ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ήθελα άλλα να σου πω και άλλα να σου γράψω. Συγχώραμε όμως αγαπητέ αναγνώστη αλλά η στήλη δεν θα αναφερθεί στο παγκόσμιο χιπ χοπ κίνημα αυτόν το μήνα. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα και δεν γίνεται να μην πάρουμε θέση.

Δεν πιστεύω στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης

Το παραμύθι της διάκρισης και της ανεξαρτησίας των τριών εξουσιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν το πίστεψα ποτέ κι ας μας το πιπίλιζε στα αυτιά συνεχώς η κρατική σχολική προπαγάνδα μήπως και -πες πες- το χάψουμε. Και φυσικά και δεν άλλαζα γνώμη επειδή η ανεξάρτητη (!) ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε -επιτέλους- να «ξεκουνήσει» και να ασχοληθεί με την περίπτωση της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό γιατί μέχρι να αποφασίσει να κινηθεί η δικαιοσύνη δύο άνθρωποι δολοφονήθηκαν και πάνω από 300 τραμπουκίστηκαν και χτυπήθηκαν βάναυσα από τη νεοναζιστική συμμορία, επειδή είχαν «λάθος» χρώμα δέρματος, «λάθος» -η καθόλου- διαβατήριο, ή «λάθος» κοινωνικές συμπεριφορές ή πολιτικές θέσεις. Και όλο αυτό ήταν «κοινό μυστικό», το ήξεραν όλοι.

Στα “χω ξαναγράψει αλλά θα στα ξαναγράφω: η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής ήταν γνωστή σε όλους. Το ίδιο και οι στενές σχέσεις της, με την αστυνομία. Απ” ό,τι φαίνεται από την ιστορία με τον Μπαλτάκο υπήρχαν επίσης στενές σχέσεις και με την κυβέρνηση, ή τουλάχιστον με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Και μάλλον και η ανάλογη κάλυψη. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί ενώ όλη η κοινωνία το φώναζε, όλοι οι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας κατάγγελλαν συνεχώς δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες,  η δικαιοσύνη κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Σκότωσαν κι ένα παιδί 27 χρονών από το Πακιστάν, τον Σεχζάτι Λουκμάν, και πάλι δεν «ξεκούνησε» από την …ανεξαρτησία της, ούτε η δικαιοσύνη ούτε η κυβέρνηση. Μόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου δόθηκε εντολή από τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξης, Νίκο Δένδια, να διερευνηθεί η δολοφονική δράση των νεοναζί. Γιατί τότε και όχι νωρίτερα; Ποιος ξέρει…ίσως γιατί, δολοφονώντας έναν έλληνα και όχι μετανάστη, η Χρυσή Αυγή πέρασε την «κόκκινη γραμμή»…Ίσως και να μην την χρειάζονταν πια η κυβέρνηση…Ίσως και να μην μπορούσε να την ελέγξει πια. Δεν γνωρίζουμε.

Αυτό που γνωρίζουμε όμως σίγουρα είναι ότι, λόγω της κωλυσιεργίας  της δικαιοσύνης (και ίσως και της πολιτικής κάλυψης της κυβέρνησης), δυο άνθρωποι δολοφονήθηκαν.

Η δίκη

Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η δίκη της συμμορίας των δολοφόνων. Ακόμη και την ημέρα της έναρξης της δίκης, βασικοί μάρτυρες κατηγορίας και φίλοι του Παύλου τραμπουκίστηκαν και χτυπήθηκαν σοβαρά από τη νεοναζιστική συμμορία. Απόπειρα τρομοκράτησης μαρτύρων. Αλλά … «σιγά μη φοβηθώ», που θα έλεγε και ο Παύλος.

