Ο ήλιος πάει να βουτήξει στο παράθυρό μου, έτσι δείχνουν μικρότερη η μοναξιά μου και μεγαλύτεροι οι δρόμοι μου…Όπως και ναχει, ότι και αν έρχεται, περνάει ή φεύγει είτε πρώτη ή τελευταία φορά, αν ο κόσμος έξω αλλάζει ή παραμένει ο ίδιος, αν μου χαρίστηκαν λίγες, ή εκατομμύρια στιγμες, ακόμη κι αν παραμείνω με ακοίμητα μάτια, με χαρά ή με θρήνο, ένα θα παραμείνει ακέραιο κάτω …απο το φώς..Είμαι εγώ μονάχα που θα πώ την τελευταια μου λεξη…. Πάει έσβησες…νεκρά γερά βαστήξαμε..αυτα που μας ξέβρασαν..αυτα ποιυ δεν ξυπνούν επιθυμίες…εκεινα που στην σκόνη την ιστορία χάραξαν και μετά σκόρπισαν…ολα αξημέρωτα ούρλιαζαν άφωνα, και την ηδονή σφήνωναν στο δέρμα..Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι, με εκόνες που μείναν ανείπωτες, οπου έπαψα βουβά να αντιστέκομαι, άλλοτε κλαίγοντας, άλλοτε σιωπηλά.. Χωρέσαν όλα σε στίχους, στόμα σε στόμα, σώματα που παρέλυσαν, γιατι δεν αρκούσε ο βαθύς έρωτας μας, γιατι εχοντας την αίσθηση πως ερχόσουν εσύ, διέσχισα την ζωή μου τρέχοντας…Σήμερα θα σβήσω φυσώντας το μυαλό μέχρι να ανάψει η καρδιά μου τα φώτα..χτυπάνε με τις χούφτες τα όνειρα την πόρτα και σε κοιτάζουν, του έρωτα να μαντέψουν τις τρείς λέξεις..Φωτιά και στάχτη..τωρα δεν αντικρύζω το στόμα σου πια..δεν φιλώ τα χείλη σου…φωτιές βλεπω μόνο που πήραν τη θέση των ματιών σου…αυτο το τραγουδι ειναι θάνατος… ησυχος θάνατος…
εγραψε το πιτσιρικι
