ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Όσο κι αν θέλω να μην χαλάσω την ψυχική μου υγεία κλείνοντας τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ΤV… και αντί για πίτσα-μπύρα… λεξοτανίλ και αρντάν.
Θλιβερές οι εξελίξεις. Πραγματικά θλίβομαι βλέποντας αυτή τη παρακμή. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Εμείς τρέξαμε στα ATM ξημερώματα Σαββάτου, εμείς γεμίζουμε μπιτόνια στα βενζινάδικα, εμείς αδειάζουμε ράφια στα σούπερ μάρκετ (Έχουν πάρει ήδη όλο το αλεύρι… να σε δω ρε Ελληνάρα να ζυμώνεις ψωμί… που αν υπήρχε φέτα με μερέντα έτοιμη στην αγορά θα την αγόραζες…). Εν ολίγοις… δημιουργούμε τον πανικό που φοβόμαστε.

Εννοείται πως θα τρέξεις… τρέξε. Άλλωστε το δικό μου σπίτι να μην πάρει φωτιά και ας καεί όλη η γειτονιά. Αλλά οκ… τρέξε, είναι θεμιτό να προστατεύσεις τους οικείους σου. Αλλά τα capital controls και η αποσταθεροποίηση είναι αποτελέσματα στα οποία συμβάλλουμε και εμείς. Ξέρω-ξέρω… η ΕΚΤ.

Αυτό που με θλίβει πραγματικά όμως είναι όλο αυτό το τσίρκο στη TV. Είδα συνέντευξη Τσίπρα. Δεν θυμάμαι άλλη φορά τέτοια ανάλυση και εξήγηση από πρωθυπουργό. Τον γούσταρα που δεν μασάει να μιλήσει και θαυμάζω την ετοιμολογία του. Έχω μπουχτίσει από τενεκέδες πρωθυπουργούς που διαβάζουν έτοιμα κείμενα ακόμη και στο περίπετρο. Είδα και Χατζηνικολάου… αν χρειάζομαι εγώ λεξοτανίλ… ο Φίλης σίγουρα θα βαράει ενέσιμα από εχθές.

Στο δια ταύτα… μία φράση παντού, ένα ρεζουμέ… «ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!!!». Η θλίψη έρχεται όταν αντιλαμβάνεσαι πόσο χωμένος μέσα στα σκατά είσαι. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως καταρρέει το σύμπαν αν δεν λειτουργεί το κατάστημα που το ταΐζουμε ιδρώτα και μας ξερνάει αριθμούς. Ο υπέρτατος πανικός! Ρε δε πα να πέσει η κυβέρνηση; Ρε δε πα να δουλεύω μια ζωή για να επιβιώσω; Ρε δε πα να σέρνεται ο άλλος δίπλα μου; Η τράπεζα να είναι ανοιχτή, να μπορώ να ξοδέψω τον μισθό μου στο μισό μήνα για τα απαραίτητα…

Δε λέω… μείζονος σημασίας το θέμα των τραπεζών. Είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι μαζί τους και δυσκολεύει την καθημερινότητα μας. Ούτε κατηγορώ κανέναν που ανησυχεί. Αλλά πρώτη φορά ζω κάτι ανάλογο που να μου αποδεικνύει τόσο φανερά πως η τράπεζα είναι ο ναός μας.

Ακόμα και στα social media…διαξιφισμοί ανάμεσα σε φοβισμένους για τα απαραίτητα της επόμενης εβδομάδας και σε φοβισμένους για τα απαραίτητα των επόμενων δύο-τριών γενεών. Ανάμεσα σε «τι θα κάνουμε χωρίς Ευρώπη;» και σε «Τι θα κάνουμε χωρίς Ελλάδα;». Σε «ΟΧΙ στο μνημόνιο» και «Μένουμε Ευρώπη». Οκ εσείς οι «μένουμε Ευρώπη» τα καταφέρατε ήδη μιας και οι μισοί μου φίλοι και συγγενής είναι σκόρπιοι σε όλη την Ευρώπη γιατί δεν τους άρεσε ο τόπος τους.

Ας σημειώσω και το «έλα Τσίπρα… πες μας… μετά το ΟΧΙ τι; έεεελα Φίλη μαρτύρησε το εσύ!» Λες και ρωτούσαν τον Τσόρτσιλ και τον Μοντγκόμερι πριν την απόβαση… «ελάτε ρε παιδιά… πείτε μας που πάμε… μη γίνει καμιά μαλακία και τον πιούμε!». Τραβηγμένο… το ξέρω, αλλά ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο, δεν υπάρχει κάτι ποιο οφθαλμοφανές. Είναι σαν να προσπαθούμε να βγούμε από το φλεγόμενο σπίτι μας και να με σταματάς… «κάτσε περίμενε… αν βγούμε που θα μείνουμε μετά;»

Την μόνη λογική άποψη την ακούω από κυβερνητικούς… και αυτό από μόνο του μου προκαλεί αμηχανία. Μου είναι δύσκολο και πρωτόγνωρο, αλλά όπως κρατούσα σταθερή την άποψη μου παρά τις αντιξοότητες, έτσι θα κάνω και τώρα. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου έτσι για να γουστάρω… ξέρω ότι σκέφτεσαι τα ίδια φίλε Έλληνα.

