της ΕΕ και να εκμεταλλευτεί την δυναμική τους στην όποια διαπραγμάτευση θα κάνει με τους ισχυρούς.

Αυτό είναι απολύτως απαραίτητο γιατί οι ισορροπίες δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ των Γερμανών και των συμμάχων τους.

Το πολύ πρόσφατο παράδειγμα των πιέσεων που συντονισμένα ασκούνται στο ρώσικο ρούβλι δείχνει πολύ καθαρά ότι η επιτυχής διαπραγμάτευση με την ΕΕ είναι απολύτως απαραίτητα και αναγκαία ακόμα και στην περίπτωση που κάποια άλλη αριστερή δύναμη – ή και ο ΣΥΡΙΖΑ λίγους μήνες μετά – αποφασίσει να βγάλει την χώρα από το ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι μονάχα το γενναίο κούρεμα του χρέους αλλά και το κλείδωμα του νέου νομίσματος με το ευρώ (για κάποιο χρονικό διάστημα) ανάμεσα στις απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να περιοριστεί το κοινωνικό κόστος της ανασυγκρότησης της χώρας.

Θα βρεθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε μια γερμανική κυβέρνηση που, έχοντας πλήρη επίγνωση της ισχύος της, θα θέσει διλήμματα αμείλικτα που θα πρέπει να απαντηθούν άμεσα με ένα «ναι» ή με ένα «όχι».

Έτσι έχουν τα δεδομένα και οι ευσεβείς πόθοι του ΣΥΡΙΖΑ για κύμα ανατροπής που θα σαρώσει την Ευρώπη και θα ενισχύσει την διαπραγματευτική του ισχύ, θα αποδειχθούν λόγια του αέρα.

Σήμερα στρώνεται το έδαφος μιας συντριπτικής (και πολύ εύκολης) ήττας, εξαιτίας της πατροπαράδοτης τακτικής του στρουθοκαμηλισμού.

Δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει την εκλογική επιτυχία του PODEMOS στην Ισπανία, όταν -και αν- αυτή έρθει στα τέλη του 2015.

Υπάρχουν λοιπόν δύο δεδομένα:

Πρώτον, η νέα αντιμνημονιακή ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη απόλυτη ισχυρών συμμάχων απέναντι στην πολιτική των Γερμανών.

Και δεύτερον, ισχυροί σύμμαχοι στην Ευρωπαϊκή αριστερά δεν υπάρχουνε ούτε προβλέπεται να υπάρξουν σύντομα.

Να προσθέσω και ένα τρίτο δεδομένο που οι περισσότεροι αγνοούν τελείως ή το ξορκίζουν συνειδητά:

Πρόκειται για την εκκολαπτόμενη δια-ατλαντική συμφωνία TTIP (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Επενδύσεων και Εμπορίου ΗΠΑ και Ε.Ε), που στην ουσία θεσμοθετεί την νομική υπεροχή της πολυεθνικής εταιρείας απέναντι στο εθνικό κράτος, στα κοινωνικά και στα ατομικά δικαιώματα.

Η κατάσταση θυμίζει την εποχή που τα τεθωρακισμένα του Χίτλερ ξεχύνονταν στις στέπες της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και είχαν στραμμένα τα κανόνια τους προς τις ακτές του Ντόβερ.

Την εποχή που ο αντικομουνιστής Τσόρτσιλ συμμαχούσε με τον Στάλιν και το αντίθετο.

Την εποχή που η επιβίωση αποτελούσε την ύψιστη προτεραιότητα των λαών.

Αφού αυτό επιτεύχθηκε, ακολούθησε το μεταξύ τους ξεκαθάρισμα των λογαριασμών.

Μπορεί να ακουστεί εξωφρενικό αλλά οι μοναδικοί «σύμμαχοι» μια ελληνικής κυβέρνησης που θα θελήσει να διαπραγματευτεί την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είναι τα ακροδεξιά αντιευρωπαϊκά κόμματα της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Την δυναμική που τα κόμματα αυτά έχουν στην Δύση και τον φόβο που προκαλούν στην κεντρική κυβέρνηση των πολυεθνικών-τραπεζών, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να την εκμεταλλευτούμε προς όφελος μας για όσο αυτό μας βολεύει.

Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει –πολύ πριν ορκιστεί– να καταλάβει ότι η υλοποίηση των όποιων «κοινωνικών» της στόχων, προϋποθέτει την εκπλήρωση του στόχου της «εθνικής» ανεξαρτησίας κι απελευθέρωσης.

Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να είναι «αριστερή» και «εθνικοαπελευθερωτική» μαζί.

Να πάρει έμπνευση από την ελληνική ιστορία (ΕΑΜ) και την διεθνή λατινοαμερικάνικη εμπειρία.

