ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πρωτοχρονιάτικη Εφορία. Καθυστερημένοι συνωστιζόμαστε. Καταθέτουμε δηλώσεις, ενστάσεις, αιτήσεις κ.λπ. Στο ασανσέρ ένας ψηλός μεσήλικας, αρχοντάνθρωπος, χάνει αναπάντεχα την ψυχραιμία του και αφήνει να του ξεφύγει μαζί με τον αναστεναγμό ένα: «Βόηθα, Παναγία μου». Τρίτος όροφος. Μια υπάλληλος πηγαινοέρχεται μαλώνοντας κάποιον αόρατο για μας που την έχει φέρει στο αμήν: «Oχι, δεν θα σε ελεημονήσω. Να κάνεις πρώτα την αίτησή σου». Ο προηγούμενος από μένα απαντά στις ερωτήσεις του υπαλλήλου: -«Ονοματεπώνυμο»; – Τάδε. «Oνομα πατρός»: Δείνα. – «Πότε απεβίωσε»; – Πριν από δύο χρόνια. Οχι. Πριν από δυόμισι ή μάλλον τρία, ναι τρία . -«Μάλιστα. Εδώ βλέπω ότι παίρνετε και ένα επίδομα. Τι είναι»; – Ε… καταλαβαίνετε… Δαφνιά και τέτοια.

Ενας τρελαμένος κόσμος. Που στη μεγάλη του πλειονότητα νοσεί από μια τρέλα χωρίς συμπτώματα που κανένα ηρεμιστικό δεν μπορεί να γιατρέψει. Τρέλα χωρίς επιστημονικό ιατρικό όνομα και χωρίς επίδομα, εκτός αν κάποιοι, μια μειοφηφία, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο, το Αιγινήτειο ή κάποιο άλλο ευαγές ίδρυμα. Την τρέλα στην οποία μας έσπρωξαν άνθρωποι που δήλωναν απολύτως λογικοί, ψύχραιμοι, υπεύθυνοι και προ πάντων αισιόδοξοι με μια αισιοδοξία ικανή να αψηφήσει τα πάντα – και κυρίως την πραγματικότητα, ακόμη και αν ή μάλλον ιδίως όταν αυτή βγάζει μάτι. Την τρέλα που εκδηλώνεται όταν διαπιστώνεις στο ίδιο σου το πετσί ότι οι δηλώσεις των ηγετών για πλεονάσματα, ανάκαμψη, σεβασμό από τους δανειστές, έξοδο από το τούνελ και τα παρόμοια είναι ένα λογικοφανές παραλήρημα. Παραλήρημα που διαψεύδεται από το ερείπια, αξιών, θεσμών, δομών αλλά πάνω από όλα ανθρώπινων ζωών που σωρεύονται μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα.

Θα ήταν άδικο να πω ότι υπάρχει μόνο η απόγνωση. Στα μάτια πολλών ανθρώπων, όχι υποχρεωτικά ιδεολόγων, ακτιβιστών κ.λπ., βλέπω μια απόφαση, πολύ συχνά βουβή είτε εκφρασμένη με έναν συγκρατημένο τρόπο, που εμένα με συγκινεί περισσότερο από όποια ρητορική και συνθηματολογία. Να βγούμε έξω από το δόκανο της αυτοϋποτίμησης, της ενοχής, του ευνουχισμού όπου μας έχουν ρίξει, να σταθούμε στα πόδια μας, να τολμήσουμε να σηκώσουμε κεφάλι.

Υπάρχει μια συλλογική συγκρατημένη δύναμη, μια αξιοπρέπεια μπροστά στα δύσκολα, γιατί και η παραμικρή αληθινή αλλαγή θα είναι δύσκολη, και αυτή η δυσκολία είναι ωστόσο το βασικό κεφάλαιο που διαθέτουμε για να ξεφύγουμε από τα μνημόνια, τα δάνεια και τους δανειστές που ζητούν από μας αυτό που ζητάει και ο τοκογλύφος Σάιλοκ από τον άτυχο «δανειολήπτη» Αντώνιο στον «Εμπορο της Βενετίας» του Σέξπιρ. Ο,τι ελπίδα έχουμε είναι πως ο κόσμος αυτός που πατήθηκε στον λαιμό, στο οικονομικό -αλλά όχι μόνο- επίπεδο, θα μετατρέψει το τραύμα που τον έχει βγάλει εκτός ορίων σε δύναμη αντίστασης. Και ότι κανείς δεν θα κάνει το λάθος να πιστέψει πως η δύναμη αυτή είναι ιδιοκτησία του.

efsyn.gr