Ούτε κουβέντα λοιπόν για την καταπάτηση της ανεξαρτησίας μας… όχι δεν έχω την πετριά του Καμμένου, αλλά αν δεν αποφασίζω εγώ και εσύ για αυτόν που θα παίρνει αποφάσεις αντί εμού τότε δεν έχουμε ανεξαρτησία.

Ούτε κουβέντα λοιπόν για το γεγονός πως οι αποφάσεις για τη ζωή μου παίρνονται από χαρτογιακάδες που δεν ξέρουν πως ζω. Που δεν ξέρουν πως έχουμε κοινό ταμείο δύο οικογένειες και σε λίγο θα βάλουμε και τον γείτονα για να βγούμε. Που δεν ξέρουν ότι πίνοντας τσιπουράκι γλυτώνουμε λεφτά από τον ψυχοθεραπευτή. Που μου αφαιρούν το δικαίωμα να κάνω οικογένεια και ανάπτυξη στη ζωή μου. Που κάθε φορά που διορίζεται κάπου ένας καινούριος τους… ακούς στη TV ένα αλαμπουρνέζικο όνομα και λες «ποιος σκατά είναι αυτός πάλι;»

Και αυτός με κυβερνάει! Με όλη τη σημασία της λέξεως… με εξουσιάζει, με πουλάει και με αγοράζει, μου κλείνει τη στρόφιγγα όποτε θεωρεί πως δεν ήμουν καλό παιδί. Και το χειρότερο… εγώ δεν έχω λόγο επ’ αυτού. Τον όρισαν αποικιοκράτη.

Και μου λέτε ρε γελοίοι ότι ο Τσίπρας οδηγεί τη χώρα στα βράχια;;; Πείτε μου πού είναι ο βράχος να πάω να πέσω μόνος μου…

Ούτε κουβέντα λοιπόν για τη έλλειψη δημοκρατίας… Σε αντιστάθμισμα «ο ευθυνοφοβικός ο Τσίπρας ρίχνει το μπαλάκι στο λαό»…
Ρε είστε καλά; Μάλλον έχετε μπερδευτεί με το «που σαι ρε Παπαδόπουλε» και απλά ψάχνεται πλάτες να κρυφτείτε από πίσω. Ή πάλι μάλλον θέλετε να έχετε την δυνατότητα να πείτε μετά… «κοίτα τι μας έκανε ο Τσίπρας!». Όχι νεοφιλελέκο.να έχεις το θάρρος της γνώμης σου! Εγώ το ΌΧΙ μου το φωνάζω πριν, τώρα, μετά και πάντα. Και αναλαμβάνω τις συνέπειες… Δεν με πειράζει το ναι σου αλλά υποστήριξε το… εσύ είσαι ο ευθυνοφοβικός… όχι ο Τσίπρας.

«Διχαστικό το δημοψήφισμα». Να μην κάνουμε ούτε εκλογές ρε παιδιά για να ζούμε στην απόλυτη γαλήνη… ένας για όλους και όλοι για έναν!

«Ευρώ ή δραχμή το δημοψήφισμα», «εντός ή εκτός Ευρώπης το δημοψήφισμα»… Ε ρωτήστε τους φίλους σας τους δανειστές, εκτός από ποιο ερώτημα θέτουμε στο δημοψήφισμα… αν γουστάρουν κάτω από τον τίτλο «Συνταγμα της Ελλάδας» να γράψουμε… «*Εξαρτάται αν συμφωνούν οι δανειστές».

Κι αλλά κωμικοτραγικά όπως μαινόμενους Σαμαράδες, Αδωνάκους, Βενιζέλους και Σκανδαλίδιδες… αντί να κρυφτείτε σε καμιά γούρνα για αυτοκάθαρση… μας το παίζετε και παρεξηγημένες πρώην γκόμενες που μας προειδοποιούν για την νυν… Χωρίσαμε αγαπούλες! Πάρτε το χαμπάρι και αλλάξτε δουλειά!

Οπότε φίλε Έλληνα βάλλεσαι από παντού και στέκεις φοβισμένος…

Ο φόβος υπάρχει για όλους… αλλά αν για οποιονδήποτε λόγο αναγκαζόμουν να ψηφίσω ναι… δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ, θα έφτυνα τον καθρέπτη σε κάθε ευκαιρία και θα ζητούσα συγγνώμη σε κάθε παιδί που θα συναντούσα στο δρόμο. Τόσο καιρό παρακαλάω για μία ευκαιρία… δεν θα κάνω τώρα το ποντίκι!

Θα κάνεις εσύ το ποντίκι;

Όταν θα σε ρωτήσει το παιδί σου «πώς ήταν τότε που άλλαξαν τα πράγματα;», τι θα του πεις; «Ήμουν στην ουρά για τα 60 της ημέρας.»; «Ήμουν κλεισμένος σπίτι μου με το αλεύρι αγκαλιά.»; Ή θα φουσκώσεις από υπερηφάνεια εξιστορώντας πώς έδωσες τη σημαντικότερη ψήφο της ζωής σου… στο πρόσωπο για το οποίο το έκανες;

Δεν σου ζητάω να ψηφίσεις όχι… σου ζητάω να κρατήσεις τη συνείδηση και τη ψυχή σου καθαρή…

Δεν σου αρμόζει να φοβάσαι φίλε Έλληνα… άλλωστε όπως είπε και ένας καλός φίλος…

«Λαός που φοβάται… δεν είναι ελεύθερος…»

Χαμένος Νέος