Και να συνεργαστεί ακόμα και με τον διάολο αν είναι αναγκαίο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Προβλέψεις για τις επικείμενες εκλογές: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγει αυτοδύναμος ή αν δεν υπάρχει άλλο αριστερό κόμμα (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ) μέσα στην νέα βουλή, τότε το πιο πιθανό σενάριο είναι οι επαναληπτικές εκλογές μετά από ένα μήνα. Θα παίξουν το ίδιο παιχνίδι που έπαιξαν τον καλοκαίρι του 2012, πιστεύοντας ότι θα πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και θα εκβιάσουν τον λαό. Ίσως όμως, αυτήν την φορά, να τους προκύψει αριστερή αυτοδυναμία έστω και με την δεύτερη.

(Αγαπητέ Ηλία, πολύ χαίρομαι για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Κι αν πέσει μπινελίκι για αυτά που γράφεις, τι πειράζει; Ούτε εσένα ούτε εμένα, μας ζει κάποιο κόμμα ή κάποιος άλλος. Οπότε, θα γράφουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Εξ όσων γνωρίζω, επιτρέπεται αυτό ακόμα. Στα χαρτιά τουλάχιστον. Ηλία, περιμένω να δω πόσο έξυπνη είναι η γερμανική κυβέρνηση. Μέχρι τώρα, έχει αποδειχτεί πολύ έξυπνη, και νομίζω πως δεν θα με διαψεύσει. Ακόμα κι αν η πολιτική της Γερμανίας οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αδιέξοδο και διάλυση, η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει να το χρεωθεί αυτό. Οι Γερμανοί ξέρουν πως, αν καταφέρουν να διαλύσουν την Ευρώπη ακόμα μια φορά, θα γίνουν ο πιο αντιπαθής λαός στον κόσμο. Και θα το πληρώσουν ακριβά αυτό. Όπως το πλήρωσαν και στο παρελθόν. Οπότε, η Ελλάδα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν τις ευκαιρίες τους. Άλλωστε, το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ μεγαλύτερο. Ας μην έχουμε και τόσο μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς μας. Τα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης είναι η Ιταλία και η Γαλλία, ενώ το ακόμα μεγαλύτερο είναι πως η Κίνα δεν παλεύεται με τίποτα και προελαύνει σε όλους τους τομείς. Τα ακροδεξιά αντιευρωπαϊκά κόμματα δεν με τρομάζουν. Άλλωστε, είναι η αποτυχία και η προδοσία των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων -τα οποία έγιναν νεοφιλελεύθερα- που σπρώχνουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στην ακροδεξιά. Δεν έγιναν ξαφνικά οι Ευρωπαίοι πολίτες φασίστες. Από την άλλη, όταν βλέπεις τον Ολάντ και την Λεπέν να μιλάνε, καταλαβαίνεις πως η ακροδεξιά Λεπέν λέει κάτι -ακόμα κι αν διαφωνείς με κάθε τρόπο μαζί της-, ενώ ο «σοσιαλιστής» Ολάντ δεν λέει απολύτως τίποτα. Το πρόβλημά μου με τον Σαμαρά δεν είναι τόσο που είναι ακροδεξιός· το πρόβλημά μου με τον Σαμαρά είναι ότι είναι ξεπουλημένος. Ένας ξεπουλημένος που το παίζει και πατριώτης. Οι ταμπέλες «Δεξιά», «Αριστερά» κλπ δεν έχουν και μεγάλη σημασία πια. Σημασία έχει να λύνεις τα προβλήματα. Έστω, κάποια από τα προβλήματα. Εκεί θα κριθεί η Γερμανία, εκεί θα κριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, εκεί θα κριθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μεταξύ μας, Ηλία, δεν νομίζω πως οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν και πολύ μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η αντίδραση και η οργάνωση των πολιτών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν αναθέτεις την τύχη σου και την τύχη της χώρας σου στην Νέα Δημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες. Βέβαια, μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα δείξει πως οι Έλληνες έχουν τουλάχιστον μια ελάχιστη αίσθηση δικαιοσύνης, αφού θα στείλουν -έστω και με πέντε χρόνια καθυστέρηση- στην αντιπολίτευση τα κόμματα και τους πολιτικούς που ρήμαξαν τη χώρα. Ηλία, τον «Ηγεμόνα» τον διάβασα 18 χρονών, την πρώτη χρονιά στο πανεπιστήμιο. Και ανήκω σε αυτούς που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί κατηγορήθηκε ο Μακιαβέλι για αυτά που έγραφε. Ήταν πολύ αθώος ο άνθρωπος. Ηλία, καλή χρονιά! Να είσαι καλά!)

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα      http://pitsirikos.net