ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ελληνάρες κι Ελληνάρισσες, χαλαρώστε. Μην ανησυχείτε, και μην πολυξεβολευτείτε. Δεν σας ζητάνε να κάνετε επανάσταση, μια ψήφο σας ζητάνε να ρίξετε και να πάρετε την ατομική σας ευθύνη.

Κάθομαι και κοιτώ γύρω μου, κι όπου κι αν κοιτάξω. βλέπω ξεκάθαρα το αποτέλεσμα της καθολικής επικράτησης του ακραίου καταναλωτισμού των τελευταίων 3 δεκαετιών.

Της κατανάλωσης της προπαγάνδας των ΜΜΕ, των άχρηστων υλικών προϊόντων made in «a slave-factory far from you», της τρομοκράτησης και της αλλοτρίωσης των ανθρώπων από τους γύρω τους, από την φύση, την ιστορία τους, την συνείδησή τους και την ψυχή τους.

Βλέπω τον φόβο, την έλλειψη αυτοπεποίθησης κι εμπιστοσύνης στους διπλανούς μας, την καχυποψία και την απαισιοδοξία να κυβερνά.

Πρέπει να παραδεχτούμε πως η παρούσα άρχουσα τάξη έχει κάνει παγκοσμίως φοβερή δουλειά.

Για όποια αξία που μας έμαθαν οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας -και με τον όρο δάσκαλο δεν εννοώ τον υπάλληλο που μπαίνει στην τάξη κι αν μιλήσω, για αλληλεγγύη, για δίκαιο, για σεβασμό στην ζωή, για αγάπη, συνεργασία ή συνύπαρξη η απάντηση πάντοτε έρχεται σε χρηματικούς κι «αναπτυξιακούς» όρους.

Ναι, ωραία όλα αυτά, μου λένε, αλλά για να ζήσουμε χρειαζόμαστε χρήματα, ανάπτυξη, επενδύσεις.

Κι αυτό ακριβώς το σημείο είναι η μεγαλύτερη ήττα που έχει δεχτεί η ανθρωπότητα και η ζωή γενικότερα στην εποχή μας.

Το ότι μας έκαναν να πιστέψουμε πως για να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε, να ερωτευτούμε, να ευημερήσουμε και να ευτυχήσουμε δεν χρειαζόμαστε ελευθερία σκέψης, δεν χρειαζόμαστε την φύση, τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, την ζωή την ίδια, δεν χρειαζόμαστε φίλους, συνανθρώπους, αλληλεγγύη, πνευματικότητα, συντροφικότητα, γενναιοδωρία, γενναιότητα και αγάπη.

Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι το χρήμα, αυτά τα πλαστικά ή χάρτινα κομμάτια ύλης ή τελευταίως δυαδικές αλληλουχίες πληροφορίας που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, δημιουργούνται από αέρα κοπανιστό από τις τράπεζες και στηρίζονται μόνον στην πίστη που εμείς έχουμε εναποθέσει σε αυτά.

Μια ομάδα αυταρχικών και δογματικών ελιτιστών λοιπόν, έπεισε το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας πως, για να ζήσει κανείς πάνω σε έναν πλανήτη και μέσα σε μια φύση που σου προσφέρει απλόχερα τα πάντα, πρέπει να έχεις το € ή το $ θεό σου και τους αρχιερείς του για αγάδες πάνω από το κεφάλι σου που θα αποφασίζουν που κι αν θα δουλέψεις, τι κι αν θα φυτέψεις και θα φας, πόσο θα κοστίζει το ψωμί, το γάλα, η υγεία σου και η εκπαίδευσή σου, ποια θα είναι η αξία της ζωής σου και ποια της ζωής του παιδιού σου.

Δεν πιστεύω πως η κοινωνία μας είναι έτοιμη να κάνει το άλμα προς τα μπρος και προς τα μέσα της και να λειτουργήσει με βάση την συνείδησή της αντί να βασίζεται στον φόβο όπως την έχουν γαλουχήσει χρόνια τώρα.

Όμως τα μεγάλα άλματα και υπερβάσεις στην ζωή, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά, πραγματοποιούνται όταν γύρω μας μαίνεται πυρκαϊά ή όλα δείχνουν χαμένα, όχι όταν όλα αρμενίζουν βολεμένα στην νάρκωσή τους.

Ίσως το παρακάτω σχόλιο ενός φίλου βοηθήσει κάποιους να ακούσουν καλύτερα την συνείδησή τους:

Λοιπόν να το πούμε σε όλους τους φίλους και γνωστούς που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, ψάχνουν τον «πολιτικό εμπιστοσύνης», τη «σίγουρη εκφώνηση», την «τέλεια ισορροπία», την «εξασφάλιση» και ένα σωσίβιο αποδέσμευσης από τις ατομικές τους ευθύνες και το φόβο της δικής τους ελευθερίας:

Αυτές οι δουλειές, όπως η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, του δίκαιου, της ισότητας, της ελευθερίας δεν έχουν εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Έχουν ρίσκα και στηρίζονται καθαρά στη δυναμική που θα αναπτύξουν εκείνοι που διεκδικούν τη λευτεριά και την αξιοπρέπειά τους. Μπορεί και να ηττηθούμε, ναι.

Ο πιο σίγουρος όμως τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μην παλέψουμε ποτέ, να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας και να μασκαρέψουμε την ήττα μας με πολλά «ναι μεν αλλά».

Υπάρχουν πολλοί χώροι που θα σας δεχτούν στις φιλόξενες «αγκαλιές» τους, υποδεχόμενοι δήθεν το «φωτεινό» σκεπτικό σας, περιμένοντας να σας πηδήξουν κανονικά την επαύριο του δημοψηφίσματος αν υπερισχύσει το «ΝΑΙ». Και τότε θα είναι αργά για δάκρυα…

Και στην τελική, χαλαρώστε ρε μαλάκες: δε σας ζήτησε κανείς να σηκώσετε το δικράνι, όπως οι γυναίκες δουλοπάροικες που με ένα παιδί στην αγκαλιά και τραγουδώντας το Bandiera Rossa απέκρουαν τις επιθέσεις από τα άλογα των φεουδαρχών, των Padroni που ήθελαν να συντρίψουν την απεργία τους…

Ηρεμήστε, μια ψήφο θα ρίξετε μαλάκες και θα πάρετε την ατομική σας ευθύνη.

Νικόλαος Γρυσπολάκης

(Αγαπητέ Νικόλα, γάμησέ τα όλα. Συγγνώμη, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Έχουν λαλήσει οι Έλληνες επειδή θα ψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα. Χούντα το δημοψήφισμα. Ελβετία γίναμε, που κάνουν 15 δημοψηφίσματα τον χρόνο. Επειδή είναι τριτοκοσμική χώρα η Ελβετία. Ελβετία θα μας καταντήσουν με τα δημοψηφίσματα. Νικόλα, να είσαι καλά.)