Η δίκη διεκόπη και θα ξεκινήσει ξανά. Ο δολοφόνος του Παύλου, Γιώργος Ρουπακιάς, αλλά και αυτοί που του έδωσαν την εντολή αναμένεται να καταδικαστούν. Αυτά για τις ποινικές ευθύνες. Τι θα γίνει όμως με τις πολιτικές;

Μπορεί ο Ρουπακιάς να εκτέλεσε το έγκλημα, και οι αρχηγοί της Χρυσής Αυγής να τον διέταξαν να το πράξει, όμως η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά επέτρεψε σε αυτήν τη συμμορία να δρα ανενόχλητη για χρόνια και να μαχαιρώνει, να χτυπάει, να τρομοκρατεί και να δολοφονεί ανθρώπους. Και η κατά τα άλλα ανεξάρτητη δικαιοσύνη έκανε τα στραβά μάτια. Μαζί με την κυβέρνηση. Με αυτές τις ευθύνες τι θα γίνει; Θα αναζητηθούν; Θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι;

Σ” αφήνω μ” ένα τραγούδι του Παύλου

Για το χιπ χοπ θα σου γράψω την επόμενη φορά.

* Ο Λεωνίδας Οικονομάκης είναι ράπερ των Social Waste, υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικών και Κοινωνικών επιστημών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, και μέλος της συντακτικής ομάδας του ROAR Magazine. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής έχει να κάνει με τις πολιτικές στρατηγικές των Zapatistas και των cocaleros της Βολιβίας. Παράλληλα, ασχολείται και με την πολιτική διάσταση του χιπ χοπ, ως ερευνητής «από τα μέσα». Φιλοξενείται κάθε μήνα στο ToPeriodiko, με τη στήλη Hip Hop Politics, παρουσιάζοντας κάθε φορά, ιστορίες, εικόνες και ήχους από το hip hop ως τη μουσική των κινημάτων.

http://www.toperiodiko.gr/

ΑΓΟΡΑΣΑ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ δεν ήξερα ότι βγαίνει και σε γεύση μπανάνας, πάντα κόκκινα θυμόμουνα τα μαλλιά της γριάς και την ζάχαρη που κολλούσε στα χείλια μου για ώρες, κι’ αυτή τη θυμόμουνα. Εσύ γέλασες δυνατά, κάνεις σαν μικρό παιδί μου είπες και έμοιαζε σχεδόν σαν χάδι η παρατήρηση σου, σε πήρα από το μπράτσο, να σε κρατήσω πιο σφικτά, έτσι ήθελα να ‘ναι η νύχτα, ένα άγγιγμα σφικτό και μια αγκαλιά όπως εκείνες που σου δίνουν τα μικρά παιδιά.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΙΔΕΑ ΝΑ ‘ΡΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ σου είπα και ήτανε Σάββατο βράδυ, η πόλη γεμάτη φώτα και χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι κόρνες των αυτοκινήτων να παίζουνε σε ασυνήθιστους ήχους, φαντάστηκα τους υπόλοιπους να ‘χουνε φορέσει γόβες και σφικτές γραβάτες για να στριμωχτούνε ξανά στα ίδια, με το βλέμμα τους στο πουθενά, εμείς όμως δεν θέλαμε απόψε το βλέμμα μας να καταλήγει στο πουθενά, γιατί ήτανε ένα Σάββατο που νιώθαμε πως όλη η πόλη μας ανήκει, κι’ αυτή και η παραδίπλα και όλες οι άλλες του πλανήτη, δικές μας κι αυτές, γι’ αυτό αγόρασες κίτρινο μαλλί της γριάς, γι’ αυτό σε πήρα πιο σφικτά από το χέρι, γιατί η βόλτα απόψε ήτανε στις παραμυθουπόλεις όλου του κόσμου και ακόμα πιο μακριά, μέχρι το φεγγάρι και κείνο το άστρο που κάποτε το δες να πέφτει και έκανες την πρώτη σου ευχή.

