ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σκεφτόμασταν πως θα ανακαινίσουμε το σπίτι, τι χρώμα θα βάψουμε τους τοίχους, πως θα περνάει ο χρόνος με τους φίλους μας στο σαλόνι…

Στο διπλανό δωμάτιο η τηλεόραση ήταν μονίμως ανοιχτή. Έδειχνε ποδόσφαιρο, έδειχνε ανθρώπους να γελάνε χαζά, να χορεύουν χωρίς ρυθμό, έδειχνε σειρές να κατασπαράσσουν δίχως αντάλλαγμα την φαντασία και τον χρόνο, έδειχνε σκιάχτρα με φουντωτά μαλλιά να λένε τις ειδήσεις.

Οι μεγαλύτεροι ένοικοι μας είπαν να μάθουμε αγγλικά κι άλλη μία γλώσσα, να πάμε στο πανεπιστήμιο (όχι σε κανα ΤΕΙ, και όχι υδραυλικοί) και έτσι θα έχουμε για πάντα μια ήρεμη ζωή στο σπίτι.

Τα χρόνια πέρασαν και να που βρεθήκαμε εκτός σπιτιού. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και πιάσαμε πόστο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ευτυχώς ξέραμε Αγγλικά.

Μας είπαν πως έπρεπε να φύγουμε διότι δεν τους λένε τίποτα τα πτυχία μας. Είναι κουρελόχαρτα είπαν δίχως εργασιακή εμπειρία. Μας είπαν να δουλέψουμε τζάμπα στο σπίτι δίχως αξιοπρέπεια αν θέλουμε ήλιο και θάλασσα.

Μας είπαν πως οι μεγαλύτεροι ένοικοι ξόδευαν πολλά δανεικά για το φαγητό και τις σπουδές μας και τώρα έπρεπε να μπει η ζωή μας ενέχυρο μέχρι να τα ξεπληρώσουν.

Μας είπαν πως το σπίτι θα καταστραφεί αν δεν τα ξεπληρώσουν, και ότι είναι καλύτερα που φύγαμε από το σπίτι. Τουλάχιστον γλυτώσατε από την βρώμα και την επικείμενη κατεδάφιση του σπιτιού, μας είπαν.

Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να σας πούμε κάτι κι εμείς. Τώρα κάπου στα 30, λίγο πριν, λίγο μετά, με τσαλακωμένα όνειρα, μακρινές χαρές και λύπες στο σκάιπ και αμέτρητες στάμπες στο διαβατήριό μας.

Το σπίτι που βρωμίσατε, το σπίτι που θέλετε να ξεπουλήσετε, το σπίτι που μεγαλώσαμε, είναι τώρα δικό μας. Το γράφει στο συμβόλαιο που υπογράψατε όταν είμασταν μικροί.

Αυτό το σπίτι, στο οποίο ζήτησαν καταφύγιο για λίγες νύχτες οι κατατρεγμένοι των γύρω γειτονιών και τους βασανίσατε μέχρι να φύγουν ή να πεθάνουν.

Αυτό το σπίτι στο οποίο όχι μόνο ανεχθήκατε να πατήσουν το πόδι τους οι ναζί αλήτες της γειτονιάς αλλά τους δώσατε και αντικλείδια.

Αυτό το σπίτι που το γεμίσατε με απατεώνες διαχειριστές, κακομαθημένες πρωινές κότες, ατάλαντες τραγουδιάρες, φαφλατάδες τιποτένιους εμπόρους του τίποτα,  και βυζαντινούς αστρολόγους. Αυτό το σπίτι ήρθε η ώρα να το εκκενώσουμε.

Και να το ανακαινίσουμε όπως το σχεδιάσαμε στο μυαλό μας εκείνο το βράδυ στην παραλία που ονειρευόμασταν με αφέλεια αλλά με μία καθαρή φλόγα να καίει την καρδιά μας.

Σταματήστε να εκμεταλλεύεστε του φίλους μας που κρατάτε ομήρους-δούλους, ανοίξτε τα δωμάτια για τους ταλαιπωρημένους που χτυπάνε την πόρτα, φροντίστε τα αδέσποτα της γειτονιάς, ποτίστε τα λουλούδια και ξεκουμπιστείτε.

Είναι απειλή, είναι η τελευταία προειδοποίηση.

Επιστρέφουμε στο παιδικό μας δωμάτιο.