θαμπό ονειρο του πρωινού, που εκείνο το βράδυ κοίταζες τα άστρα και τους αστερισμούς, Όμως στο νου μου ήταν ημέρα. Μέσα στο φως με κοίταζες γλυκια αφροδιτη εμενα. Και όμως, έξω ήτανε νύκτα. Αλλά τι νύκτα; Νύχτα γιομάτη θαυματα, νύχτα σπαρμένη μάγια..ησουν απαλά ντυμένη, καθόσουν σαν μια συννεφούλα μέσα στην καρδιά μου, σε μια απερίγραπτη φωτοχυσία, με την σκιά σου, πότε δεξιά και πότε αριστερά, και έμενες ασάλευτη, απλή, γλυκιά και ωραια..Θέλω να ζω για ότι έφτιαξα, κι ας το ‘φτιαξα μόνο για σένα. εσυ που με κοιτάς σαν μικρο παιδί, τόσο γλυκά, μα και τόσο ωραία. Δεν έχω αγάπη μου εγω καμιά αμφιβολία. εσύ μου δίνεις τα φιλιά οποιο δρόμο και να πήρα. πάντα νύχτωνα εδώ και απο την δικιά σου την οδό να ξεφύγω δεν μπορώ.. Αυτό που βλέπεις όταν με κοιτάς τη φλόγα του κεριού δεν είναι η φωτιά η ίδια..Το μονοπάτι από τις ακτίνες του φωτός εγω για σενα πηρα..ο ουρανός αποψε έχει κέφια και θέλει να ζωγραφίσει και κάνει αφηρημένα σχήματα με φωτεινές γραμμές για σε γλυκια αφροδιτη…αυτη την νυχτα τις παλιές φωτογραφίες ξεφυλλίζω μία – μία. αυτες με τα κίτρινα τοπία.. δε με αναγνωρίζεις; και μες στις λέξεις τις τρελές τι λόγια μου ψελλίζεις; Ας μείνουμε εδώ ώσπου να ξημερώσει ξαπλωμένοι ανάσκελα, ο ένας δίπλα στον άλλο κοιτάζοντας τ’αστέρια.. Κρυώνω λίγο, μα δε θέλω να στο πω. Θέλω να μείνω εδώ, μαζί σου. Αν περάσει κάποιος από εδώ, μου λες, θα νομίζει ότι είμαστε τρελοί ή μεθυσμένοι..Δε μας νοιάζει, μας νοιάζει; με ρωτάς. δε με νοιάζει τίποτα σου λέω..γύρισε πλευρό για τελευταία φορά, δέσε με μόνο για άσυλο.. μάταια ψάχνω, γιατι μες τα δικά σου ματια ζω για να ληστεύω…έχω μια ευχή κρεμασμένη απ’το άπειρο για σενα….

εγραψε το πιτσιρικι