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΟΥ ΠΕΣ, και εννοούσες πως ακόμα ένα από τα όνειρα που κάποτε δεν τολμούσες καν να ονειρευτείς ήτανε τώρα η πραγματικότητα σου, δηλαδή αύριο θα παίρναμε μαζί το αμάξι, θα φορτώναμε βαλίτσες και μεγάλα κασόνια και θα οδηγούσαμε μέχρι την θάλασσα, εκεί θα άρχιζες καινούργια ζωή, δίπλα στην θάλασσα, έβαλες μάλιστα το κρεβάτι να κοιτάει προς την μεριά της, να ανοίγω το μπαλκόνι μου είπες και να κοιτάω μόνο μπλε, και έτσι έπρεπε, ταξίδεψες πολύ, ταξίδεψα πολύ και γω, και στα μέσα και στα έξω, μέχρι να καταλάβουμε πως μόνο στο μπλε υπάρχουν απαντήσεις. Θα σαι μόνο οκτώ τραγούδια μακριά σου είπα και συγκινήθηκες, μα έτσι ήθελα πια να τα μετράω και τα χρόνια και τις αποστάσεις και τα χιλιόμετρα, με ένα άλλο δικό μου μέτρο, που δεν έχει αριθμούς αλλά χρώματα και γεύσεις και μυρωδιές και χιλιάδες τραγούδια…

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ, πως δηλαδή μια μέρα ξύπνησες και ένιωσες την ζωή να σε σφίγγει στο λαιμό, έτσι την ένιωσες, σαν θηλιά, δεν είχες λόγο, μόνο στο μυαλό σου υπήρχανε λόγοι, και ύστερα φοβήθηκες, γιατί η ζωή δεν είναι σαν θηλιά, δικό σου το λάθος και δικό μου, γιατί και εγώ τα ίδια… Μια μέρα ξύπνησα και δεν είχα σύνδεση με τίποτα, κανένα σήμα, μα δεν είναι έτσι η ζωή, η ζωή είναι μια σύνδεση, με κείνη την θάλασσα που τώρα βλέπεις και τον ουρανό και κείνο το αστέρι που πέφτει μόνο και μόνο για να κάνεις μια ευχή.

ΤΙ ΠΑΙΔΕΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΙΠΑ, και εννοούσα το παίδεμα μέχρι να χτίσει κανείς την δική του παραμυθούπολη, εσύ εκείνη την ώρα έδινες τρία νομίσματα για να πάρεις εισιτήριο, να ανεβούμε, θέλαμε, στο τροχό, γύριζε ο τρoχός, χρόνια τώρα γύριζε ο τροχός, μα απόψε ήτανε τελικά η στιγμή για να ανεβούμε στο πιο ψηλό σημείο του, από κει θέλω να δω την πόλη σου είπα και πήρα θέση στο χρωματιστό βαγόνι… Ανεβαίναμε αργά, αργά ανεβαίναμε εδώ και χρόνια, μα τώρα η θέα ήτανε υπέροχη, στα δεξιά η παλιά πόλη, στα αριστερά η καινούργια, και μέσα μας το ίδιο, τα παλιά μας πλάι στα καινούργια, έβγαλες τη φωτογραφική, δοκίμασες να καδράρεις τη θέα μα ήτανε σκοτάδι, μόνο κάτι κουκκίδες φωτισμένες κατάφερες να αποτυπώσεις, και έτσι μέσα στη φωτογραφία όλα, και πόλη και φώτα και θέα και ουρανός έμοιαζαν σαν άστρα, κουκκίδες γεμάτες ευχές, κάναμε τρεις κύκλους με το τροχό, κλείσαμε πολλούς κύκλους μέχρι να φτάσουμε ως εδώ σου είπα, δεν είπες τίποτα, χαμογέλασες και ύστερα περπατήσαμε μέχρι την πλατεία, έκανε κρύο, μα εμείς δεν νιώθαμε το κρύο, γιατί η νύχτα ήτανε σαν μια σφικτή αγκαλιά, όπως εκείνες που σου δίνουν τα μικρά παιδιά.

ΚΑΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΣΟΥ ΕΙΠΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, δεν ξέρω πώς την θυμήθηκα αυτή την ατάκα, ένας μεγάλος συγγραφέας την είχε γράψει και έτσι ξαφνικά στριφογύρισε στο μυαλό μου, πως μόνο τα ωραία είναι αληθινά, όλα τ’ άλλα είναι μέχρι να γυρίσει ο τροχός και να σε ανεβάσει στο πιο ψηλό σημείο, γιατί πάντα γυρίζει ο τροχός και πάντα υπάρχει εκείνο το σημείο, από όπου η θέα είναι υπέροχη….

εγραψε το πιτσιρικι

Ο φοβερότερος λαός όλων είναι οι Έλληνες. Γνωρίζει αυτός ο λαός ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός. Αυτό το ελάττωμα ίσως να είναι και το μοναδικό που μας συνδέει γενεαλογικά με τους Αρχαίους Έλληνες. Ξέρουν ποιος είναι ο ικανός και ποιος ο ανίκανος. Έχουν συνείδηση για το ποιος τους λέει αλήθειες και για το ποιος ψεύδεται. Επιλέγει όμως να ζει και να κυβερνάται από όλα τα αρνητικά, να δίνει αξία εν ζωή σε ότι δεν έχει αξία ούτε ως υπόσταση, αλλά να δίνει την ψήφο του (που δεν έχει ουσιαστική σημασία) σε αυτόν που τον κάνει «εθνικά» υπερήφανο.
Μεγάλος λοιπόν ο ντόρος που γίνεται για τους σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών. Μεγάλη ανατριχίλα διαπερνά τα σώματα των Νεοελλήνων για την υπερπαραγωγή (η οποία είναι άγνωστο γιατί γίνεται). Πρώτος μέχρι αυτή την στιγμή ο Μέγας Αλέξανδρος. Ωραίος, νέος, δυνατός αλλά «φαγωμένος» εκ των έσω. Γιατί Έλληνας ήταν αυτός, Έλληνες ήταν και αυτοί που τον θανάτωσαν όταν πλέον δεν τον χρειαζόταν. Το ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από οικείο χέρι δεν το αποδεικνύει κανείς, όμως το κυνηγητό μέχρι τέλους κάθε μέλους της οικογενείας του, που θα μπορούσε να «χαλάσει» τα σχέδια κάποιων, έχει ιστορικές αποδείξεις.
Έπεται ο βιολόγος Γεώργιος Παπανικολάου που ευτυχώς το ανήσυχο πνεύμα του και τα χρήματα των γονιών του τον έστειλαν στην Γερμανία και από εκεί στην Αμερική για σπουδές και έρευνα. Περισσότερο θα λέγαμε ότι τον εμπιστεύθηκαν οι χώρες του εξωτερικού όπου έζησε, παρά η χώρα καταγωγής του. Αν παρέμενε στην Ελλάδα το πολύ-πολύ, να ζούσε και να πέθαινε ως ένας άγνωστος ιατρός του περασμένου αιώνα στην Κύμη, όπως και τόσο άλλα ταλέντα που γέννησε αυτός ο τόπος. Συνεχίζουμε με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που πολέμησε. Για όλους τους καρεκλοκένταυρους αυτό και μόνο είναι η αιτία για καταδίκη. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με την στάση του Κολοκοτρώνη, τουλάχιστον αυτός πολέμησε. Και επειδή πολέμησε δικάστηκε και καταδικάστηκε από Έλληνες για το «καλό» της Ελλάδας.
Στην λίστα έχουμε και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν δεν ήταν Έλληνας, λίγο μας ενδιαφέρει, εφόσον αποφάσισε να οργανώσει αυτό τον τόπο αντί να εκμεταλλεύεται τα προνόμια ξένων κυβερνήσεων που πραγματικά τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Αυτοί πάντως που τον δολοφόνησαν ήταν σίγουρα Έλληνες με το όνομα Μαυρομιχάληδες (στο χωριό τους έχουν και μνημείο για πάρτη τους). Για άλλη μία φορά η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον υπερτέρησαν του εθνικού.
