Αρώματα, δίχως θύμησες και χαρές παιδικές. Τις μενεξεδένιες σου στιγμές προσπαθώ να φωτίσω..Ίσως Εκείνο που εζήτησα απ’ τη ζωή δεν μου το ‘δωσε Ίσως και δίχως να το θέλει..Τώρα οι μέρες και οι νύχτες είναι μουντές σκυθρωπές βαρετές και από τον έρωτα πολύ μακρινές.. Περπάτησα σε δρόμους σε στενά στου ήλιου τις αχτίδες τα σοκάκια στου φεγγαριού τα απόκρυφα λημέρια και στου μυαλού μου τον λαβύρινθο ψάχνω την όψη σου να βρω το γέλιο σου να ακούσω..Προσπαθώ να ξυπνήσω από ένα άρωμα αλλα σε λήθαργο βαρύ ακόμα το κορμί μου είναι παραδομένο…Μελαγχολώ ακούγοντας ένα τραγούδι.. χαμογελώ βλέποντας τον ήλιο, άλλοτε εικόνες χαρούμενες….άλλοτε αναμνήσεις θολές αλλά πικρές.. Τα συναισθήματα ποικίλουν ,είναι δύσκολο να γυρίζεις πίσω τον χρόνο βλέποντας χαρούμενες εικόνες και ξαφνικά ένα σύννεφο να τις καλύπτει..Λυπηρό είναι να ψάχνεις διεξόδους και τελικά να χάνεσαι σε λαβύρινθο .Προσπαθώ να διαβώ το μονοπάτι της ζωής κοιτώ μπροστά βλέπω ένα ξέφωτο όσο βαδίζω αυτό απομακρύνεται .Το πρώτο Σ΄αγαπώ ..υστερα θυμαμαι παλι μου το είχες πει με ένα τριαντάφυλλο που είχα κρύψει σε σελίδα ενός βιβλίου .. Το τριαντάφυλλο μαράθηκε.. Σε μια γωνιά δειλά δειλά μέσα στη ζάλη κρύβομαι εδώ για να σε δω και απόψε πάλι..ματαια ομως…Τωρα.καταλαβα πως η ζωή θα έτεινε να μοιάζει με φωνόγραφο που παίζει το ίδιο τραγούδι σ’ ένα γρατσουνισμένο δίσκο 78 στροφών μέχρι που η μελωδία που σου δημιουργούσε κάποτε έκσταση, να μετατραπεί σε ένα τρομακτικό φάλτσο, τόσο τρομακτικό ακριβώς σαν τις σιωπές σου. Όχι περίπου, ούτε σχεδόν, μα ακριβώς σαν τις σιωπές σου..Τωρα δεν τα καταφέρνω να ονειρεύομαι και έτσι έμεινα με αυτά που είχα κάνει και εκεί γυρίζω ..

εγραψε το πιτσιρικι