Από τους νεότερους μας μένει ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος είχε μία Μεγάλη Ιδέα αλλά μεγαλύτερη από όσο μας έπρεπε, είναι η αλήθεια. Οι Έλληνες τον αγάπησαν τόσο πολύ που ο ίδιος αυτοεξορίστηκε και πέθανε μακριά από την πατρίδα που τον τιμά μετά θάνατον συνεχώς. Και πάμε στην Αρχαία Ελλάδα, με πρώτο τον Περικλή με την γνωστή Δημοκρατία. Δικαστήρια, λασπολογία, εξευτελισμός. Είτε έκανε κάτι παράνομο είτε όχι, τουλάχιστον αυτός τόλμησε να εγκαταστήσει παγκοσμίως μία Δημοκρατία η οποία τον διέσυρε πολιτικά και παραλίγο ιστορικά. Ο Σωκράτης ακολουθεί αλλά αυτός είχε χειρότερο τέλος από τον Περικλή. Αυτόν τον εκτέλεσαν με κινηματογραφικό τρόπο: Τον αυτοκτόνησαν για τον γνωστό λόγο. Απλά σκεφτόταν διαφορετικά. Ο Πλάτωνας αφού είδε την εκτέλεση-αυτοκτονία του δάσκαλού του Σωκράτη, τράβηξε τον δικό του δρόμο. Όμως σε αυτόν τον δρόμο παραλίγο να πουληθεί ως σκλάβος στην Αίγινα γιατί είχε και αυτός το ελάττωμα να σκέφτεται και να μιλά. Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, είναι μέσα στην «Σκαϊκική 10άδα». Κατηγορήθηκε για ασέβεια και έτσι αυτοεξορίστηκε στην Χαλκίδα (για να γλιτώσει την δίκη-καταδίκη), όπου έζησε μέχρι το θάνατό του, μέσα στη μελαγχολία. Η λίστα κλείνει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πώς τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στους 10 σπουδαιότερους Έλληνες οι Νεοέλληνες, είναι απορίας άξιο. Και αυτό γιατί το όλο έργο του, τόσο κατά την πρώτη πρωθυπουργία του όσο και κατά την δεύτερη, μάλλον δεν εκτιμήθηκε τόσο από τους Έλληνες αφού από το 1981 μέχρι το 2004 (με ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές του 90), στην κυβέρνηση ήταν το αντίπαλο στρατόπεδο των «σοσιαλιστών». Άρα το όραμα αλλά και το έργο του δε εκτιμήθηκε εμπράκτως, αφού επί 20 χρόνια την Ελλάδα την κυβερνούσε η «σοσιαλιστική» πολιτική του Παπανδρέου και όχι η φιλελεύθερη του Καραμανλή. Μπορεί αυτές οι τηλεοπτικές εκλογές να μην είναι τίποτε το ουσιαστικό. Ίσως να είναι κάτι εκ του πονηρού (αν ο Μ. Αλέξανδρος έρθει πρώτος τότε θα έχουμε ευτράπελα από τα Σκόπια), αλλά είναι ένα δείγμα του πόσο ανώριμος λαός είμαστε από τα γεννοφάσκια μας. Ειδικά όταν δεν συμφωνούμε με την εν λόγω ψηφοφορία λέγοντας ότι έπρεπε να είναι στην 10δα ο Λεωνίδας, ο Παναγούλης, ο Βελουχιώτης, ο Ανδρούτσος, ο Αριστοφάνης και πάει λέγοντας. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε πού πάμε και πάντα αφήνουμε τις τύχες μας σε αυτούς που ποτέ δεν θα οριστούν ως Μεγάλοι Έλληνες, αντιθέτως γνωρίζουμε ότι θα είναι πάντα Μεγάλοι Ανέλληνες. Το τραγικό είναι ότι δεν θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό, γιατί κακά τα ψέματα, όσες φορές και να βρεθούμε στις κάλπες θα ρίχνουμε πάντα λάθος χαρτί. Όσες φορές όμως μας ζητηθεί να ψηφίσουμε αληθινούς Έλληνες είναι σαν να σκίζουμε το χαρτί που έχουμε ρίξει πολλάκις στην κάλπη…